Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasami się zastanawiam, czy przypadkiem coś jest ze mną nie tak. Być może za dużo czasu spędzam w towarzystwie moich bohaterów literackich i, co za tym idzie, moje ideały i oczekiwania są zdecydowanie zbyt wysokie.

Czasami się zastanawiam, czy przypadkiem coś jest ze mną nie tak. Być może za dużo czasu spędzam w towarzystwie moich bohaterów literackich i, co za tym idzie, moje ideały i oczekiwania są zdecydowanie zbyt wysokie.

Pamiętaj, najwięcej strachu kryje się w głowie.

Pamiętaj, najwięcej strachu kryje się w głowie.

Jest bardzo cienka granica między przyjemnością, a bólem. To dwie strony tej samej monety, jedna nie istnieje bez drugiej.

Jest bardzo cienka granica między przyjemnością, a bólem. To dwie strony tej samej monety, jedna nie istnieje bez drugiej.

Pozbywa się marynarki, rozwiązuje ciemny krawat i rzuca je na sofę. A potem bierze mnie w ramiona, przytula mocno, szybko chwyta mój kucyk, żeby odchylić mi głowę i całuje mnie tak, jakby od tego zależało jego życie.

Pozbywa się marynarki, rozwiązuje ciemny krawat i rzuca je na sofę. A potem bierze mnie w ramiona, przytula mocno, szybko chwyta mój kucyk, żeby odchylić mi głowę i całuje mnie tak, jakby od tego zależało jego życie.

Trzeba brać życie takim, jakie jest, i zrobić z niego jak najlepszy użytek.

Trzeba brać życie takim, jakie jest, i zrobić z niego jak najlepszy użytek.

- Nosiłaś moją bieliznę. - To cię zszokowało? - Tak.- Moja wewnętrzna bogini przeskakuje o tycze przez drążek o wysokości czterystu pięćdziesięciu centymetrów. - Nie miałaś majtek na spotkaniu z moimi rodzicami. - To cię zszokowało? - Tak. Jeezu, drążek jest teraz na wysokości pięciuset trzydziestu centymetrów. - Wydaje się, że mogę cię zszokować tylko w dziale bieliźnianym. - Powiedziałaś mi, że jesteś dziewicą. To największy szok jakiego kiedykolwiek doświadczyłem..

- Nosiłaś moją bieliznę. - To cię zszokowało? - Tak.- Moja wewnętrzna bogini przeskakuje o tycze przez drążek o wysokości czterystu pięćdziesięciu centymetrów. - Nie miałaś majtek na spotkaniu z moimi rodzicami. - To cię zszokowało? - Tak. Jeezu, drążek jest teraz na wysokości pięciuset trzydziestu centymetrów. - Wydaje się, że mogę cię zszokować tylko w dziale bieliźnianym. - ...

Obracam się z powrotem do Christiana. Dzielą nas cztery stopy. Robi krok w przód, a ja cofam się instynktownie. Zatrzymuje się i udręka na jego twarzy jest prawie namacalna, jego szare oczy płoną. - Nie chcę żebyś wychodziła - mamrocze, jego głos jest pełen tęsknoty. - Nie mogę zostać. Wiem, czego chcę, a ty nie możesz mi tego dać. A ja nie mogę dać ci tego, czego potrzebujesz. Robi kolejny krok w przód, a ja podnoszę ręce. - Nie, proszę. - Odsuwam się od niego. Nie ma takiej opcji żebym teraz zniosła jego dotyk, to by mnie zabiło. - Nie mogę. Chwytam plecak i walizkę i kieruję się do foyer. Idzie za mną, ale zachowuje odpowiednią odległość. Naciska przycisk do windy i drzwi otwierają się. Wchodzę do środka. - Do widzenia, Christian. - Ana, do widzenia - mówi łagodnie i wygląda na całkowicie, całkowicie załamanego, mężczyzna w agonalnym bólu - ja tak czuję się w środku. Odrywam od niego wzrok zanim zmienię zdanie i spróbuję go pocieszyć. Drzwi windy zamykają się i wiezie mnie w dół i do mojego osobistego piekła...

