Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Czas herosów przemija." Finałowy tom trylogii napisanej przez Davida Gemmella (i po jego śmierci ukończonej przez żonę autora, Stellę Gemmell) stanowi doskonałe zwieńczenie historii snutej w poprzednich dwóch książkach. Wszystkie wątki splatają się w całość, na pierwszy plan wracają postacie, które przez moment wydały się już odejść w zapomnienie, a epicka opowieść zmierza ku jedynemu możliwemu końcowi. Niezmiennie zachwyca mnie sposób, w jaki autor reinterpretuje mityczne wydarzenia i na nowo stwarza bohaterów, których znamy z dzieł Homera. Czyni z nich ludzi z krwi i kości, bardzo bliskich nam w swych rozterkach i słabościach, a jednocześnie pozwala im pozostać legendarnymi herosami z dawnych lat, których czasy już dawno odeszły w zapomnienie. Trzeci tom trylogii wrzuca nas w wir akcji, podejmując wątki dokładnie w tym miejscu, w którym rozstaliśmy się z postaciami w poprzedniej części. Wracamy do znajomych miejsc i wydarzeń, nieuchronnie zmierzając do oblężenia skazanej na klęskę Troi. Przepowiednie, które poznaliśmy już dawno, zaczynają się wypełniać, giną kolejni herosi, a wspaniały świat zaczyna walić się na naszych oczach. Gemmell doskonale dozuje napięcie, idealnie przeplata wielkie i doniosłe losy wspaniałej Troi z drobnymi sprawami jej prostych mieszkańców i fantastycznie, z pomysłem wykorzystuje motywy takie jak koń trojański czy walka Achillesa z Hektorem w zupełnie niespodziewany sposób. Odkrywanie zmian, które wprowadził do historii znanej nam z mitów i tego, jak doskonale zostały one przemyślane, by wpasować je do opowiadanej historii było prawdziwą przyjemnością. "Żyłam pośród bohaterów, pomyślała." I dokładnie tak samo pomyślałam ja, gdy czytałam ostatnie strony tej książki. Przez kilka tygodni, poznając losy postaci, w które Gemmell tchnął życie na nowo, żyłam pośród bohaterów. Herosów z dawnych czasów, kierujących się honorem, odwagą i wiernością - samym sobie oraz swym przyjaciołom. Śledzenie ich losów było niesamowitą przygodą. Sięgając po tę trylogię nie miałam żadnych oczekiwań, a okazała się być wszystkim, czego potrzebowałam, nawet jeśli sama o tym nie wiedziałam. "..a bajarze nie giną dopóty, dopóki żyją ich opowieści."