Stanisław spacerował po warszawskich ulicach. Ile czasu go tu nie było? Te kilka lat w świadomości bohatera ciągnęły się jak kilkadziesiąt. Podróże, współpraca z profesorem. Nic jednak nie wyleczyło rany jaką pozostawiła po sobie Izabela. Spotykał kobiety. Były piękne, dostojne, bogate. Fascynowały się nim, jak on niegdyś fascynował się panną Łęcką. Nie czuł w tym momencie miłości, ale nie czuł także żalu. Tylko przenikliwy ból czasem wkradał się w jego ciało i myśli. A gdyby tak iść do Łazienek? Może siedzi na ławce z ciotką, tam, gdzie kiedyś siadywała. A może wyszła już za mąż? To co było kiedyś tak bliskie, teraz stało się tak odległe, że aż trudno w to uwierzyć.Czy na prawdę chciał ją ujrzeć?
-Panie Wokulski, czy to na prawdę pan? - Kobieta niby znajoma, a jakby obca - Wszystko się pozmieniało, prawda? Pan nadal samotny? Ona także samotna.
Stanisław poczuł dziwną ulgę.Powróciły obrazy, dźwięki słów. To czego nie dopuszczał do siebie, przez te wszystkie lata.
-Pan chyba nie wie. Nie będzie już ona niczyją narzeczoną. Pozostała w zakonie.
Coś w nim pękło. Jedyne o czym pomyślał to wyjazd. Jak najszybszy. Myślał, że nie dotknie już go jej imię - kiedyś tak drogie. Jednak przygniotło go jak głaz to co usłyszał.

Stanisław spacerował po warszawskich ulicach. Ile czasu go tu nie było? Te kilka lat w świadomości bohatera ciągnęły się jak kilkadziesiąt. Podróże, współpraca z profesorem. Nic jednak nie wyleczyło rany jaką pozostawiła po sobie Izabela. Spotykał kobiety. Były piękne, dostojne, bogate. Fascynowały się nim, jak on niegdyś fascynował się panną Łęcką. Nie czuł w tym momencie...

Hazel Grace Lancaster po śmierci Augustusa Waltersa straciła sens życia. Dni upływały jej na szlochaniu w poduszkę i odrzucaniu połączeń przychodzących od Van Houtena.
Co piątek matka zawoziła ją na grób Gusa, gdzie ta potrafiła godzinami opowiadać kamiennemu nagrobkowi z jego nazwiskiem, jak minął jej tydzień. Na cmentarzu nigdy nie płakała. Wierzyła, że wtedy Gus słucha i może śmiać się z jej słabości. Obiecała przecież, że nie będzie za nim tęsknić. Nie chciała, by jego śmierć była jeszcze trudniejsza. Nawet nie mogła spodziewać się takiego bólu po jego stracie.

Isaac przyprowadził ostatnio do Hazel swoją nową dziewczynę. Clara jeździ na wózku i kocha Isaaca takim, jaki jest. Jest jego oczami, a on jej nogami. Wspaniale się uzupełniają.
Cieszy się ich szczęściem. Nie tak na niby, ale naprawdę. Tak jak przyjaciel może cieszyć się szczęściem drugiej osoby. Wiedziała, że Gus także życzyłby im powodzenia.

Zrezygnowała z leczenia. Postanowiła poddać się chorobie. Jej życie i tak nie ma sensu, po co więc ma je na siłę przedłużać? Teraz przynajmniej wie, że po drugiej stronie ktoś na nią czeka. Nie boi się śmierci. Już nie...

Po miesiącu bez leczenia, stan Hazel znacznie się pogarsza. W nocy dostaje napadu duszności i rodzice zawożą ją do szpitala. Pomimo szybkiej reakcji, dziewczyna o godzinie 2:36 odchodzi. Odchodzi do Gusa, swojej wielkiej i niepowtarzalnej miłości. Są teraz razem, tacy jak zawsze, tylko Ona ma nowe płuca, a On obie nogi. Są zdrowsi i szczęśliwsi niż kiedykolwiek.
Razem zamknięci w wieczności...

