Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie rozumiem po co autorka kolejne rozdziały przypisuje bohaterom wypisując o nich wszystko, uwzględniając chronologie wydarzeń w ich życiorysie, posiłkując się nawet datami. Jest to zupełnie zbędne i nic szczególnego nie wnosi do kryminalnego wątku, a jedynie podkreśla jeszcze bardziej formę suchego relacjonowania zdarzeń. A do tego zajmuje sporą część treści, tak że samo śledztwo zdaje się być prowadzone jakby obok wydarzeń z życia bohaterów. Właściwa akcja rozgrywa się na Uniwersytecie Kopenhaskim, gdzie kontrowersyjny profesor umiera niby na zawał, ale jak się okazuje w trakcie sekcji nic nie jest tym, na co początkowo wskazywały przesłanki. Autorka prezentuje dość nietypowy rodzaj zarażenia człowieka i to bynajmniej nie poprzez wirusy czy bakterie, z którymi członkowie laboratoriów uniwersyteckich mogą mieć kontakt na co dzień. Wkrótce też profesor nie jest jedyną ofiarą. Natomiast Anna, która w powieści jest niejako główną bohaterką, odkrywa kłamstwa rodziców dotyczące jej samej, co wywołuje agresję skierowaną praktycznie przeciw każdemu, kto próbuje się do niej zbliżyć. Policjant Soren jest tu za mało wyeksponowany i dlatego wypada mało wiarygodnie jako osoba prowadząca dochodzenie, jakby brakowało mu do tego wystarczających kompetencji. Większą aktywność przejmuje Anna, byc może z uwagi na sam fakt, że na jej temat wiemy najwięcej i cały czas obserwujemy ją prywatnie i na uczelni, podczas rozmów z policją, ale i z ludźmi z wydziału, żoną zmarłego, rodzicami, poznajemy jej myśli i wnioski jakie wyciąga na bieżąco. Również to, że to ona wyjawia nazwisko sprawcy Sorenowi nie świadczy dobrze o prowadzonych działaniach policyjnych. Zagadka dość ciekawa i książka mogłaby za takową uchodzić, gdyby nie kładący się na tym cień opisów bohaterów i sposób prowadzenia akcji przypominający zdawanie relacji w wiadomościach. Osobiście przeszkadzało mi to w pełni zaangażować sie w fabułę. Brak wiarygodności w działaniach ekipy policyjnej też nie poprawiają notowań tej powieści jako kryminału. A specyficzny styl Gazan nie przekonuje mnie do tego by w przyszłości sięgnąć po nowe powieści tej autorki.