Od jakiegoś czasu dobijała mnie monotonność.Wiecie-wstajesz rano,wykonujesz te same czynności każdego dnia tylko po to by móc ułożyć wieczorem skołataną głowę na poduszce i zasnąć.Pomyślałam,że chcę zrobić coś emocjonującego.Dom strachów,genialne!W niesamowitej ekscytacji graniczącej z ekstazą w piątkowe popołudnie wsiadłam na skuter.Kierunkiem mojej podróży stał stało się pobliskie miasteczko,które kojarzyłam poza tym,że z opuszczonymi domami i walącymi się,małymi sklepikami to właśnie z jakimś(podobno)przerażającym domem.Po 20 minutach jazdy stałam już przed niewielkim,stylizowanym na wiktoriański budynkiem.Wyglądał by całkiem ładnie gdyby nie zapuszczony ogród,szare ściany i zabite dechami okna.Ruszyłam ścieżką w kierunku domu,weszłam po schodkach i szarpnęłam klamkę w kształcie czaszki.Chociaż nie należałam do osób strachliwych gdy przestąpiłam próg w mojej głowie rozdzwoniły się dzwonki alarmowe.Co robisz-pytał głos w mojej głowie-UCIEKAJ!Ale szłam dalej.Przeszłam przez hol oklejony komiczną tapetą w różowe kwiatki.Hol otwierał się na duży pokój dzienny zastawiony przeżartymi przez mole i korniki meblami.Ściany salonu ochlapane były jakąś substancją o rdzawym kolorze.Wspięłam się po starych dębowych schodach,na piętro było tam troje drzwi.Otworzyłam te na przeciw schodów-łazienka.Na prysznicu i umywalce rozpoznałam ta samą substancję co w salonie.Ściany porośnięte grzybem i czyjeś włosy na podłodze.Z przekonaniem,że zaraz zwymiotuję wycofałam się z łazienki w pośpiechu.Popchnęłam drzwi po prawej.Weszłam do pomalowanego na musztardowy kolor pokoju,w którym stała kołyska i krzesło.Woku okna i drzwi widać było głębokie rowki jakby ślady po czyichś paznokciach.Zajrzałam do kołyski i zobaczyłam jakiś czarny,mały kształt,a na nim wijące się białe robale.Tego było za wiele!Zbiegłam po wątpliwej solidności schodach i wybiegłam z domu trzaskając drzwiami.

Od jakiegoś czasu dobijała mnie monotonność.Wiecie-wstajesz rano,wykonujesz te same czynności każdego dnia tylko po to by móc ułożyć wieczorem skołataną głowę na poduszce i zasnąć.Pomyślałam,że chcę zrobić coś emocjonującego.Dom strachów,genialne!W niesamowitej ekscytacji graniczącej z ekstazą w piątkowe popołudnie wsiadłam na skuter.Kierunkiem mojej podróży stał stało się...

Wyobrażając sobie typowe amerykańskie domy strachu zawsze przychodzi mi na myśl jedno słowo: KICZ.
Podróż zaczynamy w małym wagoniku, który miarowo wystukuje tempo na wąskich torach. Z ukrytych głośników dobiega pochlipywanie małego dziecka, a wózek nabiera prędkości. Przejazd, choć trwa niecały kwadrans obfituje w multum śmiesznych i niedorzecznych, halloweenowych gadżetów. Zza zakrętu wyskakuje fluorescencyjno-biały szkielet śmierdzący sztuczną gumą, a pochlipywanie z głośników przeradza się w pisk. Kolejne metry kolejki to standardowa tandeta z odpustu; gumowe nietoperze mieszające się z białymi prześcieradłami z otworami na oczy wszystko zaplątane białym sznurkiem imitującym pajęczą sieć. Na samym finiszu wagonik nabiera prędkości. Towarzyszą temu szaleńcze rechoty i odgłosy grzmotów, a płacz dziecka wyzierający z głośników jeży nam włosy na karku. Mimo to przejażdżka kończy się w oświetlonym pomieszczeniu, a my bardziej znudzeni niż przerażeni wysiadamy… i tylko kątem oka dostrzegamy, że w wagoniku nie ma żadnych, wbudowanych głośników. A w jego kącie kuli się mała, zasmarkana postać z opuchniętymi oczkami.

