Miłość nie jest kwestią czasu, a… kwestią momentu!

Dlatego Clementine obmyśla plan, który zapewni bezpieczeństwo jej sercu: bądź zajęta, ciężko pracuj, znajdź kogoś przyzwoitego do kochania i pamiętaj o gonieniu za księżycem. To ostatnie jest głupie i oczywiście metaforyczne, ale ciotka zawsze jej powtarzała, że potrzebne jest przynajmniej jedno wielkie marzenie, aby móc dalej działać.
I przez ostatni rok ten plan wypalił bez żadnych problemów. Głównie. Część miłosna jest trudna, ponieważ nie chce się do nikogo zbytnio zbliżać – nie jest pewna, czy jej serce to wytrzyma.

A potem znajduje w kuchni mieszkania swojej zmarłej ciotki dziwnego mężczyznę. Mężczyznę o miłych oczach, mówiącego z południowym akcentem i z zamiłowaniem do cytrynowych ciast. Mężczyzny, dla którego kiedyś straciłaby głowę. I może znowu się tak stanie.

Tyle że on istnieje w przeszłości. Dokładnie siedem lat temu. A ona, całkiem dosłownie, żyje za siedem lat – w jego przyszłości.

Ciotka zawsze mówiła, że to mieszkanie jest skrawkiem czasu, miejscem, w którym chwile zlewają się ze sobą jak akwarele. Clementine wie, że jeśli się zakocha, będzie zgubiona.