Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ży­je­my w spo­łe­czeń­stwie, w któ­rym nikt nie in­te­re­su­je się spe­cjal­nie losem sła­bych i bez­bron­nych. Zwy­kle sły­szy­my o złym trak­to­wa­niu kogoś, do­pie­ro kiedy wy­da­rzy się jakaś tra­ge­dia. Tyle dzie­ci po­zo­sta­je nie­wi­dzial­nych dla sys­te­mu.

Nikt nie jest w stanie pozostawać niewidzialnym bez końca. Nawet ja.

Oso­bi­ście nie czuję tego ma­cie­rzyń­skie­go in­stynk­tu, o któ­rym tyle mówią ko­bie­ty. Mój zegar bio­lo­gicz­ny chyba jest po­zba­wio­ny ba­te­rii, o ty­ka­niu nie wspo­mi­na­jąc.

Dla­cze­go ko­bie­ty uwa­ża­ją, że takie wiel­kie wargi są sexy? Prze­cież to jedno wiel­kie kłam­stwo, takie kar­pie pyszcz­ki.

(...) le­piej nie py­taj­cie mnie, co sądzę o li­ftin­gach i bo­tok­sach. Na­tu­ra tak to za­pla­no­wa­ła, że w pew­nym wieku ko­bie­ty za­czy­na­ją wy­glą­dać na swój wiek, a ich skóra robi się ob­wi­sła. Po co z tym wal­czyć? To zwy­czaj­nie próż­ność do­pro­wa­dzo­na do gra­nic sza­leń­stwa.

Zdaję sobie spra­wę, że lu­dzie, któ­rzy pra­gną zmie­nić swój wy­gląd, z ja­kie­goś po­wo­du nie są szczę­śli­wi sami ze sobą.

Za ta­ki­mi zwy­czaj­ny­mi rze­cza­mi tę­sk­ni­ła teraz naj­bar­dziej. Za tymi idio­tycz­ny­mi dro­bia­zga­mi, które czło­wiek zwy­kle trak­tu­je jako coś oczy­wi­ste­go. Za ma­ły­mi przy­jem­no­ścia­mi, które uwa­ża­ła za ele­ment co­dzien­ne­go życia, pod­czas gdy tak na­praw­dę po­win­na się nimi de­lek­to­wać.

To zu­peł­nie jak oglą­da­nie hor­ro­ru, kiedy czło­wiek nie może się już do­cze­kać, aż coś się wresz­cie wy­da­rzy, ale pra­gnie za­mknąć oczy na to, co bę­dzie dalej.

(...) za­mknę­ła tę część swo­je­go życia w szczel­nym pu­deł­ku i sta­ran­nie do­ci­snę­ła po­kryw­kę, a potem jesz­cze za­kle­iła ca­łość grubą taśmą, któ­rej ze­rwa­nie tro­chę po­trwa.

Zwy­kle płacz przy­no­sił jej ulgę, we łzach znaj­do­wa­ły uj­ście strach, gniew, nie­po­kój. Teraz jed­nak łzy wy­da­wa­ły się jej ozna­ką sła­bo­ści. Za bar­dzo się od­sła­nia­ła, od­kry­wa­ła tę część sie­bie, którą zwy­kle chro­ni­ła przed wzro­kiem in­nych.

Dzie­ciń­stwo po­win­no być naj­pięk­niej­szym okre­sem w życiu czło­wie­ka, ale – za­pa­mię­taj­cie sobie moje słowa – wcale takie nie jest, jeśli nie ma się ko­cha­ją­cych ro­dzi­ców.

Zamknięcie w ciasnym pomieszczeniu na dziesięć dni byłoby dla niej urzeczywistnieniem najgorszych koszmarów. No i nie wyobrażała sobie życia bez telefonu. Tak, nie wytrzymałaby w więzieniu.

Dzięki temu moje ofiary czują się opuszczone i kompletnie niewidzialne. Zupełnie jak ja przez te wszystkie lata.

Świat stanął na głowie, odkąd media społecznościowe zaczęły odgrywać w życiu ludzi taką ważną rolę. (...) teraz ważniejszy był przekaz cyfrowy. Co prawda, ułatwiał wiele spraw, czasem jednak był prawdziwym przekleństwem.

Wszędzie użalają się nad tymi babami, podczas gdy to ja jestem tu prawdziwą ofiarą.

Jest jak ukryty skarb, całkowicie zdana na moją łaskę. Miłe uczucie.

(...) każdy może paść ofiarą, skoro nawet nie wiadomo, gdzie porywacz go przetrzymuje.

To ja i Jude byliśmy niewinnymi ofiarami. (...) I tylko popatrz, jakiego potwora to wszystko ze mnie uczyniło.

Miewałam momenty załamania, bo psychicznie trudno było znieść taką izolację, bez możliwości zamienienia choćby słowa z drugim człowiekiem.

(...) to doświadczenie całkowicie odmieniło jej życie. Nie była już beztroską, radosną kobietą. Już zawsze miały jej towarzyszyć lęk i niepokój.

Jak ci się zdaje, co dzieje się z dzieckiem, które musiało patrzeć na śmierć mordowanego brata? Jak miesza mu to w głowie?

Cała ta sprawa była tak naprawdę brutalną opowieścią o przemocy i zaniedbaniach, z powodu których ucierpiała dwójka dzieci.