Wyobrażając sobie typowe amerykańskie domy strachu zawsze przychodzi mi na myśl jedno słowo: KICZ.
Podróż zaczynamy w małym wagoniku, który miarowo wystukuje tempo na wąskich torach. Z ukrytych głośników dobiega pochlipywanie małego dziecka, a wózek nabiera prędkości. Przejazd, choć trwa niecały kwadrans obfituje w multum śmiesznych i niedorzecznych, halloweenowych...

Dom stał na niewielkim wzgórzu z dala od nowoczesnych wieżowców. Samo przyglądanie się mu przyprawiało o dreszcze, nie mówiąc już o wejściu do środka. Ale moja ciekawość była o wiele silniejsza niż jakiś tam strach. Przynajmniej tak myślałam na początku. Niepewnym krokiem podeszłam do bramy i zdecydowanie pchnęłam furtkę, która otworzyła się z przerażającym skrzypieniem zardzewiałych już zawiasów. Zrobiłam kilka niepewnych kroków w kierunku drzwi i zatrzymałam się w połowie. Mój wzrok padł na zapuszczony ogród. Od razu widać było, że nikt nie przychodził tu od dobrych kilkunastu lat, ale nie dziwiło mnie to wcale. Sama historia na temat tego domu odstraszała mieszkańców miasteczka i wszyscy starali się omijać go szerokim łukiem. Głównie rosły tu chwasty, nie było nic ciekawszego na czym można było zawiesić oko. Znudzona widokiem ogrodu ruszyłam dalej przed siebie, w kierunku drzwi wejściowych starego domu. Nacisnęłam klamkę, ale drzwi były zamknięte. Już miałam wracać do furtki, ale cichy głosik w mojej głowie mówił mi, żebym spróbowała wejść inaczej. Obeszłam więc dom dookoła w celu znalezienia jakiegokolwiek okna. Znalazłam jakieś małe okienko i pchnęłam je. Ani drgnęło. Schyliłam się i chwyciłam spory kamień ze żwirowej ścieżki. Zamachnęłam się i z całej siły rzuciłam nim w okno. Przez wybitą szybę prześlizgnęłam się do środka. Pomieszczenie, w którym się znajdowałam spowijał mrok i kłęby kurzu unoszące się ze spróchniałych mebli. Wyszłam z pomieszczenia i znalazłam się w długim przedpokoju z kilkunastoma innymi drzwiami. Obejrzałam kilka pokoi, ale nie znalazłam w nich nic ciekawego. Ciągle tylko kurz i stare, w połowie rozwalone meble. Trochę tu jak w książce, którą ostatnio czytałam. Ruszyłam w kierunku schodów. Byłam już w połowie drogi, kiedy ze ściany wyłoniła się postać dziewczyny w białych szatach. Z drzwi pokoi, w których niedawno byłam wychodziły kościotrupy, a gdzieś na górze dało się słyszeć coraz głośniejsze jęki i stękania zombie.

Wynoś się. Nie chcemy cię tu widzieć. To nasz teren!

Słowa wypowiedziane przez wszystkie zjawy niemal jednocześnie (zombie zrobiły to z lekkim opóźnieniem) odbiły się w mojej głowie echem. Nie trzeba mi tego powtarzać dwa razy - pomyślałam i rzuciłam się biegiem w kierunku drzwi wyjściowych, starając się nie dotknąć żadnej z tych obrzydliwych istot. Przekraczając teren domu, nadal biegłam. Zatrzymałam się dopiero przy pierwszym budynku jaki napotkałam i opierając się o jego ścianę, próbowałam złapać oddech.

Dom stał na niewielkim wzgórzu z dala od nowoczesnych wieżowców. Samo przyglądanie się mu przyprawiało o dreszcze, nie mówiąc już o wejściu do środka. Ale moja ciekawość była o wiele silniejsza niż jakiś tam strach. Przynajmniej tak myślałam na początku. Niepewnym krokiem podeszłam do bramy i zdecydowanie pchnęłam furtkę, która otworzyła się z przerażającym skrzypieniem...

