Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie pamiętam, jak długo rozmawialiśmy, ale gdzieś pomiędzy jej śmiechami i uśmiechami, postanowiłem, że dla niej rozerwę świat na strzępy.

To, co ujrzałam w jego oczach, sprawiło, że zaczęłam kwestionować każdą rzecz, a to wypełniło mnie przerażeniem. Po raz pierwszy w ciągu wieków ujrzałam w jego oczach strach.

- Więc, jesteś nim? - odezwał się znów i postąpił krok. - Wywołującym strach królem. Cóż za tytuł. Twoje ręce muszą być skąpane we krwi. - Kolejny krok. - Legenda we własnej osobie.

Gwiazdy tańczyły nade mną i wokół mnie, gdziekolwiek bym nie spojrzała. Uderzyłam skrzydłami mocniej, wznosząc się w ich stronę. Otoczona takim pięknem, zastanowiłam się, co by się stało, gdybym po prostu leciała tak dalej. W tej chwili czułam prawdziwą wolność i napawałam się nią, nie chcąc, by kiedykolwiek się skończyła.

- To nie twoja wina - oświadczyła Neverra. - Wszyscy…
- Właśnie, że moja. Jak wszystko. To moje rządy. Każda
śmierć obciąża moje sumienie, a każda forma zniszczenia to
znak porażki.

- Należysz do mnie. Jesteś moja w każdy możliwy sposób. -
Całował i skubał każde miejsce, którego dotknął. - Rozumiesz?
[...]
- Ale ja nie mogę mieć słabości, nawet w tobie. Nie teraz, nie,
kiedy jesteśmy tak blisko. Rozumiesz?

Wszyscy mieliśmy słabości, jedną rzecz, która mogła nas zabić. Sztuczka polegała na tym, żeby rozgryźć, co to jest, zanim ktoś rozerwie cię na strzępy.

- Wybuchowa. - Przechylił głowę na bok. - Właśnie taka jesteś. Wystarczy jedno zdanie, z którym się nie zgadzasz, i od
razu ruszasz do ataku. Nie wspominając już, że jesteś bardzo
prostacka i chamska.
- A ty niby nie? - warknęłam. Byłam już rozdrażniona, a dopiero rozpoczęliśmy tę wyprawę.

Ideał, który próbowali stworzyć, nie miał żadnego znaczenia. Wciąż był Pogromcą Świata. Tym samym znienawidzonym
i wywołującym strach bogiem, który z radością wykończyłby
tych, na których mi zależało.

- Zawahałaś się.
[...]
- Chcesz mi o czymś powiedzieć?
- Nie z powodu, o którym myślisz. - Wpatrywałam się w niego w lustrze, nie zamierzając odwracać wzroku. Bo z nim było
zupełnie jak z dzikim zwierzęciem - jeśli choć na sekundę oderwało się wzrok od ofiary, było po wszystkim.

Tak koń­czy się świat”. To wła­śnie po­wie­dział Roc­cur­rem. „Na­stą­pi drżą­cy trzask, echo tego, co zo­sta­ło utra­co­ne i nie może być ule­czo­ne. Wtedy, Sam­kie­lu, bę­dziesz wie­dział, że tak koń­czy się świat”.
Ale to nie ten świat.
Nie, to mój.
To była Dian­na.

- Ach tak, Wojna Bogów. - Przechyliłam głowę na bok, przyglądając mu się uważnie. - Jak to szło? Tysiące lat temu wasz świat załamał się, spłonął i spadł do naszego świata, zaburzając życie i technologię. Teraz ty i twój gatunek w zasadzie ustalacie reguły, prawda? Teraz świat wie o bogach i potworach, a wy jesteście wielkimi zbawcami, którzy trzymają tych złych pod kluczem. - Podeszłam bliżej, by złapać tył krzesła, gdy więzień próbował się ode mnie odsunąć. - Masz pojęcie, co wasz upadek zrobił z moim światem? Kiedy wy się odbudowywaliście, plaga przetoczyła się przez mój dom na pustkowiach Eorii. Wiesz, ilu umarło? Obchodzi cię to?

- Znasz mnie, a i tak zaatakowałaś ambasadę. Po co walczyć?
Wzruszyłam ramionami.
- Możesz to nazwać wadą charakteru.
Pokręcił głową, jakby nie mógł w to uwierzyć.
- Aroganckie podejście. Wiesz, do czego jestem zdolny, i że
śmierć będzie nieunikniona. A jednak zaryzykowałaś.
Moje wargi wygięły się w półuśmiechu, a kły powoli się cofnęły.
- Aroganckie? Słyszałam, że to twoja cecha, nie moja. – Postąpiłam bliżej, a cienie wokół mnie się ugięły. - Ale jestem ciekawa, Pogromco Świata. Czego się boisz?

Niezależnie od tego, co zrobiłem i jakie decyzje podjąłem, czułem się odizolowany i samotny. Całe życie ktoś mówił mi, kim byłem, czym byłem i jak miałem dowodzić. Ale kim w rzeczywistości byłem?

- O tym właśnie mówię. Bardziej troszczy się o przymierza,
które zawarł, niż o własną towarzyszkę. Co nie byłoby osobliwe,
gdyby nie to, jak blisko siebie cię trzymał.
- Jeśli jeszcze raz nazwiesz mnie „towarzyszką”, podpalę cały
ten konwój z tobą w środku.

- Nie będziesz pamiętał niczego, co się tutaj dzisiaj wydarzyło. Teraz należysz do mnie. Będziesz moimi oczami i uszami. To,
co widzisz ty, widzę ja. To, co słyszysz ty, słyszę ja. To, co mówisz ty, mówię ja.

- To już piąte ziewnięcie w ciągu ostatniej godziny.
Usiadłam prosto na słowa Liama i zerknęłam na niego. Jego
oczy, jak zwykle, wywiercały dziury w mojej głowie. Skupiłam
się na drodze.
- Liczysz je? Czy moje ziewnięcia cię irytują, mój królu?
- Nie nazywaj mnie tak - warknął.
- Dlaczego nie? Nie jesteś właścicielem jakiegoś wszechświata czy coś? - zadrwiłam.
- Bo nie mówisz tego z szacunku.
Zobaczyłam, że Liam zaciska dłoń na kolanie.
- Mówisz to tylko po to, aby mnie dręczyć - burknął.
- Och, popatrzcie - uśmiechnęłam się do niego sztucznie - on
się uczy.

- Tak słyszałam. Mówią, że nie można cię zabić, ale nie sądzę,
żeby to była prawda. Każdy ma jakąś słabość, ty też. To znaczy,
gdyby nie dało się pozbawić życia takich jak ty, to gdzie znajduje się teraz reszta bogów?

Byłbym kłamcą, gdybym powiedział, że to nie zabolało. Ten
temat był dla mnie jak otwarta krwawiąca rana, która nie chciała się zabliźnić. Jedyny problem polegał na tym, że to tylko podsycało mój gniew i determinację. To, co według jej założenia miało mnie osłabić, dawało mi sił.

Potwór to wciąż potwór, niezależnie, jak ładną maskę nosi.

Nie bądź tym, który sprawi, że pozwoli sobie spaść, jeśli nie zamierzasz jej złapać.