Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Musisz sobie czasem radzić beze mnie… Nie zawsze będę obok, a poza tym jeżeli kobieta dopatruje się swojej siły w tym, co może dać jej mężczyzna, to jest bardzo głupia i naiwna, bo żaden jej tego nie da, jeżeli nie będzie mieć tego sama w sobie. Niestety… Takie jest moje zdanie… - rzekł Einar bardzo poważnie.

Kiedyś pragnąłem śmierci, teraz, przez ciebie, útlendingur, umieram każdego dnia.

Tak samo jest z ludźmi. Płyniesz w pojedynkę, jest ciężko, czasem kręcisz się w kółko i niemal całe życie stoisz w miejscu. We dwójkę też jest ciężko, ale wspólnymi siłami można gdzieś dopłynąć, i czasem nawet się nie zmęczyć.

Bo widzisz, Dunstanie, w moim świecie nawet najbardziej podła lub beznadziejna walka jest o wiele lepsza niźli życie bez jakiejkolwiek nadziei.

Mo­zol­ny jest trud życia w zgo­dzie z losem, jaki zgo­to­wa­li dla nas bo­go­wie, lecz czyż praw­dzi­wy wo­jow­nik nie wy­ty­cza wła­snej ścież­ki, którą kro­czy dum­nie, na prze­kór woli Asów? Jo­dridd to wszak nie je­dy­na ko­bie­ta cho­dzą­ca po Mid­gar­dzie. Twym za­da­niem jest pisać swą hi­sto­rię, wsła­wiać się czy­na­mi, wy­pra­wa­mi, ru­na­mi wy­ry­ty­mi w ka­mie­niu ku twej pa­mię­ci i chwa­le. Nikt nigdy nie bę­dzie pra­wił o kimś, kto wy­pra­wiał się jak świat długi i sze­ro­ki za jedną babą.

W jed­nej chwi­li pło­chli­wa, w innej idąca w za­par­te i harda. Może wszak tylko przy­wdzie­wa maskę oby­czaj­nej nie­wia­sty, w środ­ku zaś po­zo­sta­je wiedź­mą. Wpraw­dzie nie ma przy­tro­czo­ne­go do far­tu­cha swego ob­mier­z­łe­go amu­le­tu, ale coś jed­nak knuje. Bo i po cóż jej po­trzeb­ne pismo? Naj­pew­niej do pi­sa­nia za­klęć, klątw i cy­ro­gra­fów. Ot i po co! Wszak żad­nej do­brze uło­żo­nej, bo­go­boj­nej nie­wie­ście po­dob­ny za­mysł nie przy­szedł­by do głowy.
Dun­stan sam już nie wie­dział, cze­góż to no­we­go może spo­dzie­wać się po Ka­dlin na ko­niec dnia – była prze­cież po­gan­ką.

rozterki i bolączki innych są doskonałym remedium na własne problemy.