- Heleno, matka kazała po Ciebie posłać – służąca dygnęła i poczekała aż się ubiorę, po czym poprowadziła mnie do jej komnaty.
Gdy otwarto drzwi, ujrzałam ją spoglądającą przez okno na miasto, które od czasu ostatniej wojny stawało się coraz bardziej uboższe, a ludzie w nim żyjący zdawali się nie mieć nadziei na poprawę swojego bytu. Jej wzrok był pusty, wyraz twarzy surowy, a myśli jakoby oddalone od tego miejsca o kilkaset kilometrów.
- Miasto, którym rządzi Twój ojciec upada, jak doskonale zdajesz sobie z tego sprawę. Dlatego postanowiliśmy zawrzeć sojusz z Theodes, którym rządzi sir Foltenster. Zażądał ręki mojej córki, która by spłodziła mu potomstwo. – rzekła.
Przełknęłam głośno ślinę. Jestem bezpłodna! Czekałam w ciszy na to co powie dalej, ale już sam ton jej głosu podpowiadał mi, że to nie będzie nic dobrego.
- Może to być dla Ciebie szokiem, ale nie jesteś jedyną moją córką. Dwóch braci i trzy siostry wysłałam daleko stąd. Wczoraj jednak przybyła Temida – najstarsza z nich i najpiękniejsza, to ona zajmie Twoje miejsce. Ty wyjedziesz.
- Nie możesz tego zrobić ! –krzyknęłam, bezskutecznie usiłując powstrzymać łzy, które zaczęły się zbierać w mych zatrwożonych oczach.
-Ależ mogę wszystko. Dla dobra miasta i ludu. A teraz wyjdź !
Lodowatym wzrokiem odprowadziła mnie do drzwi. Nie mogłam uwierzyć, że tak łatwo chce się mnie pozbyć. Płakałam całą noc, z uwagi na to, że będę musiała opuścić zamożny dwór. Znienawidziłam moje przyszłe rodzeństwo i poprzysięgłam zemstę.

- Heleno, matka kazała po Ciebie posłać – służąca dygnęła i poczekała aż się ubiorę, po czym poprowadziła mnie do jej komnaty.
Gdy otwarto drzwi, ujrzałam ją spoglądającą przez okno na miasto, które od czasu ostatniej wojny stawało się coraz bardziej uboższe, a ludzie w nim żyjący zdawali się nie mieć nadziei na poprawę swojego bytu. Jej wzrok był pusty, wyraz twarzy...

Drogi Pamiętniczku!
To straszne. Okazało się, że nie jestem jedynaczką! Całe życie byłam okłamywana.
To stało się dziś. Jak zawsze po szkole weszłam do kuchni z pytaniem "Co na obiad?", jak gdyby to miało być moim największym zmartwieniem tego dnia. Rodzice siedzieli przy stole z tak posępnymi minami, których w życiu nie widziałam. Pytanie zawisło w powietrzu, nikt nic nie mówił. Przeraziłam się niezmiernie, kiedy tata wstał i powiedział, że musimy poważnie porozmawiać. Było to dziwne, gdyż zawsze, kiedy coś zmalowałam najpierw dowiadywała się o tym mama. Tym razem to on poczuł się do odpowiedzialności, aby zrobić mi 'wykład'. Tak mi się przynajmniej wydawało. Z tego co wydarzyło się później pamiętam niewiele. Och, pamiętniczku może nie byłoby dla mnie aż tak źle mieć siostrę. Jedną, kochaną siostrzyczkę. Dowiedziałam się jednak, że mam pięcioro rodzeństwa. Okazało się, że to ja jestem najmłodsza, ponieważ wszyscy starsi ode mnie byli oddani do domu dziecka. Cały świat nagle się zatrzymał. Nie wiedziałam co się dzieje, wszystko było jakby za mgłą. Poczułam, że upadam. Później obudziłam się w szpitalu. Zemdlałam. Rodzice mieli jeszcze bardziej zatroskane miny, a ja poczułam, że nie chcę ich widzieć. Kazałam im tylko przynieść Ciebie, pamiętniczku. Jest mi teraz tak bardzo źle. Moje piękne, poukładane życie okazało się fikcją. Pielęgniarka mówiła, że przyjdzie do mnie pani psycholog, ale co ona może zrobić? Nic już nie będzie, tak jak wcześniej.

