Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lolito, światłości mojego życia, ogniu moich lędźwi. Grzechu mój, moja duszo. Lo-li-to: koniuszek języka robi trzy kroki po podniebieniu, przy trzecim stuka w zęby. Lo. Li. To. Na imię miała Lo, po prostu Lo, z samego rana, i metr czterdzieści siedem w jednej skarpetce. W spodniach była Lolą. W szkole – Dolly. W rubrykach – Dolores. Lecz w moich ramionach zawsze była Lolitą

Lolito, światłości mojego życia, ogniu moich lędźwi. Grzechu mój, moja duszo. Lo-li-to: koniuszek języka robi trzy kroki po podniebieniu, przy trzecim stuka w zęby. Lo. Li. To. Na imię miała Lo, po prostu Lo, z samego rana, i metr czterdzieści siedem w jednej skarpetce. W spodniach była Lolą. W szkole – Dolly. W rubrykach – Dolores. Lecz w moich ramionach zawsze była Lolitą

Żyłem jak chciałem i umrę jak mi się podoba.

Żyłem jak chciałem i umrę jak mi się podoba.

(...) na tym świecie nie istnieje ani szczęście, ani nieszczęście- porównujemy tylko stan obecny z tym, w jakim byliśmy. Tylko ten, kto doznał najokropniejszych niepowodzeń, zdoła odczuć najwyższe szczęście. Kto chciał umrzeć, Maksymilianie, wie, jakim skarbem jest życie.

(...) na tym świecie nie istnieje ani szczęście, ani nieszczęście- porównujemy tylko stan obecny z tym, w jakim byliśmy. Tylko ten, kto doznał najokropniejszych niepowodzeń, zdoła odczuć najwyższe szczęście. Kto chciał umrzeć, Maksymilianie, wie, jakim skarbem jest życie.

Natychmiast, obłędnie, niezdarnie, bezwstydnie, boleśnie zakochaliśmy się w sobie; należy dodać, że i beznadziejnie, bo tę frenetyczną żądzę posiadania dałoby się ukoić jedynie wtedy, gdybyśmy dosłownie wessali i wchłonęli nawzajem każdą cząstkę swych dusz i ciał.

Natychmiast, obłędnie, niezdarnie, bezwstydnie, boleśnie zakochaliśmy się w sobie; należy dodać, że i beznadziejnie, bo tę frenetyczną żądzę posiadania dałoby się ukoić jedynie wtedy, gdybyśmy dosłownie wessali i wchłonęli nawzajem każdą cząstkę swych dusz i ciał.

Znowu płakałem, niemożliwą przeszłością pijany.

Znowu płakałem, niemożliwą przeszłością pijany.

...nigdy nie zdążyłem przywyknąć do ustawicznego niepokoju, z którym żyć muszą winowajcy, ludzie wielcy, tkliwe serca...

...nigdy nie zdążyłem przywyknąć do ustawicznego niepokoju, z którym żyć muszą winowajcy, ludzie wielcy, tkliwe serca...

Istnieje przecież rozkosz w samooskarżeniu. Ganiąc siebie samych czujemy, że nikt już do tego nie ma prawa. Spowiedź, nie kapłan, daje nam rozgrzeszenie.

Istnieje przecież rozkosz w samooskarżeniu. Ganiąc siebie samych czujemy, że nikt już do tego nie ma prawa. Spowiedź, nie kapłan, daje nam rozgrzeszenie.

Bo dwa tylko istnieją rodzaje ludzi fascynujących: ci, co wiedzą wszystko, i ci, co nie wiedzą nic.

Bo dwa tylko istnieją rodzaje ludzi fascynujących: ci, co wiedzą wszystko, i ci, co nie wiedzą nic.

Moja siła jest w mej słabości

Moja siła jest w mej słabości

Dewiza skautki jest także moją dewizą. Życie upływa mi na szlachetnych uczynkach, takich jak... no, mniejsza. Mam obowiązek... być użyteczną. Sprzyjam zwierzętom płci męskiej. Słucham poleceń. Jestem pogodna (...) Jestem oszczędna i popełniam absolutne plugastwa myślą, mową i uczynkiem.

Dewiza skautki jest także moją dewizą. Życie upływa mi na szlachetnych uczynkach, takich jak... no, mniejsza. Mam obowiązek... być użyteczną. Sprzyjam zwierzętom płci męskiej. Słucham poleceń. Jestem pogodna (...) Jestem oszczędna i popełniam absolutne plugastwa myślą, mową i uczynkiem.

Ja już teraz niczego nie chwalę ani nie ganię. To głupie stanowisko wobec życia.

Ja już teraz niczego nie chwalę ani nie ganię. To głupie stanowisko wobec życia.

Dopiero nieszczęście odkrywa w ludzkich umysłach skarby nieprzebrane.

Dopiero nieszczęście odkrywa w ludzkich umysłach skarby nieprzebrane.

Serce bowiem, które szuka, czuje tylko, że mu czegoś brak, lecz gdy coś traci, nie może już żyć bez tego.

Serce bowiem, które szuka, czuje tylko, że mu czegoś brak, lecz gdy coś traci, nie może już żyć bez tego.

Once, some who had terrible loved him had written to him a mad letter, ending with these idolatrous words: 'The world is changed because you are made of ivory and gold. The curves of your lips rewrite the history.' The phrases came back to his memory, and he repeated them over and over to himself.

Once, some who had terrible loved him had written to him a mad letter, ending with these idolatrous words: 'The world is changed because you are made of ivory and gold. The curves of your lips rewrite the history.' The phrases came back to his memory, and he repeated them over and over to himself.