Idąc chodnikiem z moim psem Brandonem,w wiosenny popołudniowy dzień dostrzegłam dziwny, aczkolwiek ładny i zarazem brzydki dom. Zwróciłam na niego uwagę ponieważ nigdy nie widziałam tak niesamowitego budynku. Postanowiłam wejść przez furtkę na posesje... Wokół panowała całkowita cisza. Wzdłuż zaniedbanej ścieżki prowadzącej do domu zauważyłam fragmenty kobiecych kosmetyków. Dziwne... Miałam wrażenie że od długiego czasu nikt tu nie sprzątał. Czułam się obserwowana. Brandona wolałam nie brać ze sobą ale bałam się iść sama. Szłam dróżką aż stanęłam na wprost masywnego domu. Przez chwile przeszła mi myśl, czy się nie wycofać.Zbliżając się do drzwi dostrzegłam klamkę we świeżej krwi... Przestraszyłam się ale postanowiłam sprawdzić czy ktoś jest w środku. Powoli podeszłam do drzwi, nie musiałam dotknąć klamki ponieważ same wrota się otworzyły. Wnętrze było straszne i ciemne prawie nic nie widziałam , wisiały deski z sufitu, bałam się że zaraz spadną mi na głowę. Ściany były poplamione i podrapane. Na przeciwko były schody prowadzące na górę, wszędzie były ubrania. Znalazłam włącznik i zapaliła się tylko jedna żarówka. Na lewo dostrzegłam salon. Postanowiłam tam pójść... przestraszyłam się bo Brandon nagle zniknął, obejrzałam się w tył ale nikogo nie było.Już chciałam wyjść ale usłyszałam dziwny,piskliwy dźwięk.Odgłos pochodził z salonu, szybko skierowałam się do pomieszczenia, a tam na środku stał duży,zakurzony w pajęczynach stół. Nikogo nie było, naprzeciwko zobaczyłam małe drzwi, chcąc znaleźć psa poszłam, aby przejść do kolejnego pomieszczenia. Otworzyłam wejście, dziwne...to była garderoba na ziemi zobaczyłam stertę poszarpanych zdjęć...już się pochyliłam aby zobaczyć fotografie, aż tu nagle usłyszałam szczek Brandona pochodzący z góry. Nie zwlekając szybko wybiegłam z salonu prosto na schody...mało co się nie potknęłam przez ubrania ale dobiegłam na piętro. Wszędzie panował obrzydliwy smród.Podeszłam dwa kroki zobaczyłam trzy pomieszczenia, bez drzwi. Postanowiłam znaleźć psa więc zaczęłam podchodzić po kolei do pokoi. W pierwszym było pusto mały lokal, jakieś gazety na podłodze i poszarpana firanka zawieszona na oknie. Do drugiego weszłam, rozejrzałam się i pomieszczenie wyglądało jakby był pokojem dziecka znajdowało się łóżko i biurko, wszystko było strasznie zakurzone. Został ostatni lokal, wzięłam dwa oddechy, podeszłam i zobaczyłam Brandona, był tak jakby w jakimś transie, po chwili zamurowało mnie zobaczyłam martwą kobietę przywiązaną do krzesła. Byłam przerażona, za dziewczyną ujrzałam jakiś ruszający się cień choć nikogo żywego po za mną i Brandonem nie było...zemdlałam.

Idąc chodnikiem z moim psem Brandonem,w wiosenny popołudniowy dzień dostrzegłam dziwny, aczkolwiek ładny i zarazem brzydki dom. Zwróciłam na niego uwagę ponieważ nigdy nie widziałam tak niesamowitego budynku. Postanowiłam wejść przez furtkę na posesje... Wokół panowała całkowita cisza. Wzdłuż zaniedbanej ścieżki prowadzącej do domu zauważyłam fragmenty kobiecych kosmetyków....

