Film nie musi pędzić naprzód i naśladować zwariowane tempo życia. Może zwolnić, stać się enklawą spokoju, kontemplacji i nostalgii. Coraz częściej pojawiają się więc na naszych ekranach filmy, których energia jest skierowana do wewnątrz, wyrażają się nie w bezruchu (jak fotografia), lecz w trwaniu i intensywnym odczuciu czasu. To kino milczenia, emocjonalnego dystansu, melancholii i osamotnienia. Filmowy neomodernizm jest książką, która wskazuje na korzenie tendencji (zwanej też slow cinema), mechanizmy produkcyjne i dystrybucyjne, a także na jego główne cechy narracyjne i tematyczne. Bohaterami książki są wybitni twórcy współczesnego kina artystycznego: Aleksander Sokurow, Béla Tarr, Bruno Dumont, Tsai Ming-liang, Carlos Reygadas i wielu innych. To dzięki tym twórcom można doświadczyć sztuki filmowej w jej najgłębszym sensie. Bo kino to nie tylko emocjonowanie się zdarzeniami i przygodami bohaterów, ale też metoda opisu fundamentalnych własności bytu i egzystencjalnych przeżyć, dla których właśnie neomodernizm znalazł najbardziej wyrafinowaną sekwencję słów i obrazów.