Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podręcznik objętościowo robi na czytelniku spore wrażenie, mimo że nie obejmuje całego okresu wczesnej nowożytności w Polsce (1492 lub 1505 - 1795),lecz czasy monarchów elekcyjnych. Podzielona na dwie części; pierwsza traktuje o społeczeństwie, kulturze, ustroju i systemie rządów, religiach i konfesjach a druga część to wydarzenia polityczne.Studentom ułatwia taki podział przygotowanie do zajęć i egzaminu. Z resztą taka forma treści podręczników PWN jest już normą. Autorka nie dzieli epoki porozbiorowej na okresy według panowania poszczególnych monarchów. Uznać trzeba taki podział za słuszny, gdyż politykę kreowała wówczas zdecydowanie szlachta, a król faktycznie wtórował jej. Ale przechodząc do sedna. Najbardziej razi mnóstwo błędów faktograficznych, jakie popełnia Autorka (np. "po pokoju toruńskim 1454" [s.47], raz podaje, że "królem Rzeczpospolitej może być tylko katolik 1699" [s.73], a dalej że w 1696, "dobrowolna abdykacja Jana Kazimierza w 1658" [s.73]. Autorka ma także dziwna manierę pisania zdaniami wielokrotnie złożonymi. Czasem jedno zdanie potrafi tworzyć cały akapit. Na pewno nie ułatwia to zrozumienia tekstu. Pokrótce stwierdzam, że podręcznik nie stanowi dla studenta ważnej, rzetelnej pozycji. Nie odradzam sięgania po niego, ale chce uzmysłowić, że lepiej jest przygotować się z innych podręczników. Mariusza Markiewicza Historia Polski 1492-1795, Kraków 2009, jest sztandarowym obecnie podręcznikiem dla studentów; zdecydowanie lepszym od Urszuli Augustyniak Historii Polski.... Warto zajrzeć do Grzybowskiego i Gierowskiego z serii Wielka Historia Polski, a Wł. Konopczyńskiego Historię nowożytną Polski traktować trzeba jako klasyk historiografii polskiej.