Between Worlds. Opowiadanie 2. „Głód”

W ramach projektu Between Worlds na lubimyczytać.pl co środę wieczorem będziemy przenosić się do wyjątkowego, alternatywnego świata. Powołali go do życia Jagna, Kasia i Marcin, których możecie poznać dzięki stworzonym przez nich tekstom, zdjęciom i kostiumom. Dziś przedstawiamy drugie opowiadanie z cyklu, zatytułowane „Głód”.

Opowiadanie 2. „Głód"*

Tego dnia znowu spadły ptaki. Ich zastygłe spojrzenia zapełniały pustą, popękaną drogę. Iro za każdym razem myślała, że to już ostatnie, że to właśnie dzisiaj jest ten dzień, że już więcej nie ma i być nie może. Zaskakiwały ją jednak. Paradoksalnie, po każdym z tych upadków widać było, jak mocno te stworzenia trzymają się życia. Iro przeskanowała kilka okazów, których wcześniej nie widziała. Może uda jej się zdobyć parę tysięcy kubitów nagrody. Przydałoby się, ostatnio słabo szło. Za to zapłacą.

Brudne i ciężkie opary wulkaniczne osadzały się na jej okularach. Widoczność stawała się coraz gorsza. Nagle za plecami coś się poruszyło, usłyszała szmer, przypominający skradanie się drapieżnika. Kątem oka wychwyciła szkaradną, oślinioną gębę zjadarki. Nie była na to przygotowana. To miała być krótka badawcza ekspedycja, a nie polowanie. Wzięła tylko kilka słabych petard. Nie miała kuszy. Zjadarka skradała się od tyłu, sądząc może, że jej ofiara wcale o tym nie wie. Ale nic z tego.

Iro w adrenalinowym namyśle szybko wytyczyła trasę ucieczki. Wybiła się mocno z miejsca i chwyciła popękaną barierkę na wpół zniszczonego tarasu. Stara kamienica i tak nieźle się trzymała w porównaniu do wieżowców. Dziewczyna puściła zardzewiały pręt i przeskoczyła przez wybite okno. Zjadarka po chwilowej dezorientacji rzuciła się w pościg. Wydobyła z siebie wstrząsający ryk. Iro gnała po na wpół nieistniejących schodach. Dotarła na szczyt budynku i przeskoczyła na niższy dach magazynu. Zjadarka najwidoczniej się zgubiła, bo przystanęła na jednym z tarasów i czujnie węsząc, rozglądała się przekrwionymi ślepiami.

Iro, zeskoczywszy z dachu, wbiegła do zardzewiałego blaszaka i stanęła przy wybitym oknie tak, aby było widać stwora.

– Co ty tu robisz, paskudo? – rzuciła cicho.

– A ty może śliczna?

Usłyszała za plecami drwiący ton nieznajomej postaci. Odwróciła się szybko i po chwili zorientowała się, że odruchowo wycelowała skaner w jakieś stworzenie, które strukturą skóry przypominało głaz, a kształtem człowieka. Uruchomiła skan.

– STWORZENIE NIEZNANE, BRAK FUNKCJI ODDECHU, BRAK FUNKCJI SERCA, SILNE POLE ELEKTROMAGNETYCZNE – wyrzucał słowa mechaniczny głos do implantu słuchowego. Skan został przerwany, stworzenie zniknęło. Zdezorientowana Iro obróciła się kilka razy, podkręciła jeszcze czułość nadajników zmysłowych, chociaż baterie miała już na wyczerpaniu. Ale nic! Cisza… jakby jej się przewidziało. Zaniepokojona obróciła się w stronę okna, by z przerażeniem odkryć, że zjadarka zniknęła z balkonu.

– Kurwa! – rzuciła przez zęby. Miała przeczucie, że to może być ten błąd, który będzie kosztował ją życie. Dała się rozproszyć. Pozwoliła sobie na chwilę nieuwagi w decydującym momencie. Zapomniała o zagrożeniu. To przypomniało jej dokładnie moment tuż przed zderzeniem stacji Oberon z kometą Quatro. To wtedy straciła wszystko. Czuła, że nadchodzi jej prywatna katastrofa.

