Wspaniala rozmowa dwoch intelektualistow, majacych swoje wlasne zdanie. Czasem sprzeczne, mimo ze obydwaj podlegaja jednej instytucji. Mysle, ze pokazali iz mentalnie sa wolni. No i maja niesamowite wrecz poczucie humoru, potwierdzajace ich nieprzecietna inteligencje. Warto podkreslic takze fajne, dobre, ciekawe pytania obydwu dziennikarzy. Bez tego ksiazka nie mialaby swojego smaku.

Wspaniala rozmowa dwoch intelektualistow, majacych swoje wlasne zdanie. Czasem sprzeczne, mimo ze obydwaj podlegaja jednej instytucji. Mysle, ze pokazali iz mentalnie sa wolni. No i maja niesamowite wrecz poczucie humoru, potwierdzajace ich nieprzecietna inteligencje. Warto podkreslic takze fajne, dobre, ciekawe pytania obydwu dziennikarzy. Bez tego ksiazka nie mialaby...

Ciekawe spostrzeżenia, wartki dialog :) jedyne co może drażnić to CIUT zbyt wysokie mniemanie o sobie dwóch głównych interlokutorów - ale może to tylko moje przeczulone wrażenie :)

Ciekawe spostrzeżenia, wartki dialog :) jedyne co może drażnić to CIUT zbyt wysokie mniemanie o sobie dwóch głównych interlokutorów - ale może to tylko moje przeczulone wrażenie :)

To zdecydowanie nie jest książka jak książka. Ja byłam zafascynowana i wydaje mi się, że każdego może przekonać, że rozmowy o religii nie muszą być nudne, trudne i niezrozumiałe. Przede wszystkim uderzyły mnie wszechobecne odwołania do filozofii i teologii, literatury, własnych doświadczeń. W tym wywiadzie nie ma miejsca na stwierdzenia typu: "Tak mówi Kościół, tak masz robić nie dyskutuj!". Tu właśnie chodzi o dyskusję i to jaką! Dwaj dziennikarze postanowili poważnie porozmawiać z dwoma zakonnikami. Co z tego wyszło? Coś niesamowitego. Bo dziennikarze niewyobrażalnie dociekliwi i niebojący się zadawania trudnych pytań i poruszania kontrowersyjnych tematów. I do tego zakonnicy, dominikanie: ojciec Joachim Badeni (nieprzeciętny człowiek, z objawiającym się często w książce poczuciem humoru i dystansem do siebie) oraz ojciec Jan Andrzej Kłoczowski (profesor filozofii, prywatnie uczeń ojca Badeniego).
A o czym rozmawiali? Nie zawaham się użyć tego stwierdzenia: o wszystkim. Ot, chociażby o chrześcijańskim mistycyzmie i buddyjskiej medytacji, o miejscu miłości (duchowej i cielesnej) w Kościele, o kobietach (całkiem pozytywnie, lubię to! ;) ),o czytaniu Biblii, dialogu z innymi wyznaniami i religiami. A globalnie to o związku teologii i filozofii z rzeczywistością. Na co dzień nie zdajemy sobie sprawy, że to co przychodzi nam do głowy ktoś już wcześniej wymyślił. Więcej! Znalazł odpowiedź na nasze pytania. Przed nami byli ludzie, którzy całe życie poświęcili na zajmowanie się pewnymi kwestiami, które niepokoją także dzisiejszego człowieka (choćby św. Tomasz, z którym czcigodni ojcowie próbują polemizować, a co ważniejsze nawet im to nieźle idzie).
Najważniejsze jednak jest to, że każda odpowiedź świadczy o ogromnej inteligencji rozmówców, nie tylko wiedzy i doświadczeniu, ale także o mądrości. Nie uczone wywody są sednem tej książki, lecz ukazanie, że religia i wiara są całkiem logiczne i racjonalne (tak, tak, racjonalne). Poza tym miło jest poczytać anegdoty z życia obu zakonników i dowiedzieć się czegoś o życiu w klasztorze. A na koniec rozdział o humorze religijnym, piękna puenta. Naprawdę sama przyjemność czytania.
Polecam tym, którzy mają wstręt do filozofii. Zapewniam, że nawet się nie spostrzegą kiedy zobaczą, że to ma sens. A potem sami zaczną zgłębiać temat. No bo przecież ta książka go nie wyczerpuje. A szkoda... Oraz tym, którzy nie rozumieją dlaczego jest tak a nie inaczej, są takie zasady i taki sposób życia proponowany przez Kościół. Może zrozumieją :) Ja zostałam piszcząca fanką!

To zdecydowanie nie jest książka jak książka. Ja byłam zafascynowana i wydaje mi się, że każdego może przekonać, że rozmowy o religii nie muszą być nudne, trudne i niezrozumiałe. Przede wszystkim uderzyły mnie wszechobecne odwołania do filozofii i teologii, literatury, własnych doświadczeń. W tym wywiadzie nie ma miejsca na stwierdzenia typu: "Tak mówi Kościół, tak masz...