Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Literacko - koszmarek. Chyba nigdy nie czytałam książki napisanej tak sztucznym, napuszonym, pompatycznym językiem. Nie wiem, ile w tym winy tłumaczenia, ale kolejne strony upstrzone wielokrotnie złożonymi formami grzecznościowymi i wyświechtaną frazeologią typu "udało mi się nie zbłądzić do doliny łez" powodowały, że naprawdę trudno było się skupić na samej historii. Starałam się brać poprawkę na to, że książka składa się w dużej mierze z listów i pamiętnika pisanego przez nastolatkę, i tylko dlatego ta językowa nieudolność nie zdyskredytowała książki zupełnie. A sama historia - mocno wyidealizowana, sentymentalna, często naiwna. Wiele książek o zmaganiu się z chorobą nowotworową przeczytałam i wiele z nich zapadło mi w pamięć. Ta - raczej nie zapadnie. Oceniam tak wysoko tylko ze względu na to, że jest to bardziej wspomnienie matki o córce, niż literatura.