Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Największym osiągnięciem jest pokonanie wroga bez bitwy.

Wojna jest jak pożar. Kto nie odłoży broni, sam zostanie przez nią pożarty.

Nigdy nie używaj dwa razy tej samej strategii, ale używaj nieskończonych wariacji jakie masz do dyspozycji.

[Wu Qi] urodzony około 430 i stracony w 381 r. przed n.e. Będąc uznanym znawcą sztuki wojennej, chciał objąć dowództwo armii w państwie Lu podczas wojny z Qi, ale władca mu nie ufał, bo jego żona pochodziła z Qi. Wobec tego Wu Qi zabił ją i uzyskał dowództwo.

Zwycięski wódz przygotowuje przed bitwą plany na wszelkie ewentualności; wódz pokonany tylko na kilka. Wiele możliwości działania sprowadza zwycięstwo, niewiele możliwości sprowadza klęskę, brak możliwości wróży katastrofę.

(...) wielki wojownik przejmuje kontrolę nad innymi i nie pozwala im kontrolować siebie.

Istnieje pięć kluczy do zwycięstwa: wiedza kiedy należy walczyć, a kiedy nie, przynosi zwycięstwo; wiedza co zrobić i wówczas, gdy ma się przewagę liczebną i gdy ma ją wróg, przynosi zwycięstwo; jednoczenie oficerów i żołnierzy wspólnym celem, przynosi zwycięstwo; staranne przygotowania, by zaskoczyć wroga nieprzygotowanym, przynoszą zwycięstwo; zręczny generał, który dostaje od władcy wolną rękę, przynosi zwycięstwo. Tych pięć razem to prawdziwa ścieżka do sukcesu.
Zatem możemy powiedzieć, że znając siebie i znając swojego wroga, osiągniesz zwycięstwo sto razy na sto. Jeśli znasz siebie, ale nie znasz swego wroga, doświadczysz jednej klęski na każde zwycięstwo. Jeśli nie znasz ani siebie, ani wroga, nigdy nie zwyciężysz.

Sun Zi stał się prekursorem, a może wynalazcą prakseologii, czyli nauki o skutecznym postępowaniu, której tak często przypisuje się niemoralność. Ale wiemy już dzisiaj [...] z wiekowych doświadczeń, że zgubne i odrażające skutki przynosi nie tyle sam chłodny pragmatyzm i praktycyzm, ile prymitywne stosowanie go w sposób ograniczony, prostacki, nie sięgający umysłowo dalej niż na wyciągnięcie ręki.

Przez dwieście lat z okładem, od roku 453 do 221 przed naszą erą, czyli przez kilkanaście pokoleń, trwały wtedy nieustające wojny, w których pół tuzina lub więcej chińskich państw, królestw i księstw, napadało się i pożerało wzajemnie, z dzikim uporem i zajadłością. Mniejsza o ich nazwy, i tak nie kojarzące się już z niczym i nikomu prócz sinologów.

Wszyscy zawarli przymierze ze śmiercią.

Wojna to sztuka wprowadzania w błąd.

Kiedy prowadzi się wojnę, nagrodą jest zwycięstwo, ale jeśli się ją opóźnia, żołnierze i broń tracą gotowość; obleganie miasta wyczerpuje twoje siły: przedłużająca się kampania wyczerpuje zasoby państwa. Kiedy twoi żołnierze i broń stracą gotowość, a siły i zasoby będą na wyczerpaniu, twoi rywale wykorzystają szansę i powstaną przeciwko tobie. Wtedy, bez względu na swoją mądrość, niczego nie zdołasz obrócić na swoją korzyść.
Zatem, choć słyszałem o lekkomyślnym pośpiechu na wojnie, nigdy nie widziałem mądrego zwlekania. Podobnie żadne państwo nie odniosło korzyści z przedłużającej się wojny. Tylko ktoś, kto rozumie niebezpieczeństwa związane z wojną, może również zrozumieć najlepszy sposób jej prowadzenia.

Kto zatem nie umie pojąć, jakie zło kryje się we wszczęciu wojny, nie potrafi też należycie zrozumieć, jak czynić to w sposób przynoszący korzyści.