Obracam się z powrotem do Christiana. Dzielą nas cztery stopy. Robi krok w przód, a ja cofam się instynktownie. Zatrzymuje się i udręka na jego twarzy jest prawie namacalna, jego szare oczy płoną. - Nie chcę żebyś wychodziła - mamrocze, jego głos jest pełen tęsknoty. - Nie mogę zostać. Wiem, czego chcę, a ty nie możesz mi tego dać. A ja nie mogę dać ci tego, czego potrzebujesz....

To prawda, że ci, których spotykamy, wywierają na nas wpływ, że się zmieniamy, i to czasem tak głęboko, że nie jesteśmy już tymi samymi ludźmi, nawet z imienia.

To prawda, że ci, których spotykamy, wywierają na nas wpływ, że się zmieniamy, i to czasem tak głęboko, że nie jesteśmy już tymi samymi ludźmi, nawet z imienia.

- Licz, Anastasio! - Rozkazuje. - Jeden! - Krzyczę na niego i brzmi to jak przekleństwo. Uderza mnie znowu, a ból pulsuje i odbija się echem od paska. Ja pierdolę, to piecze. - Dwa! - Krzyczę. Tak dobrze jest krzyczeć. Jego oddech jest ostry i pourywany. Mój prawie nie istnieje kiedy desperacko szukam w swojej psychice jakiejś wewnętrznej siły. Pasek przecina moją skórą jeszcze raz. - Trzy! - Niemile widziane łzy napływają mi do oczy. Jeezu - to jest boleśniejsze niż myślałam - o wiele boleśniejsze od klapsów. Nie oszczędza mnie. - Cztery! - Wyję kiedy pasek uderza mnie po raz kolejny, a łzy spływają po mojej twarzy. Nie chcę płakać. Złości mnie, że płaczę. Wymierza kolejny cios. - Pięć. - Mój głos jest teraz zdławionym, zduszonym łkaniem. W tej chwili myślę, że go nienawidzę. Jeszcze jeden, zniosę jeszcze jeden. Czuję jakby ktoś podpalił mój tyłek. - Sześć. - Szepczę kiedy przeszywający ból przebiega mnie po raz kolejny i słyszę jak upuszcza pasek za mną. Wciąga mnie w swoje ramiona, cały współczujący i bez oddechu… a ja nie chcę od niego niczego. - Puść… nie…

- Licz, Anastasio! - Rozkazuje. - Jeden! - Krzyczę na niego i brzmi to jak przekleństwo. Uderza mnie znowu, a ból pulsuje i odbija się echem od paska. Ja pierdolę, to piecze. - Dwa! - Krzyczę. Tak dobrze jest krzyczeć. Jego oddech jest ostry i pourywany. Mój prawie nie istnieje kiedy desperacko szukam w swojej psychice jakiejś wewnętrznej siły. Pasek przecina moją skórą jeszcze...

- Masz pojęcie jak ponętnie teraz wyglądasz? Celowo przygryzam wargę i kręcę głową. Zamyka na chwilę oczy, a kiedy je otwiera, ciskają gromy. Podchodzi do mnie i kładzie ręce na ścianie windy po obu stronach mojej głowy. Jest tak blisko jak może być bez dotykania mnie. Odchylam głowę do góry żeby spotkać jego wzrok, a on schyla się i ociera swój nos o mój. To jedyny łączący nas dotyk. Jestem taka napalona w odosobnieniu tej windy... z nim... Pragnę go... teraz! - Myślę, że pani wie, panno Steele. Myślę, że lubi pani doprowadzać mnie do szaleństwa...

- Masz pojęcie jak ponętnie teraz wyglądasz? Celowo przygryzam wargę i kręcę głową. Zamyka na chwilę oczy, a kiedy je otwiera, ciskają gromy. Podchodzi do mnie i kładzie ręce na ścianie windy po obu stronach mojej głowy. Jest tak blisko jak może być bez dotykania mnie. Odchylam głowę do góry żeby spotkać jego wzrok, a on schyla się i ociera swój nos o mój. To jedyny łączący nas...

