Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Idziemy przez życie jak pociąg, pędzący w ciemności do nieznanego celu.

- Klasztor został wysadzony w powietrze... Wieśniacy boją się przechodzić tamtędy w nocy.
- Dlaczego się boją?
- Z powodu czarnego znaku na zburzonej ścianie. Czują przed nim zabobonny lęk.
- Proszę mi powiedzieć, monsieur... szybko... zaraz... proszę mi powiedzieć! Jak wygląda ten znak?
- Przypomina ogromnego psa – odparłem. – Wieśniacy nazywają go Ogarem Śmierci.
- Ach! – Z jej ust wydarł się przenikliwy okrzyk. – A więc to prawda... Wszystko, co pamiętam, jest prawdą. To nie jest żaden nocny koszmar. To się wydarzyło!

Niezwykła normalność osób nienormalnych to bardzo interesujący temat.

Niech ich wszystkich diabli porwą! Tego zadowolonego z siebie kauzyperdę. Tego jadowitego starego błazna Meynella. Nie miał przed sobą żadnej nadziei... tylko cień więziennego muru...
Miał wrażenie, że Ktoś zabawił się jego kosztem.. zabawił się z nim w kotka i myszkę. Jakże ten Ktoś musiał się teraz śmiać...