Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Desperacja bywa odpychająca.

Do tej pory funkcjonowałam, nie czując, że tak naprawdę żyję. Teraz robię coś ważnego, coś, co jest ważniejsze ode mnie samej. Czuję się jak ptak ze złamanymi skrzydłami, który w końcu ponownie wzbija się w niebo.

Smutek chyba nigdy nie odchodzi, chowa się tylko w człowieku w oczekiwaniu, aż coś uruchomi wspomnienie.

Pragnienie czegoś jest niemal zawsze równoznaczne z nieosiągalnością obiektu tęsknoty.

Pewne historie nie kończą się tak, jakbyśmy tego chcieli.

Zdejmuję kalendarz ze stolika nocnego i skreślam dzisiejszą datę. Moje zachowanie przypomina więźnia, który odlicza dni do odzyskania wolności. Wiem, że postępuję słusznie. Czasami jednak odnoszę wrażenie, że odsiaduję wyrok za to, co zrobiłam, zamiast praktykować zadośćuczynienie krzywdy, którą wyrządziłam.