Długie, dziwne, wydumane, więc dla niektórych mogą być niestrawne, a i tak je uwielbiam za przewrotny humor, feerię obrazów i zdarzeń, i to coś, co bym nazwała "wdzięcznym pozerstwem". Szkoda, że Stiller nie przetłumaczył morałów, którymi w oryginale kończyły się baśnie (szkoda też, że w posłowiu musiał oczywiście dać upust swojemu przekonaniu o własnej wspaniałości, ale to u tego tłumacza normalne). Za to ilustracje Brunovskiego są bezkonkurencyjne!

Długie, dziwne, wydumane, więc dla niektórych mogą być niestrawne, a i tak je uwielbiam za przewrotny humor, feerię obrazów i zdarzeń, i to coś, co bym nazwała "wdzięcznym pozerstwem". Szkoda, że Stiller nie przetłumaczył morałów, którymi w oryginale kończyły się baśnie (szkoda też, że w posłowiu musiał oczywiście dać upust swojemu przekonaniu o własnej wspaniałości, ale to...

Te baśnie to istne pomieszanie makabry, groteski, kiczu i jednocześnie piękna. Dzisiaj by nie przeszły ale dają pogląd na to co siedziało w głowach ludzi wiele lat temu. Radzę je traktować z lekkim przymrużeniem oka. Niektóre baśnie są lepsze, inne gorsze ale i tak warto. Natomiast pełne przepychu opisy i ilustracje z pewnością będą działać na wyobraźnię.

Te baśnie to istne pomieszanie makabry, groteski, kiczu i jednocześnie piękna. Dzisiaj by nie przeszły ale dają pogląd na to co siedziało w głowach ludzi wiele lat temu. Radzę je traktować z lekkim przymrużeniem oka. Niektóre baśnie są lepsze, inne gorsze ale i tak warto. Natomiast pełne przepychu opisy i ilustracje z pewnością będą działać na wyobraźnię.

Oto baśnie inne niż wszystkie. Baśnie, które nie ukazują księżniczek, cnych rycerzy i smoków. Baśnie, które za to bezlitośnie odsłaniają smoka w księżniczce, a zamek z piasku w kryształowym pałacu królewskim.
Napisane niezwykłym językiem, barwnym, nie dziecinnym (z tego względu, gdy mamy zamiar podarować książkę dzieciom, lepiej czytać ją razem z nimi, by wyjaśniać co trudniejsze słowa) czarują.. mamią.. są tak niezwykłe, że w tej niezwykłości nawet groza jaka wieje od niektórych jest przyjemna.
Co sprawiło iż stawiam je nad wszystkimi innymi łącznie z baśniami braci Grimm? Pewnie to, że zawartość "Baśni..." zupełnie nie powiela schematów. Nie przeczytamy tu o kolejnej Śnieżce, kolejnym Czerwonym Kapturku. Poznamy za to opowieść o księżniczce, która urodziła się małpiatką i dopiero tajemne zaklęcie zmieniło ją w kobietę niezwykłej piękności; przeczytamy o tajemnych zamkach, o wróżkach, które nie wyglądają jak wróżki, o mówiących posągach.. a przy tym, każda z postaci, jako, że autorka była Francuzką, ma niezwykłe, niespotykane w większości bajek imiona.
Czy mam dodawać, że grafiki tego wydania - jedynego zresztą w Polsce, o ile się orientuję - są bardziej niż magiczne, bajecznie kolorowe i wprost żywe?
Zaprawdę godna polecenia rzecz. zapada w pamięć i nawet 30 letnia kobieta, taka jak ja, stwierdza, że z chęcią wróci do nich i to nawet nie wtedy, gdy będzie je czytać synowi do 0oduszki, ale dla własnej przyjemności, w ciszy wieczoru, z filiżanką herbaty.
By dać się zaczarować jeszcze raz.

Oto baśnie inne niż wszystkie. Baśnie, które nie ukazują księżniczek, cnych rycerzy i smoków. Baśnie, które za to bezlitośnie odsłaniają smoka w księżniczce, a zamek z piasku w kryształowym pałacu królewskim.
Napisane niezwykłym językiem, barwnym, nie dziecinnym (z tego względu, gdy mamy zamiar podarować książkę dzieciom, lepiej czytać ją razem z nimi, by wyjaśniać co...

Piękne baśnie!
Są inne niż wszystkie. Autorka, widać, miała dużo wyobraźni. Moją ulubioną jest ta o księżniczce Różyczce.

Piękne baśnie!
Są inne niż wszystkie. Autorka, widać, miała dużo wyobraźni. Moją ulubioną jest ta o księżniczce Różyczce.

Perrault zdecydowanie zrobił lepszą robotę. Baśnie Madame d'Aulnoy są często przegadane i za długie. Ale plus za kilka bohaterek znających swoją wartość i wybierających mądrość a nie piękno.

Perrault zdecydowanie zrobił lepszą robotę. Baśnie Madame d'Aulnoy są często przegadane i za długie. Ale plus za kilka bohaterek znających swoją wartość i wybierających mądrość a nie piękno.