Po chwili, gdy nic się nie działo, po obrzydliwie długiej chwili nadludzkiego napięcia i czujności, w głowie Iro zaczęła kształtować się myśl, że zjadarka odpuściła. Mogła przecież, choć to mało prawdopodobne z jej doskonałym węchem, zgubić trop, rozproszyć się czymś innym… Może znalazła łatwiejszą ofiarę?

Uderzenie przyszło z prawej. Pazury otarły się o maskę, na pomarszczonym obliczu stwora odmalowało się niemal niewinne zdumienie, jak na pysku psa, który bez zrozumienia przekrzywiał łeb, tracąc przy tym całą swoją drapieżność. Zjadarka nie wiedziała, że twarz, w którą patrzy, to maska zrobiona z czaszki nieszczęsnej matki Iro. Jedyna pamiątka, która została córce po tej przedziwnej więzi. Dziewczyna uśmiechnęła się do siebie. Po raz kolejny matka ocaliła mi życie… albo chociaż skrawek urody, który mi pozostał.

Zareagowała szybko, uchyliła się przed kolejnym ciosem i podcięła stworowi nogi. Puściła się przez halę, zwalając za sobą jakieś przerdzewiałe biurka i puste kartony ­– resztki świata – które stały się teraz, o ironio, torem przeszkód dla potwora. Droga do wyjścia była obrzydliwie długa, Iro cały czas w napięciu oczekiwała ciosu w plecy, ale nie odwracała się. Gdy była już przed samymi drzwiami, stwór skoczył, nie wiadomo skąd, przed dziewczynę i od razu ruszył do niej ze wściekłością oszukanego. Iro wrzuciła wsteczny i potknąwszy się o wcześniej przewrócone biurko, upadła z łomotem na plecy. Coś strzeliło, ale nie czuła bólu, tylko paraliżujący strach, niemoc oraz złość na siebie. Zjadarka zawisła nad nią, pochyliła swój łeb nad maską i zębami zdarła ją z twarzy dziewczyny. Odrzuciła czaszkę i znów zbliżyła cuchnący zgnilizną pysk. Iro mimowolnie się skrzywiła, a zjadarka wydała z siebie ostateczny, zwycięski ryk. Mogłoby się wydawać, że stwór na swój makabryczny sposób uśmiecha się jak obrzydliwy dziad w noc poślubną, tuż przed tym, gdy skonsumuje małżeństwo z młodą, skazaną na ten los dziewczyną. Nagle twarz potwora zmieniła się. W ślepiach pojawił się grymas bólu. Między zębami zabłysnęło ostrze, a zjadarka całym ciężarem upadła na Iro. Dziewczyna znieruchomiała. Jej mózg przestał odbierać sygnały z wyostrzeń, bateria padła.

Zdołała nieco uwolnić się spod ciężaru zjadarki, bezwładne cielsko blokowało jej oddech, a gdy walczy się o oddech, to tylko wszystkimi siłami. Postękując, wreszcie zrzuciła z siebie bestię. Podświadomość wciąż dopominała się, by znalazła maskę. Odsłonięta twarz kojarzyła się jej ciału z zagrożeniem. Nagość policzków, ust, nosa… Dziewczyna odpływała w jakiejś dziwnej chmurze myśli, które porywały ją z ciała. Zanim straciła przytomność, przed oczyma znów zamajaczyła kamienna postać.

Teraz otaczał ją mrok, tylko gdzieś w oddali tliło się światło, ciepłe, obiecujące bezpieczeństwo światło… ogniska.

– Co jest? – wymamrotała. – Gdzie jestem?

Odruchowo sięgnęła do twarzy. Maska była na miejscu. Nie pamiętała momentu, gdy ją odnalazła. Część pierwotnego niepokoju opuściła ją, zrobiło się miejsce dla strachu. Z pewnością nie jest to magazyn. Jakaś jaskinia? Dopiero teraz zrozumiała, że kształt jednej ze skał przypomina postać.