Drogi Pamiętniczku!
To straszne. Okazało się, że nie jestem jedynaczką! Całe życie byłam okłamywana.
To stało się dziś. Jak zawsze po szkole weszłam do kuchni z pytaniem "Co na obiad?", jak gdyby to miało być moim największym zmartwieniem tego dnia. Rodzice siedzieli przy stole z tak posępnymi minami, których w życiu nie widziałam. Pytanie zawisło w powietrzu, nikt nic nie...

Złość. Na rodziców, na świat, na siebie, bo tak długo nie wiedziałam, jaka jest prawda. Raczej fala negatywnych uczuć, poczucie zagrożenia, że ktoś obcy wkracza w moje życie. Potem może jedno czy dwa spotkania. Wątpię, żebyśmy zostali przyjaciółmi na całe życie, ale spróbować można...

Złość. Na rodziców, na świat, na siebie, bo tak długo nie wiedziałam, jaka jest prawda. Raczej fala negatywnych uczuć, poczucie zagrożenia, że ktoś obcy wkracza w moje życie. Potem może jedno czy dwa spotkania. Wątpię, żebyśmy zostali przyjaciółmi na całe życie, ale spróbować można...

Pięcioro rodzeństwa!? Od dzieciństwa marzyłam o kimś, z kim mogłabym się bawić, ale w moich pełnych nadziei wizjach o towarzyszu pojawiała się jedna, góra dwie osoby. Pięcioro to stanowczo zbyt wiele.
Czy rodzice są w stanie podzielić i tak już ograniczoną ilość czasu pomiędzy PIĘĆ osób, jeśli pojawia się problem nawet gdy jestem sama? Czy nie będą dla nich ważniejsi niż ja? A może będą ode mnie we wszystkim lepsi i stanę się czarną owcą? Czy moje nowe siostry będą ładniejsze? Bardziej wysportowane? Będą się lepiej uczyć? Czy w ogóle uda nam się znaleźć wspólny język, a może będziemy się wiecznie kłócić i tylko robić sobie na złość?
Może powinnam uciec z domu?
Ale może... może to ja będę najważniejsza? W końcu to ze mną najdłużej mieszkali rodzice, mnie znają najlepiej? Czy będę musiała wszystkim dookoła udowadniać ile jestem warta?
Najlepsze co mogę zrobić to nie panikować i postarać się stworzyć sieć dobrych relacji. O matko, ale to szalona sytuacja! Wciąż nie do końca wierzę w to, co mnie czeka, chociaż non-stop pływa po powierzchni mojej świadomości...

Pięcioro rodzeństwa!? Od dzieciństwa marzyłam o kimś, z kim mogłabym się bawić, ale w moich pełnych nadziei wizjach o towarzyszu pojawiała się jedna, góra dwie osoby. Pięcioro to stanowczo zbyt wiele.
Czy rodzice są w stanie podzielić i tak już ograniczoną ilość czasu pomiędzy PIĘĆ osób, jeśli pojawia się problem nawet gdy jestem sama? Czy nie będą dla nich ważniejsi niż...

- Mamo, Tato jestem w domu! – krzyknęłam jak codzień, gdy wracałam ze szkoły. Wtedy moje Mama powinna odpowiedzieć: „Umyj szybko ręce i siadaj do stołu, bo Ci obiad wystygnie”, ale zamiast tego powiedziała tylko lekko zdenerwowanym głosem:
- Kochanie, choć do salonu, mamy Ci z Tatą coś do powiedzenia.
Tylko w salonie oprócz ich siedziało, pięcioro nieznanych mi ludzi. Każdy z nich przyglądało mi się z zaciekawieniem, a ja czułam się jak jakiś nietypowy okaz w ZOO.
- Kochanie! – odezwał się Tata. – Nie za bardzo wiem, jak Ci to wszystko wyjaśnić.
- Najlepiej po Polsku. –próbowałam zażartować.
- Nie teraz Ola! – upomniał mnie. – Te pięć osób to twoje rodzeństwo. - Widząc moje zdziwienie dodał. - To nie żart córciu! Nie jesteś jedynym naszym dzieckiem. Dwa lata przed twoimi narodzinami, ja i twoja Mama mieliśmy poważny wypadek. Przez rok pozostawaliśmy w śpiączce, a jako, że nikt z rodziny nie wierzył, że przeżyjemy postanowili oddać nasze dzieci do adopcji. Wkrótce cudem wybudziliśmy się. Gdy dowiedzieliśmy się, co zrobili, zerwaliśmy z nimi kontakt i postanowiliśmy odszukać nasze dzieci. Bez skutku. Potem urodziłaś się ty. Jakiś czas temu udało nam się odnaleźć twojego brata Radka, a następnie pozostałe rodzeństwo.
- Wiecie jak bardzo zawsze chciałam mieć rodzeństwo. Dlaczego nigdy wcześniej nie powiedzieliście mi, że je mam. Pomogłabym wam je odszukać. – powiedziałam lekko z wyrzutem. – Zresztą teraz to już nie ważne. Ważne jest to, że wreszcie wszyscy jesteśmy razem.

