Proza Magdaleny Tulli często ma klimat oniryczny, bystre obserwacje ujęte są w poetycką formę, niestroniącą od metafor; skłania do refleksji filozoficznej, stanowiąc zarazem źródło przyjemności intelektualnej i estetycznej.

"Sny i kamienie", jej debiutancka powieść z 1995 r., posiada wszystkie te cechy. Stanowi opowieść o mieście - rozpoznawalnym, ale niewątpliwie celowo nienazwanym. Dzięki temu, zachowując kontakt z konkretem, staje się wypowiedzią bardziej uniwersalną, pokazującą życie, obumieranie, przemianę. Procesom tym podlegają zarówno drzewa, jak idee czy miasta - te ostatnie tak naturalnie związane z bytowaniem człowieka, jak naturalne są związki mrówek i ich mrowisk.

Od autorki: Pierwsza wersja tej powieści była pisana w latach osiemdziesiątych. Ukazała się w roku 1995. Obecna, z roku 2019, różni się od tamtej. Myśl została wyrażona jaśniej, a wątki czytelniej uporządkowane, dzięki czemu całość stała się bardziej przejrzysta i łatwiejsza w odbiorze. Ten rodzaj zmian można porównać z efektami rozwinięcia harmonii w utworze muzycznym, który już kiedyś słyszeliśmy w innej wersji: rozpoznajemy motywy i tylko trudno uchwycić zmiany, które przyniosły głębsze brzmienie.