Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo się mylisz, estrellita. Pamiętaj, że czas spędzony z tobą był jak sen, jak coś, o czym nigdy nie śmiałbym marzyć. Był doskonały, najcenniejszy na świecie, ważniejszy niż cokolwiek, oddałbym za niego życie, bez chwili zastanowienia. Nawet bym się nie zawahał. Jesteś tego warta. Warta wszystkiego. Po milionkroć. Kocham w tobie każdą rzecz, jaka jest do kochania. Czy postąpiłbym tak ponownie? Oczywiście. Zawsze. Bez wahania, jeszcze tysiąc razy.

Kiedy rozmawiamy, w mojej głowie coś się otwiera, przestawia i nagle nabiera sensu. Bo kiedy na mnie patrzy, jest tak, jakbym znała go od zawsze, jakby stanowił drugą połowę mnie, której przez całe życie szukałam. Bo kiedy mnie dotyka, czuję to we wnętrzu kości, w głębi ciała, w każdym oddechu i uderzeniu rozszalałego serca.

Nigdy nie wierzy się ludziom w ich opowieści o strachu, dopóki samemu się go nie doświadczy.

Moje uczucie do niego jest błyskawiczne, potężne i piękne. A do tego kompletnie beznadziejne.

Jeśli myślałam, że wiem wszystko o smutku, myliłam się.

Nie wiem, jak to wyjaśnić, bo przecież jest całkiem obcy, jak prawie każdy na tym statku, ale jeszcze nigdy w niczyim towarzystwie nie czułam się jak z przyjacielem.