Maeterlinck przyzwyczaił swojego czytelnika do mniejszej lub większej dawki niesamowitości, obecnej nie tylko w jego tekstach poświęconych okultyzmowi, mistyki i filozofiom Wschodu, ale także w utworach dramatycznych. Nie inaczej jest w "Intruzie" - jednoaktówce wydanej w Polsce w roku 1892 (kolejne wydanie - 1902).
Już samo miejsce akcji - ponura sala w starym zamku - zapowiada atmosferę, która niczym ciężki kilim spowija czytelniczą percepcję: postaci, choć przedstawione z imienia i swojego miejsca w grupie, wydają się nie do końca realne, spolegliwe wobec nadchodzącej tajemnicy. Po bokach komnaty, w dwóch oddzielnych pokojach, leży matka w połogu, w drugim - jej umierające dziecko. Rodzina czeka na siostrę miłosierdzia, która jednak nie nadchodzi, choć nieuchronnie zbliża się północ.
Nadchodzi jednak ktoś inny; obecność intruza wyczuwa zwłaszcza Dziad, który - na przekór swojej ślepocie - wydaje się widzieć więcej...

*
Biblioteka Utworów Dramatycznych #5