Hazel Grace Lancaster po śmierci Augustusa Waltersa straciła sens życia. Dni upływały jej na szlochaniu w poduszkę i odrzucaniu połączeń przychodzących od Van Houtena.
Co piątek matka zawoziła ją na grób Gusa, gdzie ta potrafiła godzinami opowiadać kamiennemu nagrobkowi z jego nazwiskiem, jak minął jej tydzień. Na cmentarzu nigdy nie płakała. Wierzyła, że wtedy Gus słucha...

Matka Feri’ego Acza zaniepokojona spojrzała przez okno. W drzwi pukał jeden z kolegów jej syna, Janosz.
- Pani Acza, pani Acza! – wołał. – Proszę mi otworzyć.
Kobieta westchnęła głęboko. Od czasu śmierci Nemeczka stosunki między chłopakami poprawiły się, ale z drugiej strony byli oni w tym wieku, kiedy stosunki międzyludzkie ulegają gwałtownym zmianom. Zdecydowała się jednak na otwarcie drzwi.
- Feri! – krzyknęła w głąb mieszkania. – Masz gościa!
Z pokoju wyszedł chłopiec i zdziwionymi oczami spojrzał na nieproszonego gościa.
- A ty tu czego? – burknął niezadowolony.
- Przyszedłem porozmawiać.
- O czym?
- O naszym Placu Broni.
- Przecież go sprzedali pod budowę! Lada dzień pojawią się na nim robotnicy.
- A może nie – rzekł tajemniczo Boka. – Pomyślmy co by zrobił Nemeczek w tej chwili.
Na myśl o zmarłym koledze na ustach Boki pojawił się uśmiech.
- Nie poddałby się? – rzekł niepewnie Feri.
- Otóż to! My musimy walczyć tak jak on: do samego końca. A także… sposobem.
- Nic z tego nie rozumiem – stwierdził Feri siadając na krześle. Nagle Janosz wyciągnął przed nim kartkę papieru.
- Spójrz tylko – zaczął. – Dzisiaj po lekcjach pochodziłem po ludziach i popytałem kto z nich jest za budową tego domu. Większość była przeciw. Gdybyście jutro tylko mi pomogli…
Fefi’emu zaczęło coś świtać.
- Boka, jesteś wielki! – wstał i uściskał kolegę. – Jak się uda, to kończymy z tymi podziałami na grupy. A w centrum placu postawimy obelisk upamiętniający Ernesta Nemeczka! Wspaniale, wspaniale – mruczał idąc do swojego pokoju. Janosz wyszedł na ulicę. Zimny wiatr owiał mu twarz. Spojrzał na rozgwieżdżone niebo – wedle podań jego matki gwiazdy są duszami zmarłych osób.
- Oj Nemeczku, Nemeczku – westchnął smutno. – Gdybyś tu tylko był…
Wolno powlekł się do swojego domu. Jutro czeka go przecież pracowity dzień. Ale od czego są chłopcy z grupy Feriego Aczy? Kto by pomyślał, że zostaną przyjaciółmi, że wspólnymi siłami odzyskają plac? A wszystko dzięki małemu Nemeczkowi i odwadze, jaką kiedyś zaprezentował.

Matka Feri’ego Acza zaniepokojona spojrzała przez okno. W drzwi pukał jeden z kolegów jej syna, Janosz.
- Pani Acza, pani Acza! – wołał. – Proszę mi otworzyć.
Kobieta westchnęła głęboko. Od czasu śmierci Nemeczka stosunki między chłopakami poprawiły się, ale z drugiej strony byli oni w tym wieku, kiedy stosunki międzyludzkie ulegają gwałtownym zmianom. Zdecydowała się...

