Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z upływem lat wcale nie stajemy się silniejsi. Nagromadzenie przeżytego cierpienia i smutku osłabia naszą zdolność przetrwania dalszego cierpienia i smutku, a ponieważ cierpienie i smutek są nieuniknione, nawet najmniejsze potknięcie w późniejszym życiu potrafi wybrzmieć z podobną siłą jak dramat w czasach młodości.

Teraz żyje z dnia na dzień, nie robiąc niczego nadzwyczajnego - czyta książki, rozmyśla, chodzi na spacery, ogląda filmy, śledzi, co się dzieje na świecie. Innymi słowy, odpoczywa, ale jest to dziwny rodzaj odpoczynku, nerwowy spokój.

(...) i gdy otwiera kluczem drzwi mieszkania, wyobraża sobie, że zagłebi się w wygodnym fotelu w salonie i ostatnie godziny tego dnia spędzi na czytaniu książki, tylko której książki, zadaje sobie pytanie, której z tysięcy wciśniętych na półki w dwupoziomowym mieszkaniu...

(...)jeżeli wszystkie sześćdziesięcioletnie baby zaczną sprawiać wrażenie dziwacznych trzydziestolatek, to kto zostanie,żeby zagrać matki i babki?

Chore dusze. Pokrzywdzeni obok nas, którzy otwierają sobie żyły i publicznie krwawią.

Ludzkie ciało jest różnorakie w formach, zachowaniach, w rozmiarach, kształtach i kolorach i patrzenie na jedno konkretne ludzkie ciało oznacza pojmowanie tego jednego ludzkiego ciała i żadnego innego.

Ludzkie ciało nie może istnieć bez innych ludzkich ciał. Ludzkie ciało musi być dotykane - nie tylko małe ludzkie ciało, duże ludzkie ciało także. Ludzkie ciało ma skórę.

Zażycie jednej tabletki zawsze wydaje jej się pochłonięciem niewielkiej dawki śmierci. Jeśli raz z tym zaczniesz, wpadniesz w szpony reżimy siejącego chaos i zamęt i nie będziesz w stanie uwolnić się od uczucia, że głowę masz szczelnie wypełnioną kłębkami waty i kulkami zmiętego papieru. Nie chce wyłączać się z życia po to, by je przetrwać.

... któż jednak, jak mówił ojciec, jest w stanie dociec wszystkich tajemnic pożądania, kto potrafi wytłumaczyć pojawienie się niechcianych myśli, które nagle zaczynają kłębić się w ludzkim mózgu?

Jej własne myśli ją męczą, drobne gierki bez udziału jej woli toczące się w głowie, nagle, niekontrolowane wędrówki w ciemne rewiry.

Kiedy myśli o całym tym pokoleniu milczących mężczyzn, o chłopcach, którzy przeżyli wielki kryzys i dorośli, by zostać żołnierzami i iść na wojnę lub nimi nie zostać, nie ma im za złe, że o tym nie mówią, że nie chcą wracać do przeszłości, lecz jakie to dziwne, myśli, jak w najwyższym stopniu nielogiczne, że w jej pokoleniu jeszcze nie mającym dużo do powiedzenia na żaden temat występuje wielu mężczyzn, którzy nie potrafią przestać mówić, mężczyzn, takich jak na przykład Bing albo Jake, który zaczyna mówić o sobie, gdy tylko czuje najmniejszą do tego zachętę, który na każdy temat ma własne zdanie, który sypie słowami od rana do wieczora, ale to, że ciągle mówi, wcale nie oznacza, że ona chce go słuchać, podczas gdy w przypadku mężczyzn milczących, mężczyzn starych, takich, którzy zaraz odejdą z tego świata, dałaby wszystko, aby tylko usłyszeć, co mają do powiedzenia.

Książki nie są niebezpieczne, [...], niosą jedynie radość i szczęście ludziom, którzy je czytają, wprowadzają ożywienie i pogłębiają związki międzyludzkie, [...]. Słowa są niegroźne, fizycznie nie krzywdzą nikogo i nawet jeśli zdarza się, że dla kogoś są obraźliwe, to przecież słowa to nie pociski i noże, to tylko czarne znaczki na papierze, nie mogą więc zabijać, ranić czy powodować czyjejś krzywdy.