Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znów umilkła i utkwiła wzrok w swoim rysunku. Gorączkowo szkicowała teraz psa, charta perskiego. Isabella wyczuła, że pojawiła się między nimi jakaś bariera, mur, którego wcześniej nie było. Zupełnie jakby Isis ukryła się za szklaną ścianą, za którą nikt nie ma wstępu.

-- Nic z tego nie rozumiem – mówi dziewczynka, spoglądając na Mademoiselle Oiseau.
– Ja też nie – przyznaje jej towarzyszka. – Człowiek myśli, że wszystko zrozumiał, a potem pojawia się masa nowych rzeczy. Niepojęte...

Ma rzadkie włosy i szare oczy - tak szare jak szkolny dziedziniec, jak cała jej twarz. Nie da się powiedzieć nic szczególnego o Isabelli Artioli. Nic wartego zapamiętania.