Budynek od dawna już opuszczony, czas widocznie odcisnął już na nim swoje piętno. Każdy wie, że stoi tam już wiele lat, stając się praktycznie ruiną. Umiejscowiony niedaleko skrzyżowania dróg polnych okolicznych wiosek. Otoczony polami uprawnymi, większymi lasami i małymi skupiskami drzew. W jednym z takich skupisk powiesił się kolega mojej młodszej siostry. W sąsiadującym gospodarstwie ojciec utopił się w jeziorze. Dom ogrodzony rozpadającym się, drewnianym płotem, z którego niewiele już zostało. Ogródkiem zawładnęły
pospolite chwasty, które wdarły się na wjazdową drogę, od lat już nieuczęszczaną. Brudne, zaśniedziałe szyby nie wpuszczają do pomieszczeń wiele światła, dlatego w pokojach panuje półmrok. Z rogu starej kanapy, obżartej przez szczury, wypadają cząsteczki wypełnionej nią gąbki. Podłoga skrzypi przy każdym kroku. Zostało niewiele mebli. Pozostałości to staroświeckie, puste kredensy i szafy. W rogu pokoju leży lalka. Lalka, jakiej w ówczesnych czasach
już nie spotkamy. Lalka z jednym okiem i spalonymi włosami. Do pokoju wbiega dziewczynka i sięga po zabawkę. Co tu robi? Czeka, aż w końcu ktoś przyjdzie i się z nią pobawi. Nie znosi siedzieć w samotności.
Jaką historią może uraczyć nas ten dom? Tajemniczą, znaną tylko nielicznym. Samotnym ojcem, zamieszkałym z małą córeczką wiele lat temu, której zdjęcie zamieszczone jest w ogłoszeniach o osobach zaginionych.

Budynek od dawna już opuszczony, czas widocznie odcisnął już na nim swoje piętno. Każdy wie, że stoi tam już wiele lat, stając się praktycznie ruiną. Umiejscowiony niedaleko skrzyżowania dróg polnych okolicznych wiosek. Otoczony polami uprawnymi, większymi lasami i małymi skupiskami drzew. W jednym z takich skupisk powiesił się kolega mojej młodszej siostry. W sąsiadującym...

Carey, dziewczyna niepospolitej urody jednak bardzo pospolitego rozumku w swojej nielogicznej logice postanowiła uciec z domu. Tuż po zmroku gdy jej wiekowi rodzice, śnili o swojej córeczce robiącej doktorat z medycyny, siedemnastolatka spakowała zestaw pierwszej pomocy w nagłych wypadkach – przy czym warto zaznaczyć, iż były to lakierowane pantofelki, śnieżnobiałe skarpetki na zmianę, zbyt ciemny puder na śliczne lico i zalotka – po czym ruszyła w poszukiwaniu lepszego jutra. Nigdy wcześniej nie zapuszczała się w obszary przekraczające 100 metrów od rodzinnej posiadłości, toteż nie wiedziała czego może się spodziewać. Jak wystraszona byłaby więc wiedząc, iż niespełna za dwoma niewielkimi polami, trzema skromnymi lasami i jednym pagórkiem, które wkrótce pokonała, mieścił się znany wszystkim – oprócz Carey oczywiście – budzący grozę nawiedzony dwór rodziny Gluciaków. Zmęczona trudem podróży dziewczyna postanowiła, więc poprosić o szklankę wody w tymże domostwie, tym bardziej iż domostwo to głupiutkiej Carey szczególnie wpadło w oko. Przez moment stała na progu napawając się widokiem zmurszałych, niegdyś brunatnych murów, naznaczonych dziś wszędobylskimi pnączami bliżej nieokreślonej rośliny, przesłodkimi krzyżykami będącymi wykończeniem strzelistych wieżyczek pilnowanych przez zastęp wyszczerzających zęby gargulców i licznych krat w oknach noszących na sobie znak czasu i przede wszystkim zdartych paznokci. Jej uwadze nie uszedł również przepiękny ogródek składający się z dziwacznych płaczących istotek w kolorze zaschniętej krwi. Wyrywając się z zadumy podeszła do stanowiących centralny punkt posiadłości wielkich wrót z wyrytymi licznymi scenami tortur, po czym nacisnęła dzwonek, aż nazbyt dobrze przypominający gałkę oczną. Drzwi się otwarły, a jej oczom ukazała się jedynie mgła jęcząca w mękach. Nagle dziewczyna straciła grunt pod nogami – to zapadnia postanowiła ją powitać. Carey spadając nie czuła jednak strachu, w jej głowie tkwiła tylko myśl: Ach cóż to za dwór!

