Janusz Skowroński

Kolejna książka Janusza Skowrońskiego, którą pochłonęłam dosłownie w dwa dni. Myślę, że gdyby facet pisał o niczym to eż by mnie zaciekawiło, taki ma ciekawy styl. Ale na szczęście nie pisze o niczym, ale o niezwykle ciekawych rzeczach, udokumentowanych,sprawdzonych, co czyni książkę jeszcze bardziej wiarygodną. Liczne cytaty z innych książek, gazet a także żywe relacje ludzi, z którymi rozmawiał sprawiają, że książkę naprawdę czyta się jednym tchem. Bo ta historia miała miejsce i był to fragment życia prawdziwych ludzi. Tym razem Skowroński zagłębia się w historię Zamku Czocha i skarbów, które tam się znajdowały W starych piwnicach, zamurowane, schowane przed światem i .... niestety cichaczem wywiezione tuż po drugiej wojnie światowej. Obrazy, zastaw, porcelana, popiersia carów, ikony, cuda, których nasze współczesne oko już nie zazna (wszystko przecież można zrobić w programie komputerowym, po co więc malować obrazy!). Tajemnica polega własnie na tym, że krótko po zakończeniu wojny część skarbca została wywieziona i nikt nie wie dokąd i przez kogo. Powszechnie panująca grabież pozwoliła na to, aby nie wszystko zostało udokumentowane. Czy to Niemcy zabrali swój dobytek a może Rosjanie chcieli odzyskać to, co wiele lat temu w zamku schowali? A może Polacy zabrali, aby zabezpieczyć się przed trudnymi czasami, które nadchodziły? No cóż, musicie przeczytać, żeby się dowiedzieć:) Jak już wspominałam, bardzo lubię styl Pana Skowrońskiego, więc książkę czyta się naprawdę bardzo przyjemnie:) I myślę, że to nie jest ostatnia literatura z tego repertuaru.