Byłaby o wiele lepsza gdyby nie przydługi początek. Nudnawy i mało wciągający. Końcówka o wiele lepsza i ciekawsza. Zagadka kryminalna jak zwykle u tej autorki złożona i wielowątkowa. Poprzednie jej książki bardziej mnie wciągnęły.

Byłaby o wiele lepsza gdyby nie przydługi początek. Nudnawy i mało wciągający. Końcówka o wiele lepsza i ciekawsza. Zagadka kryminalna jak zwykle u tej autorki złożona i wielowątkowa. Poprzednie jej książki bardziej mnie wciągnęły.

To niesamowita książka, która wciąga czytelnika od pierwszych stron i trzyma go w napięciu aż do samego zakończenia. Autentyczność opisanych emocji, zawiłe wątki fabularne oraz nieprzewidywalne zwroty akcji sprawiają, że trudno oderwać się od lektury. Postacie są głęboko wykreowane, pełne życia i sprzeczności, co sprawia, że łatwo angażujemy się emocjonalnie. Wątki kryminalne splatają się z wątkami osobistymi bohaterów, tworząc wielowymiarową historię, która trzyma w napięciu do ostatniej strony.
"Kukułcze Jajo" to nie tylko pasjonująca lektura dla miłośników kryminałów, ale także opowieść o ludzkich słabościach, sile rodzinnych więzi i odwadze w obliczu przeciwności losu. Gorąco polecam tę książkę każdemu, kto szuka wciągającej i poruszającej lektury!

To niesamowita książka, która wciąga czytelnika od pierwszych stron i trzyma go w napięciu aż do samego zakończenia. Autentyczność opisanych emocji, zawiłe wątki fabularne oraz nieprzewidywalne zwroty akcji sprawiają, że trudno oderwać się od lektury. Postacie są głęboko wykreowane, pełne życia i sprzeczności, co sprawia, że łatwo angażujemy się emocjonalnie. Wątki...

Po wielu latach wróciłam do Fjällbacki….i jestem meeega szczęśliwa, że sobie przypomniałam o tej serii. Mimo, że dużo rzeczy musiałam sobie przypominać…to nic dziwnego po tak długiej przerwie…jednak „bawiłam się” wyśmienicie! Napisana mega przyjemnym językiem, wciągająca historia, bardzo przyjemne postacie. Wieeelka polecajka! No i cicho liczę na to, że pojawi się kolejna część!!

Po wielu latach wróciłam do Fjällbacki….i jestem meeega szczęśliwa, że sobie przypomniałam o tej serii. Mimo, że dużo rzeczy musiałam sobie przypominać…to nic dziwnego po tak długiej przerwie…jednak „bawiłam się” wyśmienicie! Napisana mega przyjemnym językiem, wciągająca historia, bardzo przyjemne postacie. Wieeelka polecajka! No i cicho liczę na to, że pojawi się kolejna...

Nie wiem czy to przez dość długą przerwę od czytania sagi spowodowaną innymi projektami autorki czy moja sklerozę, ale kompletnie zaskoczyłem się prostotą tej historii i jednowymiarowościa bohaterów.
Mamy:
- główną ofiarę, normalnie ideał bez wad, utalentowanego anioła, aż dziwne że bez skrzydeł,
- cukierkowe małżeństwo idealne
- parkę burząco-remontującą, comic relief
- starszą parę, bogatą i stereotypowo alubialną
- dobrego i złego syna
i wiele wiele innych.

Nie wiem czy to przez dość długą przerwę od czytania sagi spowodowaną innymi projektami autorki czy moja sklerozę, ale kompletnie zaskoczyłem się prostotą tej historii i jednowymiarowościa bohaterów.
Mamy:
- główną ofiarę, normalnie ideał bez wad, utalentowanego anioła, aż dziwne że bez skrzydeł,
- cukierkowe małżeństwo idealne
- parkę burząco-remontującą, comic relief
-...

Powrót do Fjӓllbacki jest jak odwiedziny u znajomych, z którymi dawno się nie widziało. Mam słabość do wykreowanych przez Camillę Lӓckberg bohaterów, dlatego z niecierpliwością czekałam na jedenaste już spotkanie z nimi.

