Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z niebios włócznia światła pionowa w swoim locie. Celnie wymierzone światło i mroczne serce. Światło kładzie się na sercu. Świetlna operacja przypadku zatrzymania serca. Operacja światłem na sercu jest prosta: zastawki tętnicy głównej otwarte jak trąbki, śmiała eufonia wysokiego C tłoczy krew przez tunele, trwa czerwony pęd przyjemności, podniecenia, energii uczuć, które pozwalają siatkówce wyostrzyć obraz, porzucić mglistą iluzję. Oczy nabiegają krwią; rytualna kąpiel, która zmywa mętny osad z zamazanego obrazu apatycznego świata.
Światło. Elektromagnetyczne promieniowanie, które wytwarza doznania wizualne.
Serce. Organ, który pompuje krew.
Cóż jeszcze można dodać?
Serce ukryte w swoim mrocznym schronie rozpoznaje światło. Rozpoznaje je od nowa i walczy o nie po długiej hibernacji. Hibernujące serce, nie rozbudzone, nie uśpione, ale zawieszone poza zasięgiem światła, stęsknione za nim. Dlaczego bronić się przed tym, czego pragnę? Dlaczego boję się tego, co kocham?

Mam mnóstwo pytań, choćby takie: COŚCIE ZROBILI Z MOIMI WIERSZAMI? Kiedy przewracam kartki mojego rękopisu, papier rozpada się pod palcami, łamie się, przypalony barwi palce na żółto. Wyglądam jak nałogowa palaczka. Nie mogę już czytać własnych utworów. Nic dziwnego, że tylu z was woli czytać między wierszami, skoro same wiersze są bardziej zmaltretowane niż kurwa w sobotnią noc.

Chodziła oglądać obrazy. Patrzyła na nie, aż je zobaczyła, zobaczyła ich przedmiot takim, jaki naprawdę był, choć często zabierało jej to całe miesiące. Zakradały się do tego jej własne idee, jej lęki i ograniczenia. Często, kiedy podobał jej się jakiś obraz, odkrywała, że lubi też jakąś część samej siebie, taką, z którą pozostawała w harmonii.