Rozmowy zebrane przez Geralda Peary’ego ułożone są w kolejności chronologicznej – od najwcześniejszych do najpóźniejszych. Przeprowadzane na różnych etapach rozwoju twórczości Tarantino, teksty pozwalają dostrzec ewolucję jego kariery. Jakie było kryterium ich wyboru? Spośród wielu wywiadów przeprowadzonych z reżyserem, Peary wybrał te, które są „najbardziej wnikliwe, rzetelne i ekspresyjne”. I rzeczywiście, mamy do czynienia z tekstami pokaźnych rozmiarów, które mocno zagłębiają się w poruszaną tematykę. Dostrzec można, że większość z nich przeprowadzona została przy okazji premiery kolejnych filmów reżysera – od „Wściekłych psów” do „Django” - i skupiona jest zazwyczaj wokół tego jednego konkretnego tytułu. Tarantino opowiada o swojej pracy bardzo szczegółowo. Do tego stopnia, że lektura książki mogłaby iść w parze z oglądaniem jego filmów, bowiem reżyser tłumaczy bardzo wiele konkretnych scen czy zabiegów ze swoich filmów. Trzeba by je ponownie zobaczyć, żeby objaśnienia te do nas naprawdę dotarły. Ta książka to więc nic innego jak autorski komentarz, z jakim mamy często do czynienia w przypadku filmów na DVD, tyle że drukowany.

Jakim rozmówcą jest Quentin Tarantino? Ekspresyjnym, otwartym i entuzjastycznym. Nie ma dla niego tematów tabu, a na każde pytanie, nawet to wszechobecne, sakramentalne - o przemoc w swoich filmach, odpowiada cierpliwie i wyczerpująco. Jego wypowiedzi pozwalają poznać jego punkt widzenia na własną twórczość. W jednym z wywiadów mówi o niej tak: „Nie chcę być jak Woody Allen czy John Sayles, których poszczególne filmy zlewają się w jedno. Ci goście robią dokładnie to, co chcą, i wcale się ich nie czepiam. Ja po prostu chcę, żeby ludzie oglądali mój nowy film, a nie ten ostatni. Chcę, żeby każdy mój film miał swoje własne niezależne istnienie. A jednocześnie, by można z pewnej perspektywy dostrzec spójność całości”. Patrząc na jego dorobek, zwłaszcza na ostatnie filmy, trudno zaprzeczyć, że to założenie udaje mu się w stu procentach realizować.

Rozmowy z Quentinem Tarantino to także okazja, by poznać jego gust filmowy. Jakich reżyserów podziwia, którymi się inspiruje i czy rzeczywiście w swoich filmach cytuje sceny z innych filmów, jak chcą tego krytycy i widzowie? Przez rozmowy z reżyserem przewijają się dziesiątki nazwisk i tytułów, które świadczą przede wszystkim o jednym: ogromnej wiedzy filmowej Tarantino, który przecież przez 5 lat pracował w wypożyczalni kaset VHS i oglądał wówczas namiętnie setki filmów – od szmir do arcydzieł. Miłość do kina bije z każdego udzielonego przez niego wywiadu.

Z wywiadów dowiemy się też, co Tarantino sądzi o współczesnym kinie i technice filmowej, oraz z jakimi aktorami chciałby pracować. Odpowiada też na pytanie, kim bardziej się czuje: scenarzystą, reżyserem czy aktorem, którym jest z wykształcenia, a także dlaczego już nie pojawia się w swoich filmach. Nie ma natomiast zbyt wielu pytań o życie prywatne – Peary dokonał zaiste doskonałej selekcji, wybierając do swojej publikacji wywiady przeprowadzone przez prawdziwych profesjonalistów, których nie interesuje, z kim reżyser śpi, tylko co chce przekazać widzom.

Zbiór uzupełniają kalendarium życia i twórczości reżysera oraz jego filmografia i wszywka z kilkoma kolorowymi zdjęciami. Brawa za okładkę polskiego wydania – jest ona kwintesencją skojarzeń, jakie przychodzą na myśl na dźwięk nazwiska Tarantino. Całość to bardzo wartościowa publikacja, którą polecam głównie zagorzałym miłośnikom twórczości autora „Pulp Fiction”. Na półce fana taka książka to skarb.

Malwina Sławińska