Bridget Jones umarła ...

Bridget Jones umarła ...

Emerahl patrzyła jak uczniowie opuszczają Wielką Salę. Była z siebie dumna. Właśnie wygłosiła pierwszą mowę jako założycielka i jedyna nauczycielka Akademii Wiedźmy. Od dawna marzyła o tym by otworzyć szkołę dla młodych magów. Przez całą tą aferę z zabiciem bogów musiała czekać z tym parę lat. Dzicy zostali wrogami ludzkości numer jeden. Ukrywając się przed ewentualnym prześladowaniem znalazła w górach w Hani jaskinie, które idealnie nadawały się na szkołę. Góry i morze uspakajało skołatane nerwy nieśmiertelnej. W Głównej Jaskini została już tylko kobieta i tkacz snów, który nie oderwał od niej wzroku.
-Cieszę się, że jednak postanowiłaś przyjechać Aurayo -powiedziała.
-To miejsce jest niesamowite. Myślałam, że Mirar przesadza i chce mnie odciągnąć od Siyee -odparła z lekkim uśmiechem.
- Wiedziałem, że ci się tu spodoba. To pewnie miła odmiana po altanach i lasach Siyee.
Auraya posłała mu promienny uśmiech. Emerahl pomyślała, że jej przyjaciel jest na dobrej drodze, by zdobyć zaufanie i miłość tej kobiety. Zasłużył sobie na to.
-Kontaktowali się z tobą Mewa, Surim lub Tamun?- zapytała była Biała.
-Tak, kupiłam od Surima parę drobiazgów do akademii. Sprzedaje to co wytwarza Tamun w tym swoim ,,rzemieślniczym raju”- odpowiedziała.
-Ja podczas podróży do Sennonu spotkałem na statku Mewę. Twoje wyprawy w poszukiwaniu Dzikich wzbudziły jego ciekawość, szuka Bibliotekarza- opowiedział Mirar.
-Kolejna żywa legenda?- zapytała Auraya.
Teraz albo nigdy, pomyślała Emerakl.
-Nie chcielibyście może zostać tu ze mną? Prowadzić szkołę i w niej uczyć?- zapytała z nadzieją.
-Właściwie czemu nie? Jeżeli tylko będę mógł uczyć tu też tkaczy snów.
-Ja też się nad tym zastawiałam- zaczęła nieśmiało Auraya- I jeżeli nie miałabyś nic przeciwko moim podróżom do Siyee chciałabym tu zamieszkać.
I tak powstała największa do tej pory Akademia Magii i Tkactwa na świecie. Mirarowi udało się zdobyć serce Aurayi. Spodziewają się dziecka. Wszystko układa się idealnie. Bez bogów żyje nam się lepiej.

Emerahl patrzyła jak uczniowie opuszczają Wielką Salę. Była z siebie dumna. Właśnie wygłosiła pierwszą mowę jako założycielka i jedyna nauczycielka Akademii Wiedźmy. Od dawna marzyła o tym by otworzyć szkołę dla młodych magów. Przez całą tą aferę z zabiciem bogów musiała czekać z tym parę lat. Dzicy zostali wrogami ludzkości numer jeden. Ukrywając się przed ewentualnym...

