„Rozwiedziona, ścięta, uśmiercona… rozwiedziona, ścięta, ocalona…”

Fremantle sięga w historii do królowej Henryka VIII, z którą popkultura obeszła się chyba wybitnie obojętnie. Bo o Katarzynie Parr za dużo nie poczytamy i też za bardzo nie obejrzymy za wiele. Popkultura ewidentnie najbardziej ukochała sobie Annę Boleyn, która doprowadziła do rozłamu kościoła i zaczęła ten upiorny wyścig po męskiego potomka. Wiadomo, że ta ostatnia królowa była, i właściwie tyle. Pisarka oddaje jej ukłony, skupiając się głównie na jej postaci i jej losach. Losach, które, jak się bliżej przyjrzeć, są nad wyraz ciekawe.

Fremantle tworzy na kartach książki kobietę już dojrzałą w odróżnieniu od swoich poprzedniczek, świadomą zagrożenia, jakie ją otacza, a co najważniejsze zgrabną polityczkę, która z gracją poruszała się po dworze najeżonym głodnymi bestiami, czy to w postaci dam szukających miejsca na swoją okazję, czy dworzan czyhających na potknięcie nowej królowej.

Autorka doskonale oddaje duszne poczucie ciągłego zagrożenia na dworze, które gęstniało z każdą kolejną władczynią. Katarzyna Parr została małżonką władcy tuż po młodej Katarynie Howard, która podzieliła losy swojej dawnej kuzynki. Jej duch, podobnie jak zjawy poprzednich nieszczęśliwych małżonek, które straciły życie, jest wyraźny i obecny zarówno w ścianach zimnego pałacu, jak i w świadomości Katarzyny Parr. Fremantle idealnie oddaje pochłaniającą dworzan paranoję.

Jestem ogromnie ciekawa, jak rozwinie się ta trylogia, i na pewno nie skończę lektury po pierwszym tomie.

Kinga Kolenda