Życie jest piękne, że śmierć się w nim zakochała zazdrosną, zaborczą miłością

Życie jest piękne, że śmierć się w nim zakochała zazdrosną, zaborczą miłością

- Gotowy? - pytam cicho. - Na co tylko sobie tylko życzysz, Ano.Moje spojrzenie przesuwa się z jego oczu na usta. Rozchylone, żeby głębiej oddychać. To pięknie wykrojone, cudowne usta, którymi doskonale wie, co robić. Unoszę głowę,aby go pocałować.- Nie - mówi i kładzie mi dłonie na ramionach. - Bo jeśli to zrobisz, moje włosy pozostaną nieobcięte.Och!- Chcę, żebyś to zrobiła - kontynuuje. I z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu oczy ma szeroko otwarte. To rozbrajające.- Dlaczego? - szepczę.Przygląda mi się przez chwilę, a jego oczy robią się jeszcze większe.- Ponieważ dzięki temu poczuję, że się o mnie troszczysz.Serce mi zamiera. Och, Christianie... mój Szary. I nim zdaję sobie sprawę z tego, co czynię, oplatam go ramionami i całuję klatkę piersiową, po czym opieram policzek o łaskoczące włoski.-Ana. Moja Ana. - szepcze. Bierze mnie w ramiona i tak stoimy nieruchomo, tuląc się w łazience. Och, uwielbiam, jak mnie przytula. Nawet jeśli jest apodyktycznym, megalomańskim dupkiem, to mój apodyktyczny, megalomański dupek mocno potrzebujący potężnej dawki czułości. Odchylam się, nie przestając go obejmować.- Naprawdę chcesz, abym to zrobiła?Kiwa głową i uśmiecha się nieśmiało. Wyplątuje się z jego objęć.- No to siadaj.

- Gotowy? - pytam cicho. - Na co tylko sobie tylko życzysz, Ano.Moje spojrzenie przesuwa się z jego oczu na usta. Rozchylone, żeby głębiej oddychać. To pięknie wykrojone, cudowne usta, którymi doskonale wie, co robić. Unoszę głowę,aby go pocałować.- Nie - mówi i kładzie mi dłonie na ramionach. - Bo jeśli to zrobisz, moje włosy pozostaną nieobcięte.Och!- Chcę, żebyś to zrobiła -...

Christian szykuje się na dole, więc cały pokój jest dla mnie. Oprócz sukienek w szafie mam także szuflady pełne nowej bielizny. Wybieram czarny gorset bez ramiączek: pięćset czterdzieści dolarów. Jest wykończony srebrną tasiemką, a do kompletu ma miniaturowe figi. Do tego pończochy samonośne w cielistym kolorze, tak delikatne, jakby utkano je z czystego jedwabiu. O rany, są... zmysłowe... i nawet podniecające... Sięgam właśnie po sukienkę, kiedy bezceremonialnie wchodzi Christian. Hola, a zapukać to nie można? Staje jak skamieniały, wpatrując się we mnie wygłodniałym wzrokiem. Mam wrażenie, że nie tylko policzki oblewa mi szkarłatny rumieniec. Christian ma na sobie białą koszulę i czarne spodnie od garnituru. W wycięciu rozpiętego kołnierzyka dostrzegam ślad szminki. – W czym mogę pomóc, panie Grey? Zakładam, że cel pańskiej wizyty jest inny niż bezmyślne wgapianie się we mnie? – To bezmyślne wgapianie bardzo mi się podoba, dziękuję, panno Steele – mruczy, robiąc krok do przodu i pożerając mnie wzrokiem. – Przypomnij mi, abym wysłał podziękowania Caroline Acton. Marszczę brwi. A co to za jedna? – Osobista stylistka u Neimana – mówi, odpowiadając na moje niewypowiedziane na głos pytanie. – Och. – Rozproszył mnie ten widok. – Właśnie widzę. Czego chcesz, Christianie? – Posyłam mu rzeczowe spojrzenie. Uśmiechając się, wyjmuje z kieszeni srebrne kulki, a ja nieruchomieję. O cholera! Chce dać mi klapsy? Teraz? Dlaczego?

Christian szykuje się na dole, więc cały pokój jest dla mnie. Oprócz sukienek w szafie mam także szuflady pełne nowej bielizny. Wybieram czarny gorset bez ramiączek: pięćset czterdzieści dolarów. Jest wykończony srebrną tasiemką, a do kompletu ma miniaturowe figi. Do tego pończochy samonośne w cielistym kolorze, tak delikatne, jakby utkano je z czystego jedwabiu. O rany, są... ...