Wszedł po cichutku do środka uśpionego domu i przysiadł ostrożnie na krześle. Nagle powiało chłodem od strony okna. Natychmiast wstał i zamknął okiennice. Gdy się odwrócił, ujrzał gospodarza domu trzymającego w ręku świeczkę. Hobbit spoglądał na przybysza z niedowierzaniem.
- Wróciłem. – odezwał się gość i rozłożył ręce w powitalnym geście.
Zdumiony Sam omal nie wypuścił świeczki z rąk. Uściski, jakimi został obdarzony, jeszcze bardziej go oszołomiły.
- Wróciłeś? – spytał niepewnie. – Stamtąd?
Niezręcznie wskazał okno. Przybysz przytaknął z uśmiechem i usiadł przy stole. Sam również to uczynił, wciąż wpatrując się w gościa otępiałym wzrokiem.
- Jak to możliwe?
Gość wzruszył zawadiacko ramionami i znów się uśmiechnął. Po chwili jednak zmarkotniał.
- Widzisz… Muszę iść do Mordoru.
Sam wzdrygnął się.
- Po co?
Frodo rozejrzał się bacznie wokół i schylił głowę, by ściągnąć z szyi skórzany mieszek ukryty pod koszulą. Rozwiązał go i wysypał na stół jego zawartość. Sam ze zgrozą spojrzał na pierścienie. Przed jego oczami lśniły trzy błyskotki wysadzane drogimi kamieniami.
- Muszę je zniszczyć. – oświadczył Frodo i szybko schował kosztowności do sakiewki. – Nie proszę, żebyś ze mną poszedł, ale…
Za oknem przemknął jakiś blady cień. Hobbici zamarli. Sam natychmiast zgasił świeczkę.
- Nazgule. – wyszeptał Frodo i ostrożnie wycofał się do sąsiedniego pokoju.
- Ależ to niemożliwe! – odparł Sam, gdy nagle ktoś zapukał do drzwi.
Hobbit wstał i ze złością otworzył wrota swego domostwa.
- Musimy porozmawiać. – oświadczył stanowczo czarodziej i bez namysłu wszedł do środka, tradycyjnie uderzając głową o żyrandol.
- Tak, musimy porozmawiać! – odpowiedział zdenerwowany Sam, zatrzaskując drzwi. – To już piąty raz w tym roku! Czy wy w tym Valinorze nie umiecie zapanować nad jednym małym hobbitem?!
- Ciii… - Gandalf spojrzał na Sama, który trzymał w rękach srebrzystą linę. – To nie będzie konieczne. Tym razem trzeba mu pozwolić.
Sam opuścił ręce i westchnął.
- Tylko co ja powiem Różyczce?

Wszedł po cichutku do środka uśpionego domu i przysiadł ostrożnie na krześle. Nagle powiało chłodem od strony okna. Natychmiast wstał i zamknął okiennice. Gdy się odwrócił, ujrzał gospodarza domu trzymającego w ręku świeczkę. Hobbit spoglądał na przybysza z niedowierzaniem.
- Wróciłem. – odezwał się gość i rozłożył ręce w powitalnym geście.
Zdumiony Sam omal nie wypuścił...

- Kubusiu, co z Tobą? - zapytał Krzyś, nie mogąc się nadziwić widokiem swojego przyjaciela.
- Poszedłem na Fitness i już nie jem miodziku Krzysiu - odpowiedział zadowolony z siebie Puchatek, po czym przełożył sportową torbę przez ramię - razem z Prosiaczkiem ćwiczymy na bieżni.
- A gdzie w naszym Stumilowym Lesie jest fitness? - Krzyś nie dowierzał słowom Kubusia.
- Króliczek zrobił go u siebie w ogródku - wyznał Kubuś.
Krzyś, bardzo żałował, że nie było go kilka lat wśród przyjaciół, jednak musiał wyjechać się uczyć do dużego miasta. Teraz kiedy wrócił wszystko tutaj wyglądało zupełnie inaczej. Kubuś już nie był Łakomym Puchatkiem tylko Puchatkiem w wersji slim. Prosiaczek, pewnie także wyglądał inaczej niż go zapamiętał Krzyś, a Króli...Króliczek zawsze dbał o swój ogród jak o najcenniejszy skarb, a teraz miał tam niby otworzyć swój własny biznes.
Lata mijają, a ludzie się zmieniają, jednak przyjaźń i umiejętność rozmowy z innymi pozostaje na zawsze. Nie ważne czy Stumilowy Las jest taki jaki kilka lat temu, ważne, że są tutaj osoby, które Krzyś kocha i szanuje.

