Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spadanie. To bezwładność. Workowatość ciała. Zdaje ci się, że każda część twojego ciała spada we własnym tempie i w sposób sobie tylko charakterystyczny - to dlatego tak szarpie całym twoim korpusem, bo każda jego część w innym chce podążać kierunku.
Spadanie to chaos. To brak porząku i logiki - to dlatego tak boli cię głowa po tysiącu uderzeń o twardą ścianę, o ostre kanty, o zimną powierzchnie schodów. Marzysz, aby głowa w końcu rozgruchotała się przy następnym uderzeniu, ale ona trwa niepokonana, niezniszczalna. Aż przychodzi następne uderzenie. I kolejne. I następne. I kolejne...
Modlisz się, aby śmierć przyszła jak najszybciej. Aby skróciła męki i trwogę konania. Ale los w tej chwili szczerze cię nienawidzi, a Bóg postanowił, że będziesz żył wiecznie. a przynajmniej tak ci się wydaje.
Czujesz się jak bezwładny wór. Jak szmata, W sutannie czy bez. Nie ma różnicy. Cierpisz tak samo.
Twoje spadanie trwa w nieskończoność. Trwa konanie, a śmierć nie przychodzi...