Jesteśmy społecznością, która kocha książki

-A po co ci mój portret? - zagadnęła, przekonana, że na to pytanie może istnieć tylko jedna odpowiedź: "Bo cię kocham".
- Bo kupiłem sobie rzutki - powiedział z lekkim uśmiechem Wiktor. - Idealnie wchodzą w płótno. Jesteś doskonałym celem. Właściwie niewiele już z ciebie zostało.

Czuję się naprawdę szczęśliwa. Musze tylko odczarować swoje myślenie o szczęściu. Cały czas kojarzy mi się ono z zapachami z dzieciństwa, z miejscami... A przecież nie jest w nich zaklęte. Ono jest we mnie. Czasem o tym zapominam. Przecież to nieważne, gdzie się jest. Ważne, z kim się jest. A ja mam przy sobie ludzi, których kocham. To jest moje szczęście.