- Kubusiu, co z Tobą? - zapytał Krzyś, nie mogąc się nadziwić widokiem swojego przyjaciela.
- Poszedłem na Fitness i już nie jem miodziku Krzysiu - odpowiedział zadowolony z siebie Puchatek, po czym przełożył sportową torbę przez ramię - razem z Prosiaczkiem ćwiczymy na bieżni.
- A gdzie w naszym Stumilowym Lesie jest fitness? - Krzyś nie dowierzał słowom Kubusia.
-...

Wyczarował ją Luis Zafón kilkoma prostymi słowami.
Wplątał w niebieską historię, stworzoną między wargami.
Teraz jest już staruszką. Troskliwą, kochaną panią.
Koty nie plącząc kłębuszków, krok w krok za nią podążają.
Óskar miał dużo racji. Czas wychowuje tchórzy.
Nigdy by nie pomyślał, że wróci z ostatniej podróży.
Nigdy by nie uwierzył, że oczy wnet otworzyła.
Że zima woalem jej twarzy na zawsze nie przykryła.
Wstała i poszła przed siebie. Szukała go przez lata.
Nosiła w sobie wspomnienie, wyblakłe jak fotografia.
Ze śmiercią witała się co dzień, trzymała chorych za ręce.
I w pielęgniarskiej todze, uśmiechy dawała i serce.
Od świtu do nocy siedziała między chorymi pościelami.
Z biegiem czasu się zlała ich biel z białymi ścianami.
Lata zrobiły swoje i musiała nauczyć się odpoczywać.
Gotowała więc i sprzątała, jak staruszki-kochała wyszywać.

Marina spogląda przez okno. Spadają na dywan liście.
Dachy od rana już mokną. Drzewa się iskrzą przejrzyście.
Nie wdycha, ani nie płacze. Przewija tylko wspomnienia.
Dwie dusze kiedyś bliźniacze nie warte są nawet westchnienia.
Dzwonek ciszę przeszywa. Pewnie to listonosz idzie.
Kolor z polików odpływa, ręce się złączą we wstydzie.
Przemoczony do suchej nitki stoi w drzwiach Óskar i błaga
Czy pani nie przyjmie na chwilę ze strychu nowego sąsiada
Dach przecieka i... zamilknie, dając wyraz zaskoczeniu
Poznali się po oczach i głosie i czułym jak niegdyś spojrzeniu.

Dobiega ją dźwięk fortepianu. To wnuczek pokochał klawisze.
Zło od zawsze na wygnaniu nie zajrzy w domowe zacisze.

Wyczarował ją Luis Zafón kilkoma prostymi słowami.
Wplątał w niebieską historię, stworzoną między wargami.
Teraz jest już staruszką. Troskliwą, kochaną panią.
Koty nie plącząc kłębuszków, krok w krok za nią podążają.
Óskar miał dużo racji. Czas wychowuje tchórzy.
Nigdy by nie pomyślał, że wróci z ostatniej podróży.
Nigdy by nie uwierzył, że oczy wnet otworzyła.
Że zima...