W czasie trwania przyjęcia z okazji pięćdziesięciolecia małżeństwa uznanego pisarza, którego nazwisko pojawia wśród kandydatów do Nagrody Nobla, i właścicielki jednego z największych szwedzkich domów wydawniczych, w swojej galerii zostaje zamordowany przyjaciel pary, popularny fotograf. Dwa dni później, w domu jubilatów dochodzi do kolejnej, makabrycznej zbrodni.

W „Kukułczym jaju”, tak jak w pozostałych tomach serii, wątki kryminalne przeplatają się z obyczajowymi, przy czym - jak zawsze - warstwa obyczajowa jest naprawdę mocno rozbudowana. Lӓckberg - po raz kolejny -na czele współczesnego śledztwa stawia Patrika, a jego życiowej partnerce karze grzebać w przeszłości. Erica bada sprawę tajemniczego morderstwa z 1980 roku, do którego doszło w Sztokholmie, i choć początkowo wydaje się, że spraw jej i Patrika nic nie łączy, ostatecznie - jak zwykle - okaże się, że są ze sobą powiązane.

Muszę przyznać, że mimo usilnych starań autorki, tym razem nie dałam się zbyt długo wodzić za nos. Odkrycie sprawcy i motywu nie zajęło mi wiele czasu, przez co lektura „Kukułczego jaja”, przynajmniej jeśli chodzi o warstwę kryminalną, nie była dla mnie szczególnie zajmująca. Po raz kolejny pokazała Lӓckberg, że grzechy nie ulegają przedawnieniu, a trudne doświadczenia kształtują i kładą się cieniem na przyszłości. Tajemnice z przeszłości ujrzały światło dzienne. Wendeta przyszła niespodzianie. Całość ratuje rozbudowane tło obyczajowe. Sporo działo się w życiu osobistym głównych bohaterów, ich najbliższych, przyjaciół i współpracowników. Obserwowanie ich zmagań z niekiedy okrutnym i zawsze nieprzewidywalnym losem, wywołało we mnie więcej emocji, niż dająca się przewidzieć, momentami mało realistyczna kryminalna intryga.

Choć „Kukułcze jajo” na tle poprzednich tomów stworzonej przez Camillę Lӓckberg serii wypada dosyć słabo, nadal z niecierpliwością wyczekuję kontynuacji losów mieszkańców Fjӓllbacki.

Powrót do Fjӓllbacki jest jak odwiedziny u znajomych, z którymi dawno się nie widziało. Mam słabość do wykreowanych przez Camillę Lӓckberg bohaterów, dlatego z niecierpliwością czekałam na jedenaste już spotkanie z nimi.

W czasie trwania przyjęcia z okazji pięćdziesięciolecia małżeństwa uznanego pisarza, którego nazwisko pojawia wśród kandydatów do Nagrody Nobla, i...

Niby książka jest dobra, ale jakoś według mnie odstaje od poprzednich.
Oceniam ją podobnie jak "Ofiarę losu", która do tej pory była dla mnie najsłabsza.

Cukierkowość Eriki i Patrika osiągnęła tutaj apogeum i aż kręciłam głową w niedowierzaniu, że autorka idzie w tym kierunku.

Co muszę zaznaczyć to to, że Bertil zaplusował i to w zupełnie inny sposób niż do tej pory.

Niby książka jest dobra, ale jakoś według mnie odstaje od poprzednich.
Oceniam ją podobnie jak "Ofiarę losu", która do tej pory była dla mnie najsłabsza.

Cukierkowość Eriki i Patrika osiągnęła tutaj apogeum i aż kręciłam głową w niedowierzaniu, że autorka idzie w tym kierunku.

Co muszę zaznaczyć to to, że Bertil zaplusował i to w zupełnie inny sposób niż do tej...

Książka fajna i niefajna. Na pewno szybko się czytało i miło było wrócić do Fjallbaki.

