Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od Wro­cła­wia po­ciąg wlókł się nie­mi­ło­sier­nie, przy­sta­jąc na każ­dej, nawet naj­mniej­szej sta­cji, po czym ru­szał ma­je­sta­tycz­nie i je­chał z taką pręd­ko­ścią, że można by wy­siąść, na­zbie­rać ja­błek z oko­licz­nych sadów i bez trudu zdą­żyć wsiąść do swo­je­go wa­go­nu.

- Jeż­dżą te lu­dzie wte i wewte, bo nie mają co robić – za­uwa­ży­ła roz­gnie­wa­na – a nie le­piej tak usiąść na tyłku i swoje grze­chy prze­po­wie­dzieć.

Zro­bię ja­jecz­ni­cę z grzy­ba­mi. Te­go­rocz­ne, sama zbie­ra­łam. Sma­żo­ne na praw­dzi­wym maśle, pa­lusz­ki lizać...

– Na maśle? – za­uwa­ży­łam nie­śmia­ło. – To chyba nie­zdro­we. Wie pani, cho­le­ste­rol...

– A kto mówił, że wszyst­ko ma być zdro­we? – spy­ta­ła re­to­rycz­nie. – Całe życie jest nie­zdro­we, a czło­wiek jakoś musi z nim wy­trzy­mać, co nie?...

(...) wpa­trzył się we mnie jak w prze­ter­mi­no­wa­ną flą­drę po za­ni­żo­nej cenie (...).

Za­cho­wy­wa­nie dys­kre­cji to moja... de­for­ma­cja pro­fe­sjo­nal­na (...).

Coraz bar­dziej zda­wa­łam sobie spra­wę, że zna­la­złam się w oku od dawna sza­le­ją­ce­go (...) cy­klo­nu: wszyst­kie ważne spra­wy roz­gry­wa­ją się poza mną, wi­ru­ją wokół mnie, a ja stoję po­środ­ku nich jak ta pierw­sza na­iw­na, nie umie­jąc zna­leźć wyj­ścia z tej trud­nej do ra­cjo­nal­ne­go uza­sad­nie­nia sy­tu­acji.

Zło za­wsze idzie przo­dem.

Jest takie fran­cu­skie słowo "res­sen­ti­ment" – po­wie­dzia­ła cicho – któ­re­go nie od­da­je pol­skie: re­sen­ty­ment. Cho­dzi o od­czu­cie znie­wa­gi, o długo skry­wa­ną, no­szo­ną w sercu urazę, która w ko­rzyst­nych wa­run­kach znaj­du­je swoje uj­ście i wy­bu­cha nie­spo­dzie­wa­nie jako ze­msta, re­wanż za wszyst­kie lata śmier­tel­nej za­zdro­ści i nie­na­wi­ści.