Autobiografia Barbary Bittnerówny, jednej z najważniejszych postaci w historii polskiego baletu.

Mówiono o niej „cudowne dziecko”, „fenomenalna tancerka”. Pisano: „Choreograf znajdzie u niej tyle odkrywczej, pełnej niespodzianek fantazji, tyle wynalazczości, która ciągle deformuje tradycję baletową, znajdzie twórczą indywidualność i nieustanną lotność pomysłów, mogącą mu rozbić własne koncepcje”. I jeszcze: „Jej lekkość, wdzięk, wyrazistość, jej niekłamany liryzm i autentyczne, bujne poczucie humoru - składają się na indywidualność niepowtarzalną, wyciskającą swoje piętno na każdym spektaklu, na każdym, drobnym nawet, obrazku scenicznym”.

Nie jest to wyłącznie opowieść o artystycznym dojrzewaniu i karierze scenicznej, bo losy pokolenia 1924 raz na zawsze wyznaczyła wojna światowa i niełatwy czas powojenny. Satysfakcje artystyczne przeplatają się z tragedią rodziny i całego narodu, triumfy artystyczne gasną w obliczu niespodziewanych trudności i dramatycznych życiowych zwrotów. Opisywane z dystansu stają się historią naznaczoną mimo wszystko optymizmem i wiarą w słuszność własnej drogi życiowej.