W tej części Patrik rozwiązuje sprawę brutalnych morderstw. Najpierw, w dniu złotego wesela teściów koleżanki Eriki, Louise, ginie jeden z gości, Rolf, który odmówił obecności w uroczystości z powodu organizowania swojej wystawy fotograficznej, a następnie zastrzeleni zostają Peter i jego synowie - a więc mąż Louise. Pod koniec książki zostają zabici też rodzice Louise. Kto popełnił te straszne zbrodnie?
Tymczasem Erika prowadzi swoje własne małe śledztwo. Wszystko zaczyna się od Vivian, żony zabitego Rolfa, która prosi Erikę aby napisała książkę o Loli - ich znajomej z młodości, która wraz z córką zginęły w 1980 roku a sprawa została szybko zakopana bo Lola to tak naprawdę transpłciowy mężczyzna. Henning i Elisabeth (teściowie Louise),Rolf i jego pierwsza żona, Ole i Susanne - wszyscy oni, artyści, stali bywalcy klubu w którym pracowała Lola, przyjaźnili się. Czy tamto zabójstwo ma jakiś związek z teraźniejszymi wydarzeniami?
Fajna historia, ale tego kto zabija domyślałam się już od połowy, kiedy to Rickard został podejrzanym, oraz kiedy wyszło na jaw że Peter zatrudnił detektywa aby rozwiązać tajemnicę śmierci jego pierwszej żony. No i te wieczne wtrącenia autorki o dzieciach irytujące.

Książka fajna i niefajna. Na pewno szybko się czytało i miło było wrócić do Fjallbaki.

W tej części Patrik rozwiązuje sprawę brutalnych morderstw. Najpierw, w dniu złotego wesela teściów koleżanki Eriki, Louise, ginie jeden z gości, Rolf, który odmówił obecności w uroczystości z powodu organizowania swojej wystawy fotograficznej, a następnie zastrzeleni zostają Peter i...

Dużo lepiej zapamiętałam tę serię i niestety rozczarowałam się znacznie. To zdecydowanie nie jest kryminał.. znaczy ten wątek gdzieś tam jest, pozoruje, że jest ważny, ale tak naprawdę jest to obyczajówka i najważniejszą wydaje się tu Erika i jej perypetie. Tyle że gdyby nie ona to naprawdę wychodziłoby znacznie lepiej. Dodatkowo mam wrażenie, że autorka potraktowała „Kukułcze jajo” jako miejsce na jakiś swój manifest i choć z jej poglądami w większości się zgadzam, to przeszkadzały mi te wywody. I tak najgorsze w tym wszystkim jest to, że rozgryzłam praktycznie całą zagadkę w połowie książki i nie bawiło mnie już wtedy nic. Ponownie - duże rozczarowanie po tylu latach czekania na kontynuację serii o Fjallbace.

Dużo lepiej zapamiętałam tę serię i niestety rozczarowałam się znacznie. To zdecydowanie nie jest kryminał.. znaczy ten wątek gdzieś tam jest, pozoruje, że jest ważny, ale tak naprawdę jest to obyczajówka i najważniejszą wydaje się tu Erika i jej perypetie. Tyle że gdyby nie ona to naprawdę wychodziłoby znacznie lepiej. Dodatkowo mam wrażenie, że autorka potraktowała...

Nieco naiwne zakonczenie moim zdaniem, ale książka zaskakująca (choć jakbym była nieco bardziej uważna to może połączyłabym fakty szybciej),wciągająca i trzymająca w napięciu.

Nieco naiwne zakonczenie moim zdaniem, ale książka zaskakująca (choć jakbym była nieco bardziej uważna to może połączyłabym fakty szybciej),wciągająca i trzymająca w napięciu.

Bardzo lubię kryminały CL, ale tę książkę czytało mi się wyjątkowo ciężko. Autorka ma liberalne poglądy i się nie kryje z nimi w narracji, ale ta książka to była już przesada dla mnie. Jena wielka ideologiczna gadanina, której miałam po prostu dość. Mam nadzieje, że następne części będą mniej skrajne

Bardzo lubię kryminały CL, ale tę książkę czytało mi się wyjątkowo ciężko. Autorka ma liberalne poglądy i się nie kryje z nimi w narracji, ale ta książka to była już przesada dla mnie. Jena wielka ideologiczna gadanina, której miałam po prostu dość. Mam nadzieje, że następne części będą mniej skrajne