— Horacy!
Mężczyzna westchnął w duchu. Kochał swoją rodzinę – żonę i czwórkę dzieci – ponad życie, naprawdę-naprawdę, ale ton głosu połowicy nie wróżył nic dobrego. Pewnie znowu zapomniał... zapomniał... o jakiej czynności domowej mógł zapomnieć tym razem?
Zaraz będą go wyzywać od niepożytecznych, niepraktycznych, nierozsądnych. Jego! No, doprawdy, gdyby tylko myszka zobaczyła księcia Hamleta!
Wspomnienie zamgliło Horacemu oczy. Ech, Hamlet, młodość, dawny dwór! To nie tak, poprawił się zaraz, że nowy król był złym władcą. Administrował państwem więcej niż zręcznie, poprowadził parę kampanii wojskowych, z których żadna nie zakończyła się klęską, nie uciskał specjalnie ludu Danii. Bardzo porządny król, summa summarum.
Żal za Hamletem był żalem za młodością, czasem niemal beztroski. Żalem za przyjaźnią, za czasem, gdy wszystkie wybory stały jeszcze otworem. Fortynbras nic tu nie miał do rzeczy.
Zresztą, akurat on, Horacy, naprawdę nie mógł narzekać. Nowy władca zajął się nim, opuszczonym i zagubionym, snującym się nieco błędnie po korytarzach, rozważającym to podróż, to klasztor – zamieniającym się w Hamleta, krótko mówiąc. Dał mu do prowadzenia robotę kancelaryjną, zaufane, istotne stanowiska; potrzebował kogoś, kto zna duńskie obyczaje i duńskich możnych. Horacy, jak to mędrzec smakujący wreszcie cienia władzy, sprawdził się nieźle, co zostało nagrodzone mariażem z córą jednego z najznamienitszych rodów Norwegii.
Która to córa właśnie wpadła do gabinetu – gdzie przecież pisał plany nowych edyktów, a nie żadne „nieważne poetyckie bzdury”! Wściekła, z potokiem narzekań, złorzeczeń i skarg na ustach. Za nią przyczłapała najmłodsza pociecha, najpewniej wiedząca, że za ukojenie strapionego kłótnią ojcowskiego serca, dostaną się jej łakocie.
Coś za coś, ktoś nie śpi, aby spać mógł ktoś, podsumował w duchu, ze spokojem godnym swego filozoficznego wykształcenia, Horacy. I zwinnie uchylił się przed ciśniętym kałamarzem. To są zwyczajne dzieje.

— Horacy!
Mężczyzna westchnął w duchu. Kochał swoją rodzinę – żonę i czwórkę dzieci – ponad życie, naprawdę-naprawdę, ale ton głosu połowicy nie wróżył nic dobrego. Pewnie znowu zapomniał... zapomniał... o jakiej czynności domowej mógł zapomnieć tym razem?
Zaraz będą go wyzywać od niepożytecznych, niepraktycznych, nierozsądnych. Jego! No, doprawdy, gdyby tylko myszka...

