Powieść napisana w 1939 roku. Fikcyjna społeczność w czasie przełomu - wysoko rozwinięta cywilizacja na brzegu wielkiego jeziora Marina sąsiaduje z nomadami, od terenów których oddzielają ją marmurowe klify. Po drugiej stronie skał leży las Nadleśniczego, który jest refugium odmieńców i uciekinierów ze społeczności. Narrator mieszka tam z rodziną, zajmując się botaniką. Wspomina idylliczny żywot nad Mariną, w który wkrada się upadek tradycji i erozja wartości. Upadek kultury wykorzystuje to Nadleśniczy, by przejąć nad społecznością kontrolę. Próbujący ratować stary porządek książę Sunmyra zostaje męczennikiem. Nadleśniczy mści się niszcząc kulturę Mariny ogniem.

Powszechnie historia ta uważana jest za metaforę dojścia faszyzmu do władzy.