Mijały godziny, pochodnie gasły jedna po drugiej, w końcu już tylko jedna płonęła nad wodą. Zacząłem myśleć, że już nigdy mnie nie uratują i ogarnęła mnie panika. Tymczasem krajowcy najwyraźniej oczekiwali nadejścia dnia. Czułem się bardzo nędznie, przemokły i zziębnięty. Liczyłem na zmyślność tych ludzi; z pewnością wykombinują coś, aby do mnie dotrzeć, póki jeszcze nie będzie za późno.
Podniosłem wrzask tak przepojony rozpaczą, że wkrótce na łodziach zaczął się ruch. Rozbłysły pochodnie, rozległy się głosy, jedna z łodzi odbiła i poczęła z wolna płynąć na północ. Coś zaczynało się dziać.
Pozostałe lodzie zbliżyły się na odległość około dwudziestu metrów od skał. W kręgu światła widać było nagie plecy i wełniste głowy krajowców. Wykrzykiwali coś przyjaźnie wskazując ku północy. Wolałem do nich po hiszpańsku i po francusku, ale odpowiedzią były tylko te same życzliwe okrzyki i machanie pochodniami w kierunku północnym.
Nieco później usłyszałem szelest zarośli w dżungli i trzask gałęzi pod stopami. Przyczaiłem się i słuchałem. Jakiś głos zawołał w dziwnym języku; usiadłem i odpowiedziałem...