Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Człowiek żyje, wznosząc bariery, poza które zakazuje sobie wychodzić: za nimi są wszystkie stworzone przez niego potwory. Wierzymy, że są straszne, niepokonane, tymczasem tak nie jest. Wystarczy znaleźć w sobie odwagę, aby stawić im czoło, a okazują się o wiele słabsze, niż nam się wydawało. Maleją, rozwiewają się wolno. Aż w końcu zastanawiamy się, czy w ogóle istniały.

Kiedy zrobiło się ciemno, wróciłam do środka. Nie zapaliłam światła. Nie dlatego, że chciałam się ukryć – kamery nie odróżniają dnia od nocy – po prostu odkąd żyłam na własny rachunek, przywykłam po zapadnięciu nocy chodzić w mieszkaniu po ciemku. Lubię ciemność: przestrzeń pierzcha, przedmioty znikają, na oczy opada miękkość, koi je, oczyszcza ze śmieci światła, ktore składa na nie dzień.

Człowiek żyje, wznosząc bariery, poza które zakazuje sobie wchodzić: za nimi są wszystkie stworzone przez niego potwory .

Ostateczne pożegnanie na pewno właśnie to oznacza: człowiek się godzi z tym, że świat kręci się dalej niezmienny, nawet jeżeli odeszła istota bezwzględnie do tego potrzebna. Że linie proste nadal są proste, a kolory intensywne. Że życie musi toczyć się dalej.