Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historyk Kościoła i prawa kościelnego, profesor Uniwersytetu Poznańskiego i Uniwersytetu Adama Mickiewicza.
Tadeusz Silnicki był synem urzędnika Jana i Zofii z domu Chodacka. W 1908 roku ukończył gimnazjum klasyczne we Lwowie oraz w 1914 roku studia i na podstawie rozprawy Prawo elekcji królów w dobie jagiellońskiej przygotowanej pod kierunkiem Oswalda Balzera otrzymał tytuł doktora filozofii. Jako nauczyciel szkół średnich w latach 1914–1929 pracował we Lwowie. Będąc na studiach interesował się historią prawa, początkowo polskiego, a później również kościelnego i, dlatego w 1923 roku był w tym celu na stażu naukowym we Francji. W latach 1924–1929 związał się trwale z Katedrą Prawa Kościelnego Uniwersytetu Jana Kazimierza jako asystent profesora Władysława Abrahama. W 1927 roku na podstawie rozprawy Organizacja archidiakonatu w Polsce habilitował się we Lwowie z prawa kościelnego. W 1929 roku na Uniwersytecie Poznańskim objął stanowisko profesora nadzwyczajnego i kierownika Katedry Prawa Kościelnego i pozostawał na tym stanowisku aż do wybuchu wojny w 1939 roku. Podczas okupacji w latach 1940–1945 został wysiedlony z Poznania i w okolicach Sanoka, Krosna i Jarosławia prowadził działalność nauczycielską, a we wrześniu 1945 roku, powrócił na dawne stanowisko na UP. Poza prawem kościelnym wykładał również wyznaniowe prawo państwowe, wstęp do nauk prawnych, historię, zagadnienia kultury, nauki prawno-społeczne. W 1948 roku po zlikwidowaniu na UP Katedry Prawa Kościelnego został mianowany profesorem zwyczajnym i przeniesiony na Uniwersytet Jagielloński na specjalnie dla niego utworzoną Katedrę Historii Prawa Kościelnego. Do Poznania powrócił w 1957 roku jako profesor przy Katedrze Powszechnej Historii Państwa i Prawa UAM i pozostał tam aż do 1960 roku, kiedy to przeszedł na emeryturę w. W 1963 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie zmarł 18 grudnia 1968 roku i został pochowany na Powązkach. Rodziny nie założył. Tadeusz Silnicki przede wszystkim badał historię Kościoła i prawa kościelnego w Polsce, a zwłaszcza na Śląsku, w Wielkopolsce i na Pomorzu. Do głównych jego dzieł w tym zakresie należą: Dzieje i ustrój Kościoła katolickiego na Śląsku do końca XIV wieku (1939, wyd. 2 1953),monografie biskupa wrocławskiego Nankiera (1953),arcybiskupów gnieźnieńskich Mikołaja Trąby (1954) i Jakuba Świnki (1956) oraz zbiór mniejszych prac pt. Z dziejów Kościoła w Polsce (1960),których myślą przewodnią jest dążenie do odtworzenia historycznej roli dawnej organizacji kościelnej i jej wybitnych przedstawicieli w Polsce w obronie polskiej racji stanu przeciw postępującemu naporowi germanizmu. Był również wybitnym popularyzatorem wiedzy o historii i kulturze. Przed wojną do „Kuriera Poznańskiego” i „Tęczy” pisywał artykuły popularnonaukowe. W ramach Powszechnych Wykładów Uniwersyteckich wielokrotnie występował z prelekcjami w Poznaniu i okolicy, na Pomorzu, a nawet na terenie ówczesnych Prus Wschodnich. Po wojnie na łamach i na zlecenie Spółdzielni „Czytelnik” kontynuował działalność popularyzatorską i wygłaszał niekiedy cykle wykładów w Poznańskiem, na Pomorzu oraz na Ziemiach Zachodnich i Północnych. Był autorem uzupełnień dotyczących spraw polskich w monografii Klemensa Löfflera i Franza Xavera Seppelta "Dzieje Papieży"