Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oto
co mi się marzy:
znowu ujrzeć maski
zamiast twarzy.

Patrzcie, jeszcze jej nie dość! Patrzcie, jak śmiesznie ucieka! No, papugo, powtórz swoje credo: „WIERZĘ, WIERZĘ, WIERZĘ W CZŁOWIEKA!”

A gdy legniesz, zgoniona, w rowie,
to o zmierzchu czerwonego dnia,
ten, w którego wierzyłaś – człowiek –
przyjdzie, będzie mówił: „To ja.
Ucisz serce – zielony liść!
Niechaj gardzą tobą, niech się śmieją,
ja – nie umiem bez ciebie żyć,
matko głupich,
moja matko,
Nadziejo...

Wierzysz w Boga – powiadasz.
Lecz będąc w potrzebie
czy nie modlisz się raczej by On uwierzył w ciebie?

Nie po morzu
nie po ziemi
nie po niebie – więc uciekać od siebie
w głąb siebie?

Czy z tej czy z tamtej strony krat
mędrzec przez kraty widzi świat.

(...) a że radzić sobie trzeba, radzę sobie tak: zwracam się twarzą do jasności, słońca, młodych ludzi i zwierząt. (...) jestem za czepianiem się wszystkiego, co żywe, radosne; jestem za chłonięciem świata wszystkimi zmysłami, dopóki te zmysły raczą jeszcze nam służyć; jestem za ucieczką w sztukę, w poezję, we wszystko, co oczyszcza (...).

Jestem zdziebełkiem.
Drobiną.
Szybko soki przeze mnie przepłyną.

A ponieważ o moim wypadzie do Krakowa na razie mowy nie ma, weź więc urlop (jeśli jeszcze pracujesz), nadaj depeszę, że jedziesz ku nam - i wsiądź do pociągu. Jest spokój, cisza, pięć kotów (jeden malutki), 2 psy, pokoik z tapczanem, łazienka itp. Piekę różne ciasta i placki, a Kulma gotuje obiady (w tym: pierogi z jagodami). Raz na tydzień jeździmy po wikt do Szczecina (samochodem - trabantem, którym przyjedziemy po Ciebie na stację). Poza tym rower, spacery po lesie, rzeka.

Wołanie pociągów

Krzyk żurawi ciągnących nad rzeką
światło gwiazdy co za lasem się pali –
wszystko daleko daleko ale nie tak daleko
jak wołanie pociągów z oddali.
A najdalsze to jest właśnie najszczęśliwsze
jak ten pociąg co gdzieś tam najdalej gwiżdże.
Jak biegnące dokądś tam szyny których nigdy
nigdy nie dogonimy.

Nie dopieści się bryła z bryłą,
kiedy każda nazbyt niecała:
ona była tam, gdzie jego nie było,
gdzie on sięgał – ona nie sięgała.
„Ty kanciasty, ty kwadratowy,
do miłości trzeba obu ciał!”
A on na to: „Byłby zawrót głowy,
gdybym miał tę głowę, gdybym miał...”
Tak leżeli razem i gdzie indziej,
przez noc całą w nie spełnionym grzechu,
nie spotkawszy się nigdy i nigdzie –
śmiech bez ciała, ciało bez uśmiechu.

Most był – most nie poddany dróżnikom.
Most był długi a znikąd donikąd.
Szli po moście w niedzielę z niedzieli
a o sobie że nim chodzą nie wiedzieli.[...]
A to było o szarówce nad wodą
jak ich dwoje w jedną mgłę wywiodło.
I skończyli romans ledwie nie spełniony
i skoczyli z mostu we dwie inne strony.

Bóg stworzył najpierw zwierzęta.
A ja
to niby ta puenta?

O, co za dzień, wspaniały dzień,
słoneczny i pachnący!
Wolę być NIKIM w taki dzień
niż KIMŚ wśród ciemnej nocy.
Dzień dobrym światła! Serwus, cienie!
Cześć wędrującym smugom!
Już lepiej żyć przez JEDEN DZIEŃ
niż nie żyć BARDZO DŁUGO.

Zimą jesteśmy zasypani śniegiem i żywność przynosimy na plecach. Latem jeździmy raz na tydzień do Szczecina trójkołowym wózkiem inwalidzkim, który nabyliśmy na wyłączną własność! Domek nie jest nasz, ale do naszej całkowitej dyspozycji - mieszkamy z moją matką, czterema kotami i dwoma psami. Każdy gość jest istotą błogosławioną na tym pustkowiu. Zaczynamy lubić świat i ludzi. Prosimy bardzo, aby odwiedziła nas Pani w wolnej chwili - tu można naprawdę wypocząć i popracować, a jednocześnie sprawić swoim przyjazdem prawdziwą radość gospodarzom.

A mnie smutno.
A Tobie jak?
Powinno Ci być wesoło, dla kontrastu.

Wisławo,
za oknem duże śniegu sypanie, na tapczanie my - dwa psy, dwa koty i ja. Koty mruczą, psy liżą się i śmierdzą mokrą wełną. Jako antidotum zapalam kadzidło hinduskie (...). Znowu rosną zaspy i od świata nas odetną, co jest miłą stroną zimy, dopóki człowiek nie ma dość wyspy Robinsona. Ale wtedy już zwykle jest wiosna i wiatr woła na wędrówkę. (...)
A na razie cudowne uczucie odcięcia i radość lecących na złamany kryształek płatków...

Zimy nie ma i może wcale nie będzie. Szaro, srebrnie i sucholistnie. Na kolanach czarny kot, pod kolanami drugi, a na stopach pies w tonacji popielatoburej.

To prawda, że współczesna rzeczywistość nie wygląda zbyt promiennie, mimo wszystko jednak jest jeszcze trochę nieba, słońca i ptaków (...).

Żebym upadała przeklinała
z nocy na dzień głębiej tobą nasiąkała
złą skłonnością ułudą swojską
głupkowatą pychą rodową.
Moje pierwsze ostatnie słowo.
Moja wado wrodzona
Polsko.

(...) wypowiedzenie najbardziej nawet przeklętego przez prawo i obyczaj słowa lub znaku nie jest tym samym, co fizyczna napaść. Słusznie jednak upieramy się, że pewne wypowiedzi robią to, co nazywają, w sposób prawdziwie i trwale groźny. I te należy zwalczać. (Ryszard Koziołek).

Piszesz, żeby pisać, że człowiek jest mimo wszystko dobry. Ależ tak! Ja jestem dobra, Ty może też, może jeszcze klika osób (zwłaszcza wśród najbliższych przyjaciół). Ale ludzkość, zbiorowość - to nic wesołego. Dlatego nie powinno się dać decydować większości - złej, niemądrej większości.