Pewnego nadzwyczaj gorącego lata ogłoszono nabór do armii królewskiej. Młodzieńcy widzieli w tym szanse na wyrwanie się z marazmu smutnej, zapomnianej przez bogów wioski. Miało iść zaledwie pięciu walecznych żołnierzy, żeby nie rzucać się w oczy i po cichu wyeliminować zagrożenie. Wybrano go. I wtedy właśnie poznał swoich pierwszych czterech przyjaciół. Powstało Pięciu Nieustraszonych. I tak trwają do dziś.
Gdy Ardhel próbuje wyrwać się z kamiennego zamczyska, wie, że każdy pojedzie w jej ślady. Wyrusza w podróż do Ferest, żeby poczuć, że znów ktoś jej potrzebuje. Podróż do miejsca, gdzie wszystko się zaczęło znacznie skomplikuje życie przyjaciół.
Po próbie ratowania Ferest i zrozumieniu, że nie mają na to szans, wyruszają łodzią do Roche Suryon – malowniczego miejsca, gdzie zawsze świeci słońce, a problemy zdają się nie istnieć. Tam pomieszkując u ekscentrycznego Francoisa odbywają kolejne przygody. Valien spotyka swoją dawną miłość, która tylko wpędzi go w jeszcze gorsze kłopoty. Gdy w małej zapomnianej wiosce spotykają Sosiaków, rozumieją, że tutaj problemy ukryte są pod zieloną trawą. Później, gdy przyjaciele postanawiają się rozstać – pół roku spędzają samotnie.
W pewnym momencie każdy z elfów dostaje dedykowaną sobie broń. Każda z nich jest wyjątkowa, bo ma wycięte w drewnie kwiaty: jaśminu, bławatka, irysa i jaskra. Moment otrzymania broni jest kluczowy dla ponownego zrzeszenia przyjaciół. Wyruszają na swoje poszukiwania.
W miejsce, do którego docierają prawie na końcu opowieści to Wyspy Megalońskie. Surowy klimat, czarne plaże i sosny. Tam nakazał im wyruszyć list, w którym napisana była informacja o ważnej misji. Tam rozgrywa się też finał powieści – ucieczka z zamku Króla Ambrożego.