Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Postaci zadziwiające. Mijamy je często - bez agresji czy irytacji. Ludzie, którzy dziwią. Wklejają nam na japy znak zapytania, a my bezskutecznie staramy się ich zrozumieć.

No, w każdym razie ja się zawsze dziwię, że ktoś postawił na yorka, który w swoim czternastoletnim życiu będzie wciąż walczył szczekaniem o wyniki IQ z muszką owocówką.

Ale milczmy! Jakbyśmy jechali nowojorskim metrem. Stacja Manhattan. Gołym okiem widać, że gość w dredach, trampkowa ajfoniara, zaczytany w Biblii milczek z xenonowymi źrenicami, łysy, ubrany na czarno brodacz bez wąsa i ja różnimy się wszystkim - zewnętrzem i wnętrzem głów. A jednak panuje cisza, przemieszczamy się z punktu A do B i jest dobrze. Dopóki nikt z powodu różnic nie wysadzi tej ciuchci w powietrze.

A je*ać podziały na sztukę wysoką i niewysoką! Jest sztuka żywa i sztuka martwa - dajmy żywej żyć, a martwej gnić!

Miałem w sobie ten luz, który zyskiwałem, opuszczając mury kościoła po niedzielnej mszy o 13:55. Ktoś mi wrzucał na banię treści grube i ciężkie, a potem wychodziłem i ta lekkość dworu, wietrzyk i światło biły świeżością trójcy Perły, Dosi i Vanisha.