Stanisław Vincenz znajdował „europejską ludzkość” u Dantego, Homera i Goethego, a jednocześnie w huculskiej way of life, w sposobie życia, dosłowniej „drodze życia”, przeniknietej tradycją i wiarą, drodze ludzi prostej wiary, wiodącej ku wieczności, jak naucza Kościół Wschodni, a nie oddzielającej – jak to czynimy co najmniej od XVIII wieku w kręgu „oświaty zachodniej” – świeckiego dnia powszedniego od wiary i tradycji na niedziele i święta (także i to okazało się niespodziewanie aktualne). Stanisław Vincenz odkrywał pokrewieństwa także między ludzkością europejską a innymi mitami i tradycjami, cenił na przykład bardzo „Hiawathę” Longfellowa, ale pisał tylko o tym, co znał sam bliżej. Można więc sobie wyobrazić, że jakieś przyszłe dzieło, przywracające nam wszytskim w podobny sposób way of life innych ludów, byłoby równie w duchu Stanisława Vincenza, jak jakieś dzieło o tradycjach huculskich czy greckich.
Andrzej Vincenz, Posłowie wydawcy