Carey, dziewczyna niepospolitej urody jednak bardzo pospolitego rozumku w swojej nielogicznej logice postanowiła uciec z domu. Tuż po zmroku gdy jej wiekowi rodzice, śnili o swojej córeczce robiącej doktorat z medycyny, siedemnastolatka spakowała zestaw pierwszej pomocy w nagłych wypadkach – przy czym warto zaznaczyć, iż były to lakierowane pantofelki, śnieżnobiałe...

Lawirowałam pomiędzy pokojami szukając wyjścia. Było ciemno co wcale nie ułatwiało mi zadania. Nie wiem jakim cudem się tu znalazłam, takie rzeczy dzieją się tylko w filmach. Samotna kobieta, poszukuje schronienia i trafia do nawiedzonego domu z którego nie ma wyjścia – ale ja nawet nie pamiętam jak się tu znalazłam. Wiem, że od dobrych kilku godzin próbuje się wydostać.. Trzask. Cholera coś słyszałam, szybko popędziłam do kolejnego pokoju i zatrzasnęła za sobą drzwi. Zacisnęłam oczy i liczyłam, że cokolwiek to jest, pójdzie sobie i mnie nie znajdzie. Przestałam oddychać i nasłuchiwałam... Trzask. Nie wierzę, nie chce umierać, jestem za młoda, mam kredyt do spłacenia, Boże uratuj mnie.. Cisza..
Chyba ktoś tam na górze wysłuchał moich próśb. Otworzyłam oczy i krzyknęłam, jakaś ciemna postać wyciągała dłonie ku mnie, nie mogłam otworzyć drzwi, umrę...

Obudziłam się z piskiem, zlana potem zapaliłam nocną lampkę.. To tylko sen, to tylko zły sen, powtarzałam sobie.. Wstałam, by nalać sobie szklankę wody, wyszłam z pokoju i podążyłam wzdłuż korytarzem, który o dziwo nie miał końca.. Co u licha?
Wokół mnie znowu było pełno pokoi, dotarłam do końca i zobaczyłam wiszącą na drzwiach kartkę, gdy ją przeczytałam zamarłam..

-Masz jeszcze dwie szanse, mówiłem, że ode mnie nie odejdziesz
Twój kochany nawiedzony dom.

Lawirowałam pomiędzy pokojami szukając wyjścia. Było ciemno co wcale nie ułatwiało mi zadania. Nie wiem jakim cudem się tu znalazłam, takie rzeczy dzieją się tylko w filmach. Samotna kobieta, poszukuje schronienia i trafia do nawiedzonego domu z którego nie ma wyjścia – ale ja nawet nie pamiętam jak się tu znalazłam. Wiem, że od dobrych kilku godzin próbuje się wydostać.....

Na obrzeżach Krakowa przy ulicy Kosocickiej stoi pewien owiany złą sławą dom. Duży, trzypiętrowy, nigdy nie wykończony, prawie doszczętnie zrujnowany, opuszczony góralski dom pozbawiony szyb i dachu. Wejście obecnie jest zamurowane. Obok domu stoi mała kapliczka.

Na jego temat krąży mnóstwo legend i plotek. Jedna z nich mówi, że dom wybudowali dwaj bracia. Jeden z nich, psychicznie chory, zamordował drugiego, po czym zamknięto go w zakładzie dla obłąkanych. Od tamtego wydarzenia na terenie opuszczonego domu rzekomo zaczęły się dziać dziwne rzeczy (pojawiające się postacie, samozapalające się światło, krzyki, płacz).

