Pierwszy tom – „Mimo moich win” przyniósł mi wiele emocji, wrażeń oraz szokujących faktów. Czytałam go z zapartym tchem nawet na uczelni, nie potrafiłam się od niej oderwać i nie byłam w stanie przestań myśleć o bohaterach i ich uwikłanych losach. Sięgając po tom drugi, emocje powróciły i nie mogłam doczekać się, aż poznam dalszą historią Caleba, Olivii oraz Leah. Na samym początku zaskoczył mnie fakt, że książka napisana jest z perspektywy Leah, za którą niezbyt przepadam. Pierwsza część pisana była oczami Olivii, więc byłam już przyzwyczajona do owej narracji, jednakże zmiana nie wpłynęła wcale negatywnie. Dzięki temu czytelnik ma okazję poznać życie Leah praktycznie od początku. Opisane zostały jej relacje z rodziną, trudne dzieciństwo, dążenie do życiowych celów za wszelką cenę oraz krwawą walkę o mężczyznę życia, Caleba.

Rozdziały podzielone są „kiedyś” oraz na „teraz”, dokładnie tak samo jak w pierwszym tomie. Mamy dzięki temu okazję obserwować wydarzenia mające miejsce nawet kilka lat temu, jednakże zazębiające się z teraźniejszością. Takie odwołania umożliwiają szybkie połącznie faktów i przeżywanie opisanej historii podwójnie.

„Mimo twoich łez”, pomimo narracji Leah, spodobało mi się. Moje przypuszczenia co do bohaterki zostały rozjaśnione i niektóre jej zachowania wręcz wytłumaczone. Mimo wszystko, w dalszym ciągu pozostaje ona bohaterką, która bywa mściwa i złośliwa, będzie walczyć o swoje do upadłego. Zakończenie było szokujące i niezwykle emocjonujące, ponieważ autorka zrzuciła na czytelnika fakty, które zmienią bieg całej historii. Tarryn Fisher ma umiejętność przedstawiania wielu skrajności i emocji za pomocą słów, dzięki czemu nie potrafiłam oderwać się od jej książek. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom.

Justyna Ziemińska