Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Młody człowiek wszedł i odezwał się:
- Wuj mnie potępia, że tańczę.
- Nie potępiam, tylko mi żal. Jak się w ogniu było, na popioły ciężko patrzeć. Ale ciebie nie winię. Jesteś dzieckiem czasu. Teraz tak. Całe pokolenie się marnieje. Gniazda zburzone, pisklęta rozproszone, strach, walka o chleb, żadnej idei! My dali wiele, myśleli dla dobrego, dla wielkiego, świętego, a ot najszczęśliwsi pono ci, co dali wszystko, duszę i życie. Twemu ojcu pod tym głazem leżeć lżej nim nam patrzeć na to, cośmy zdziałali. Waszego upodlenia duchowego my po części sprawcy. Nie mnie was winić i nie ty wyjątek.

(...) kto od klęsk upada, ten niczego innego nie wart, a kto niepowodzenia przyszłe w rachunek wciąga, ten tchórz.

Ale staruszki umysł zanadto słaby już był, by dyskutować. Skamieniał w jedną formę zaludnienia na nowo tej ziemi zniszczonej szałem rozpaczliwego wybuchu żądzy wolności.