Podczas budowania autostrady przebiegającej tuż koło domu, część działki na której jest położony stanowiła bazę sprzętową dla pracowników. Budowlańcy rzekomo postanowili przenieść się z niewygodnych baraków do tego właśnie domu. Nie znieśli nawet jednej nocy. Skarżyli się na złe samopoczucie i nawiedzające ich omamy.

W pewnym momencie domem zaczęła interesować się ekipa programu „Strefa 11”. Jednak nawet oni, telewizyjni pogromcy duchów, z niejasnych powodów zarzucili realizację odcinka poświęconego najbardziej znanej krakowskiej legendzie o duchach.

Internetowe relacje osób, które tam były donoszą o szerokiej gamie co najmniej niecodziennych zjawisk od dziwnych odgłosów i przemykających po ścianach „cieni” przez łańcuchy i haki pozawieszane martwymi, wypatroszonymi zwierzętami na ścianach, aż po lejącą się z kontaktów krew. Niektórzy nawet twierdzą, że wyraźnie widzieli półprzezroczystą postać, która usiłowała rzucać w nich kawałkami gruzu, czy pojawiające się na ścianach za sprawą tajemniczych „mocy” złowieszczo wyglądające bohomazy.

O ile większość tego typu „relacji” nawet na pierwszy rzut oka jest wyssana z palca, faktem pozostaje, że opisany dom rzeczywiście istnieje, a otaczająca go ze wszech stron ponura aura tajemnicy nieustannie wzbudza zainteresowanie poszukiwaczy mocnych wrażeń.

Na obrzeżach Krakowa przy ulicy Kosocickiej stoi pewien owiany złą sławą dom. Duży, trzypiętrowy, nigdy nie wykończony, prawie doszczętnie zrujnowany, opuszczony góralski dom pozbawiony szyb i dachu. Wejście obecnie jest zamurowane. Obok domu stoi mała kapliczka.

Na jego temat krąży mnóstwo legend i plotek. Jedna z nich mówi, że dom wybudowali dwaj bracia. Jeden z nich,...

Ogromna posiadłość za miastem, gdzie już nikogo nie ma. Nikogo.
Tylko pustka i wiatr hulający przez wybite szyby.
Zapuszczony ogród, nie pamiętający już czułej ręki ogrodnika, która przed laty codziennie pieściła kruche płatki krwistoczerwonych róż.
Fasada dwupiętrowego wiktoriańskiego domu jest popękana, a gdzieniegdzie czerwone cegły szczerzą się w miejscu, gdzie kiedyś znajdował się śnieżnobiały tynk.
Dębowe drzwi, niegdyś piękne, wiszą teraz na jednym zardzewiałym zawiasie.
Wnętrze domu jest mroczne. Podłogę korytarza zaścielają sufitowe belki, skrawki tapet i...książki. Ich zawilgotniałe strony niepokojąco błyszczą w chwiejnym świetle latarki.
Salon to obraz nieszczęścia Muzyki. Poobijany fortepian bez klawiszy i kilka par skrzypiec bez strun są jedynymi przedmiotami, które znajdują się w tym wielkim pomieszczeniu. Podobnie wyglądają przyległe pokoje, które witają każdego przechodzącego skrzekliwym skrzypieniem podłogi.
Tylko że w nich nie ma instrumentów.
W każdym z siedmiu identycznych pokoi pysznią się zwierciadła, które pokazują największe lęki każdego, kto na nie spojrzy. Chyba.
To dziwne, ale przed każdym lustrem stoi gromada brudnych, wychudłych ludzi.
Ich wyblakłe usta poruszają się bezgłośnie, a łzawiące oczy nieprzetrwanie patrzą w jeden, jedyny punkt. W zwierciadło.
Czemu ci ludzie tu stoją? Czemu nie odwracają wzroku od lustra?
Bo są uwięzieni w Domu Luster.

Ogromna posiadłość za miastem, gdzie już nikogo nie ma. Nikogo.
Tylko pustka i wiatr hulający przez wybite szyby.
Zapuszczony ogród, nie pamiętający już czułej ręki ogrodnika, która przed laty codziennie pieściła kruche płatki krwistoczerwonych róż.
Fasada dwupiętrowego wiktoriańskiego domu jest popękana, a gdzieniegdzie czerwone cegły szczerzą się w miejscu, gdzie...