– Dzięki. Chyba? – wymamrotała, otrzepując się z pyłu.

– Och! Drobiazg!

Usłyszała ten sam, przesiąknięty drwiną głos, który wcześniej ją rozproszył.

– Co prawda przeszkodziłaś mi w polowaniu i właściwie powinienem się… jak wy to mówicie… wkurwić, tak po ludzku, ale dostarczyłaś mi rozrywki, a o nią dużo trudniej niż o zwierzynę. Przynajmniej w dzisiejszych czasach. Cóż… koniec końców… Piękna klamra kompozycyjna, nieprawdaż? Zjadarka została zjedzona.

Twarz stworzenia pojaśniała, gdy usłyszało, że Iro się śmieje, a śmiech miała ładny, gładki i zaraźliwy. Czuła, że nie wypada jej zadawać tych wszystkich pytań, które dręczyły jej głowę jak natrętne owady na starej Ziemi. To byłoby tak niestosowne, że graniczyłoby z niewdzięcznością. Iro poruszyła się, zdradzając niecierpliwość, nieposłuszne ciało…

– Możesz już iść, mam, co chciałem.

Dziewczyna zaniepokoiła się.

– Co to znaczy?

– To znaczy, że się najadłem, a przy okazji dowiedziałem się też, kim jesteś i skąd pochodzisz. Widzisz… to dla mnie dość cenne informacje.

– Zeskanowałeś mnie?

– Dziwisz się?

– Nie! Zrobiłabym to samo… – przyznała niechętnie.

– Nie spodziewałem się, że kolonia jest tak blisko. Widziałem tu czasem kogoś, ale sądziłem, że to jakieś samotne wyspy… przetrwańcy: skazani na śmierć. Czyż to nie zabawne? Tak przetrwać?

– Nie bardzo – odparła gorzko Iro.

– Idź już! Odpowiedzi pojawią się z czasem. Teraz, nawet gdybym chciał to tobie wyjaśnić, to i tak niewiele byś z tego pojęła. Przeniosłem twój portal. Jest zaraz za wejściem.

– Masz jakieś imię? – zagadnęła, z rezygnacją wzruszywszy ramionami. – Chciałabym wiedzieć, komu zawdzięczam życie.

– Nie noszę imienia, ale nie masz u mnie długu. I tak bym ją zabił. Byłem głodny. Powiedzmy, że przysłużył ci się mój głód.

Postać znowu się uśmiechnęła. Ten stwór miał całkiem ludzką twarz, tyle tylko, że wciąż miało się wrażenie, że to jakaś płynna, holograficzna substancja. Nie było w niej materialnej trwałości, niczego, na czym można by się oprzeć. Co samo w sobie było dość przekorne w stosunku do jego skalnej skóry.

– Niech będzie zatem: ja ciebie chrzczę Głodem. Dzięki za przetrwanie… Za czas, który mam.

– Idź już, bo portal się wyczerpuje! – ostrzegł, skinąwszy głową w stronę wyjścia.

Iro dotarła do portalu. Gładko poszło. Chwila wymiotów i była jak nowa. W swojej kapsule. Przyniosła kilka skanów, powinna wyżyć za to przynajmniej kilkanaście dni. Później tam wróci. Może ptaki będą jeszcze żyły?

-----

*Zarówno opowiadanie, jak i zdjęcia objęte są prawami autorskimi, © lubimyczytać.pl.

O Between Worlds

Projekt Between Worlds powstał w wyniku spotkania trzech niezależnych twórców. Marcin Urzędowski tworzy kostiumy i maski recyklingowe. Kasia – Madam Miko – jest fotografką, która od samego początku ujmowała postacie w magiczne kadry. Jagna Żukowska-Olejniczak ożywiła je w swoich opowiadaniach. W ten sposób powstał projekt Between Worlds – interdyscyplinarne połączenie trzech światów, który możecie czytać i oglądać na łamach lubimyczytać.pl.

Przeczytaj Between Worlds. Opowiadanie 1: „Woda”.

Wszystkie opowiadania z cyklu znajdziesz pod wspólnym tagiem „BetweenWorlds”.