To moje trzecie spotkanie z autorką. Zdecydowanie najbardziej zachwycające. Dwa poprzednie tomy sagi małopolskiej były interesujące i pozwalały oderwać się od codziennych obowiązków. Natomiast "Znów nadejdzie świt" to pozycja, która wywołała we mnie fale emocji: strach o los sześcioletniej Karoliny; irytację na wiejskie plotkary; zdumienie do podjętej przez Jędrzeja decyzji oraz wielu innych zdarzeń w ich życiu; ciarki na ciele przy spotkaniach z duchami; śmiech z poczynań Barbary i jej ornamentowej laski; żal do Magdy, która nie interesowała się uczuciami córki; tęsknotę za Janem, który zarabiał w delegacji na utrzymanie rodziny; ciepło na sercu w relacjach Elwiry i Jakuba.

Rok 1867 okazał się tragicznym dla sześcioletniej Karoliny i jej rodziny. Cecylia broniąca honoru swojej podopiecznej Heleny zostaje stratowana przez konie i umiera. Niedługo po tym wydarzeniu w tragicznych okolicznościach śmierć ponosi również jej mąż Ludwik. Osierocona Karolina trafia pod opiekę właścicieli dworu, gdzie służy pomocą w kuchni. Po latach wydaje się, że odnalazła szczęście w ramionach miejscowego chłopa, Jędrzeja. Z czasem jednak jej spokój zostaje zmącony. Młode małżeństwo otrzymuje bowiem pewną propozycję, której przyjęcie zapewni im dostatnie życie, ale też wprowadzi do ich codzienności niepewność o przyszłość najbliższych.

Na kolejnych stronach powieści autorka przybliża dalsze losy obdarzonej silnym charakterem Karoliny. Kobieta jest typową chłopką - wiedzie proste życie w zgodzie z następującymi po sobie porami roku, a jej codzienność wypełniają obowiązki związane z prowadzeniem domu i gospodarstwa. Bezgraniczną miłością darzy męża i dzieci, a także roztacza opiekę nad parobkiem i szukającym dachu nad głową krewnym. Czytelnik towarzyszy rodzinie w chwilach szczęścia, ale też kibicuje jej w momentach przykrych, które przetrwać można tylko dzięki wsparciu i miłości najbliższych. To kochająca się rodzina, mająca wielkie przywiązanie do tradycji i religijnego wychowania, stawiająca na piedestale takie cechy jak uczciwość, sumienność i pracowitość.

Anna J. Szepielak z większą, bądź mniejszą dokładnością kreśli losy kolejnych pokoleń tej rodziny. W odróżnieniu od poprzednich powieści należących do cyklu autorka zastosowała chronologiczny układ wydarzeń, dlatego też czytelnik po pewnym czasie zaczyna się domyślać łączących kolejnych bohaterów relacji. Dla osób gubiących się w natłoku pojawiających się postaci pomocnym okaże się zamieszczone drzewo genealogiczne, choć i ono nie zawiera odpowiedzi na wszystkie pytania czytelnika. W każdej z opisywanych płaszczyzn czasowych autorka odnajduje się wzorowo - przybliża czytelnikowi panujące zwyczaje, wspomina o wydarzeniach o zakresie lokalnym oraz światowym, wprowadza przedmioty, będące łącznikami pomiędzy następującymi po sobie pokoleniami rodziny. Po raz kolejny największe emocje wzbudziło we mnie śledzenie wydarzeń osadzonych w odległych latach. Moją sympatię, ale też podziw wzbudziła Matylda prawnuczka Karoliny. Imponował mi jej zorganizowany w okresie PRL-u styl bycia. A obowiązków przy trójce dzieci, osiemdziesięcioletniej babci, oporządzeniu całego gospodarstwa nie brakowało młodej kobiecie. Wszystkie kobiety w powieści są silnymi i charakternymi postaciami.

A lekturę polecam każdemu który lubi sagi rodzinne.

To moje trzecie spotkanie z autorką. Zdecydowanie najbardziej zachwycające. Dwa poprzednie tomy sagi małopolskiej były interesujące i pozwalały oderwać się od codziennych obowiązków. Natomiast "Znów nadejdzie świt" to pozycja, która wywołała we mnie fale emocji: strach o los sześcioletniej Karoliny; irytację na wiejskie plotkary; zdumienie do podjętej przez Jędrzeja decyzji...