Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W postkolonialnej Afryce nie zabrakło dyktatorów o ciężkiej ręce i lepkich palcach. Zwykle mieli oni na koncie niezliczone ofiary, monstrualną korupcję i gospodarczą ruinę. I choć zdarzały się kraje afrykańskie mające więcej szczęścia do rządzących, to generalnie Afryka była (i jest) postrzegana jako kontynent ułomny, pozbawiony elit zdolnych do samodzielnego pokierowania niepodległym bytem swoich krajów. Omawiany w niniejszej książce Jean-Bedel Bokassa nie był ludobójcą jak Idi Amin, ani nie nakradł miliardów jak Mobutu. Za to przebił wszystkich swoimi ambicjami ocierającymi się o komizm. W trakcie lektury obserwujemy karierę kolejno: prostego wojaka w służbie francuskich kolonialistów, potem oficera w armii niepodległej Republiki Środkowoafrykańskiej, wreszcie wojskowego dyktatora, a na sam koniec - Bokassę I, samozwańczego cesarza ledwo 3-milionowego wówczas kraju, człowieka ogarniętego megalomanią i przemożną chęcią naśladowania Bonapartego. Do tego dochodzi masakra protestujących przeciw posunięciom Bokassy młodych ludzi oraz pogłoski o jego kanibalizmie. W rezultacie dawny sojusznik Francji staje się dla Paryża kompromitujący i to decyduje o odsunięciu go od władzy rękoma tego samego człowieka, którego sam Bokassa kiedyś obalił przy poparciu Francuzów - Davida Dacko. Autor rozważa, w jakim stopniu Bokassa stał się ofiarą własnych kompleksów i ambicji, a w jakim - swoistym "produktem" francuskiego kolonializmu, a potem neokolonializmu. Ciekawa i pobudzająca do refleksji książka.