Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wcisnąłem się z powrotem do środka drzewa
i wsunąłem do pochew na piersi dwie najostrzejsze
klingi. Potem naciągnąłem długi, gruby, czarny płaszcz
z trzynastoma guzikami, wyrzeźbionymi z najlepszej
kości. Płaszcz sięga mi do brązowych skórzanych butów,
rękawy są wystarczająco długie, by ukryć włochate ręce.

Cały jestem włochaty - i powinienem wspomnieć
o czymś jeszcze. O czymś, co różni mnie od was.

Mam ogon.

Nie śmiejcie się - nie róbcie min ani nie kręćcie
głowami. Zachowajcie rozsądek, właściwie to
powinniście żałować, że nie macie ogonów.
Bo widzicie, mój ogon jest długi i silny,
lepszy niż trzecia ręka.

I jeszcze jedno - na imię mam Wijec i nim zakończę
swą opowieść, dowiecie się dlaczego.