Gwendylon patrząc jak jej ulubiony demon gargulca imieniem Xemerius pożera duszę Lorda Vadera w szkolnym korytarzu, zaczęła się głośno śmiać i podziwiać zjawisko, którego nigdy wcześniej nie widziała. Stojąca obok, przyjaciółka Leslie bardzo zazdrościła jej tego widoku, próbując sobie usilnie wyobrazić jak to morze wyglądać. Niespodziewanie zza rogu holu pojawił się jak zawsze przystojny Gideon, idąc ku niej z bukietem niebieskich róż.
–Gwen? Hej. – podchodząc do dziewczyny skromnie się przywitał, przesuwając ją kilka kroków dalej.
– Cześć. Jak się masz?- zapytała.
– Bardzo dobrze…znaczy trochę jestem zdenerwowany, bo… bo ja… na litość boską Gwendylon Shepherd czy wyjdziesz za mnie ? – wykrzyknął zdenerwowany, patrząc w jej oczy.
Ludzie na korytarzy osłupieli z wrażenia , a Gweny trzymając już w rękach bukiet róż, z jeszcze większym zdziwieniem patrzyła na swojego nadal strasznie skrępowanego chłopaka.
– Proszę, przyjmij ten pierścionek- kontynuował już znacznie ciszej, gdy ta nie czekając ani chwili dłużej odpowiedziała mu „tak”. Gdy założył jej ten piękny, rubinowy okrąg na palca, natychmiast wstał i pocałował ją tak namiętnie, jak nigdy wcześniej nie całował żadnej dziewczyny. Uczniowie zaczęli klaskać lecz zbyt długo ta chwila nie trwała, gdyż zadzwonił dzwonek na lekcje.
–Gweny urwij się, błagam- zaproponował Gideon.
– Dla Ciebie wszystko- powiedziała i pobiegli w stronę wyjściowych drzwi.
Kilka minut później siedząc w parku na ławce, rozmawiali o tym co się przed chwilą wydarzyło oraz dlaczego tak nagle. Pełna zaskoczenia Gweny jeszcze nie mogła uwierzyć co tak naprawdę się stało.
– Ale zrobiłem to nie tylko z miłości Gwen… zrobiłem to ponieważ chcę Ci udowodnić , że jesteś tą jedyną i odpowiednią, że pragnę z Tb życia oraz, żebyś wiedziała, że jestem cały czas, mimo… mimo, że teraz muszę wyjechać, ale wrócę.
- Jak to wyjechać? Gdzie? Kiedy? Dokąd? Dlaczego? Jadę z Tobą!
- Jutro, do Włoch. Dowiedziałem się wczoraj, w sprawie, o której nie mogę Ci powiedzieć. Nie wiem kiedy wrócę. Przepraszam kochanie, ale to wykluczone.
– Nie! Nie wykluczone! Wyjaśnij mi.
- Gwen, ja naprawdę nie mogę.
Gwen ze łzami w oczach wiedziała, że go nie zatrzyma oraz , że niczego się nie dowie. Kochała go, nie miała wyjścia. Musiała to zaakceptować. On dobrze wiedział jak się czuje jego dziewczyna, co o nim myśli, ale nie mógł nic na to poradzić. Następnego ranka gdy narzeczony wyjechał, Gweny pogrążona przeróżnymi myślami, nie umiejąc sobie poradzić z kwestią tej niewiedzy, pożerała tony babeczek. Nie znała dokładnego adresu, więc nie mogła za nim pojechać, nie mogli się też kontaktować ze sobą w żaden sposób, ze względu na wymóg narzucony odgórnie. Jak więc mają żyć razem a jednak osobno bez jakiegokolwiek kontaktu? Tym bardziej, że rubin dwa dni później odkrył w sobie nowe życie. – Wracaj, skarbie wracaj…- chliptała wieczorami, jednak zbyt długo trwała jego nieobecność… Mijały dni, tygodnie, minął miesiąc. Nie wytrzymała. Tamtej nocy nawet Xemerius nie był w stanie jej powstrzymać. Jej nieśmiertelność miała jedną wadę- nikt nie mógł jej zabić, ale ona siebie owszem. Gideon wrócił dokładnie tydzień po tym. Dowiadując się jak bardzo skrzywdził ją( i gdy później wyszło na jaw również jego dziecko) swoim zachowaniem stawiając za najważniejsze podróż do Włoch, nie zastanawiał się dłużej, pobiegł do parku. Do parku, w miejsce gdzie oświadczył jej, że musi wyjechać. Wyciągną pistolet i na oczach jakiegoś dziecka śmiertelnie się postrzelił, tuż po słowach „ Nadal jesteś moją narzeczoną, obiecałem, że wrócę do Ciebie, więc wracam”. Odgłos wystrzału było słychać w całym parku, a mały chłopiec, który to widział, po prostu zniknął. Chłopcem był nieżyjący już od dawna Robert. Przyszedł po Gideona, Gweny nawet tam, po drugiej stronie nie umiała bez niego istnieć.

Gwendylon patrząc jak jej ulubiony demon gargulca imieniem Xemerius pożera duszę Lorda Vadera w szkolnym korytarzu, zaczęła się głośno śmiać i podziwiać zjawisko, którego nigdy wcześniej nie widziała. Stojąca obok, przyjaciółka Leslie bardzo zazdrościła jej tego widoku, próbując sobie usilnie wyobrazić jak to morze wyglądać. Niespodziewanie zza rogu holu pojawił się jak...