Nowy posiew kontemplacji, napisany przez Mertona po 12 latach, nigdy nie stał się nawet w części tak znany i popularny woród duchowych nauczycieli i mistrzów, jak jego "stare" wcielenie. Trzeba powiedzieć, że to wielka szkoda. Jedną książkę od drugiej dzieli nie tylko 12 lat doświadczen w życiu duchowym autora - samo już to znaczy przecież wiele - ale ponadto długie lata pracy z bezpośrednimi jej adresatami - nowicjuszami zakonu kontemplacyjnego; Merton pełnił obowiązki mistrza nowicjatu w Gethsemani. Jednak i to jeszcze nie wszystko: przez ten czas poszerzył się nie tylko duchowy horyzont trapisty, całkowitej przemianie uległa jego wizja świata i własnego udziału w jego dramacie. To lata studiów nad różnymi autorami i tradycjami, lata zaangażowania w ruch ekumeniczny i antywojenny, to korespondencja i setki spotkań z ludźmi całego niemal zamieszkanego świata. Język nowego przekładu znacząco różni się od dawnego. Jest dużo mniej wzniosły i uduchowiony. Dawne przekłady tego autora niejednokrotnie poczytywały sobie za obowiązek stylizowanie go na język dwunastowiecznych traktatów monastyczno-duchowych, na język, którym de facto Merton nigdy nie mówił i nie pisał (jeżeli już mu sie zdarzyło, to bardzo tego żałował i bardzo się wstydził. Dlatego pozwalamy sobie na pewne odejocie od konwencji.