Pierwsze od 1922 r. pełne wydanie najsłynniejszego tomu Stefana Grabińskiego, żyjącego w latach 1889-1936 klasyka polskiej literatury grozy. Dwanaście opowiadań o błędnych pociągach, ślepych torach, niesamowitych stacjach i kolejowych duchach. Edycja opatrzona posłowiem Krzysztofa Vargi oraz ilustrowana kolażami Pawła Dunin-Wąsowicza.

W pisarstwie Grabińskiego tkwi sprzeczność, którą bodaj ostrzej widać z perspektywy dzisiejszej niż z optyki współczesnej pisarzowi; sprzeczność, na którą słusznie zwraca uwagę w posłowiu Krzysztof Varga. To sprzeczność pomiędzy fascynacją Grabińskiego nowoczesnością a swoistą archaicznością jego pisarstwa. (...) Grabiński sięga do futurystycznego rekwizytorium bynajmniej nie po to, by sławić nowoczesnego człowieka. Wręcz przeciwnie: by odnaleźć we współczesnym świecie zagubiony pierwiastek metafizyczny, element romantycznej tajemnicy. Stąd w jego opowiadaniach ludzie ogarnięci niewytłumaczalną koniecznością przemieszczania się z miejsca na miejsce; znikające pociągi; zagadkowe katastrofy i zbiegi okoliczności; dziwne znaki przekazywane jakby z innego wymiaru. (...)
Pociąg, powtórzmy za konduktorem Boroniem, nie jest dla Grabińskiego praktycznym ułatwieniem w poruszaniu się po świecie, znakiem rewolucji technologicznej. Tory, po których jeżdżą pociągi autora "Demona ruchu", prowadzą w inny wymiar, ku metafizycznej tajemnicy.
Piotr Bratkowski "Gazeta Wyborcza"

Grabiński jest dekadentem - w jego opowiadaniach śmierć wygrywa z życiem, a rozkład okazuje się silniejszy od ładu.
Dominika Materska "Życie"