Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nieco przypadkowy król czeski, niedoszły cesarz, zarazem przeciwnik, jak i swat Kazimierza Wielkiego, krzyżowiec, rozrzutnik, dyplomata, czasem sojusznik papiestwa, a czasem cesarstwa to postać wielowymiarowa. Jak wielu wybitnych ludzi, Jan Luksemburski to postać, którą trudno zaszufladkować. Jego życie było pełne nierozwiązywalnych sprzeczności. Sławie "błędnego" rycerza towarzyszyła aura niezwykle skutecznego dyplomaty, a rozrzutnemu trybowi życia umiejętność dbania o interesy najbliższej rodziny. Choć słynął jako ostoja rycerskiego honoru, to równie często zmieniał sojuszników we wrogów i odwrotnie. Stosunkowo krótki, bo ledwo pięćdziesięcioletni żywot "bohatera" książki obfitował w wielkie wydarzenia. Książka Iwańczaka w oparciu o zachowane źródła i wielojęzyczną literaturę wciągająco przedstawia pogmatwane dzieje Jana Luksemburskiego. Trochę szkoda, że autor przyjął układ problemowy. Uważam, że układ chronologiczny bardziej pomógłby czytelnikowi w objęciu rozumem "linii życia" Jana Luksemburskiego. Nieco męczy maniera pisarska autora. Pojawiają się też drobne kiksy, np. na str. 21-22 Iwańczak pisze, że Henryk VI był ostatnim cesarzem owładniętym ideą restytucji Imperium Romanorum (a co z jego synem Fryderykiem II?),a na str. 250 pisze o "wojnie stuletniej z Wyspami Brytyjskimi" (tu wiadomo o co chodzi, ale językowo to bardzo karkołomna konstrukcja). Zdziwił mnie też brak w bibliografii innego "marmurka" - "Karola IV" Ferdinanda Seibta (choć inne biografie Karola są). Jeśli mam być szczery, książka o synu z tej samej serii wciągnęła mnie bardziej niż niniejsza pozycja poświęcona jego ojcu.