- Peniasz! - zarzucił mi Greg.
- Nieprawda! - odkrzyknąłęm, choć dobrze wiedziałem, że trzęsę się ze strachu.
Greg uśmiechnął się sadystycznie i wyjął stoper.
- Dwie minuty - zawyrokował i pchnął mnie w kierunku drzwi.
Ująłem klamkę w drgające z przerażenia dłonie. Była zimna. Metal pod moimi palcami stawał się zimny. Mróz, który odczułem przez kilka sekund prawie zwalił mnie z nóg.
- Czas start! - wykrzyknął triumfalnie mój kolega.
Uchyliłem delikatnie dzrwi.
W środku panowała nieprzenikniona ciemność.
Zrobiłem kilka ostrożnych kroków. Skrzypienie podłogi pod moimi stopami przyprawiło mnie o dreszcze. Szybko zamknąłem za sobą drzwi, żeby Greg nie widział, jak się boję.
Po jakimś czasie mój wzrok przyzwyczaił się do ciemności. Zacząłem widzieć zarysy wszystkich mebli. Kilka kroków ode mnie stał stół, na którym leżały talerze z jedzeniem. Było zaledwie nadgryzione. Całość wyglądała tak, jakby ktoś nagle musiał skończyć posiłek i wybiec z domu.
Tylko, że w tym domu nikt nigdy nie mieszkał.
Greg oczywiście wiedział swoje. Twierdził, że kiedyś Dom zamieszkiwała starsza Pani, żona pewnego egzorcysty. No i jakiś człowiek niby ją zamordował, za sprawki jej męża.
Usłyszałem krzyk Grega:
- Minęło piętnaście sekund!
Zamarłem. Wydawało mi się, że spędziłem tu już dobrą minutę. Coś było nie tak.
Cisza. Moje uszy nie potrafiły wychwycić żadnego dźwięku.
Ale oczy zauważyły bardzo niepokojącą komórkę pod schodami.
Z kolei nogi uznały za stwosowne do tejże komórki się zbliżyć.
Strach ogarnął wszystkie komórki mojego ciała. Desperacko próbowałem złapać się stołu, ale ręce odmówiły posłuszeństwa. Z mego gardła wydobył się niemy krzyk.
A nogi prowadziły w kierunku przerażającego pomieszczenia.
- Została minuta! - usłyszałem Grega.
Próbowałem coś odkrzyknąć, ale było za późno.
Drzwi komórki stanęły dla mnie otworem.
Mimowolnie zajrzałem do środka.
Podłoga tego niewielkiego pomieszczenia była usłana kartonami, po brzegi wypchanymi albumami. Mimowolnie sięgnąłem po najbliższy i otworzyłem na losowej stronie.
Ze zdjęcia spoglądała na mnie śliczna kobieta ubrana w różową sukienkę. Miała szeroki uśmiech i podpirała się o ścianę.
Kolejna fotografia przedstawiała ją wraz z mężem. Siedzieli przy kolacji. Przy TYM stole. W dodatku mieli na talerzach to samo jedzenie.
Znieruchomiałem. To wszystko mnie przerosło. W tym strasznym domu nie było pająków ani potworów. Był za to ktoś, kto został zamordowany dawno temu.
Wtedy przez głowę przeszła mi jedna myśl: Albo ktoś, kto zamordował dawno temu.
W tym momencie na karku poczułem czyjś oddech.
- Strzał w dziesiątkę - wychrypiał głos.

- Peniasz! - zarzucił mi Greg.
- Nieprawda! - odkrzyknąłęm, choć dobrze wiedziałem, że trzęsę się ze strachu.
Greg uśmiechnął się sadystycznie i wyjął stoper.
- Dwie minuty - zawyrokował i pchnął mnie w kierunku drzwi.
Ująłem klamkę w drgające z przerażenia dłonie. Była zimna. Metal pod moimi palcami stawał się zimny. Mróz, który odczułem przez kilka sekund prawie zwalił...