- Mamo, Tato jestem w domu! – krzyknęłam jak codzień, gdy wracałam ze szkoły. Wtedy moje Mama powinna odpowiedzieć: „Umyj szybko ręce i siadaj do stołu, bo Ci obiad wystygnie”, ale zamiast tego powiedziała tylko lekko zdenerwowanym głosem:
- Kochanie, choć do salonu, mamy Ci z Tatą coś do powiedzenia.
Tylko w salonie oprócz ich siedziało, pięcioro nieznanych mi ludzi....

- To tak samo moje dzieci, jak i ty! Ponownie się ich nie wyprę, bo ty masz takie życzenie – z rozżaleniem i złością w głosie krzyknęła Auriel. Doskonale wiedziała, że Sara nie będzie szczęśliwa z takiego obrotu sprawy, ale nie miała innego wyjścia. Oddane dzieci do sierocińca, Auriel przyrzekła kiedyś odebrać. Lata młodości przeminęły, a czas nakazywał spełnić daną obietnicę. Jedynie Sarę, najmłodszą z pięciorga dzieci postanowiła pozostawić przy sobie. Tę, która najbardziej była do niej przywiązana.
Sara była jeszcze mała, by pamiętać czyn i obietnicę matki. Nie zdawała sobie też żadnej sprawy, jaki prezent planuje dla nie Auriel na 15 urodziny. Niespodzianka matki, która miała być najpiękniejszym darem, okazała się przekleństwem.
- To jakiś żart? Przestań mi o tym mówić! Jak ty sobie to wyobrażasz, mamo? Za chwilę do domu, na moje przyjęcie, przyjedzie trzech bachorów? W życiu!
- Zrozum Sara, nie mogłam postąpić inaczej. Ani wtedy, gdy byłam młoda, ani teraz. Musiałam was rozdzielić, nie dałabym rady was wszystkich wychować. Obiecałam sobie, że kiedyś będziecie żyć razem, że ponownie was połączę. Wiem, jak się czujesz. Ale mi też nie było łatwo.
- Nie chcę żadnego rodzeństwa! Słyszysz, nie chcę! Co ty sobie myślałaś? Że przywieziesz do domu trzech darmozjadów a ja, jak kochająca siostra otworzę ramiona i ich przytulę? Kpiny! Jest mi dobrze, tak jak jest… Samej! Nie zmieniaj tego. Nie dość, że zmarnowałaś mi urodziny, to jeszcze chcesz zmarnować moje życie? Nie zgadzam się na to. Albo oni, albo ja.
- To twoje rodzeństwo Sara, na litość Boską! Musisz ich zaakceptować.
Auriel po cichu wyszła z domu. Opuściwszy ręce w geście rezygnacji, lekko westchnęła i w duchu pomyślała: „Wychowałam potwora, bez uczuć i sumienia”.

- To tak samo moje dzieci, jak i ty! Ponownie się ich nie wyprę, bo ty masz takie życzenie – z rozżaleniem i złością w głosie krzyknęła Auriel. Doskonale wiedziała, że Sara nie będzie szczęśliwa z takiego obrotu sprawy, ale nie miała innego wyjścia. Oddane dzieci do sierocińca, Auriel przyrzekła kiedyś odebrać. Lata młodości przeminęły, a czas nakazywał spełnić daną...

Sama przez wiele lat byłam jedynaczką,a tu nagle przed moimi oczami znalazł się berbeć i patrzył na mnie najpiękniejszymi oczkami świata.Pięcioro rodzeństwa...nie potrafię sobie tego nawet wyobrazić.Ludzie potrzebują towarzystwa,a takie duże grono na pewno zniwelowałoby tę potrzebę.W dodatku tyle różnych osobowości!Z każdą można porobić coś innego,okazywać jej przeróżne emocje,mówić tylko te rzeczy,na jakie jej podejście pozwala.Jednakże zostaje ta gorycz,że nie jesteś jedyną i absolutnie najważniejszą.

Sama przez wiele lat byłam jedynaczką,a tu nagle przed moimi oczami znalazł się berbeć i patrzył na mnie najpiękniejszymi oczkami świata.Pięcioro rodzeństwa...nie potrafię sobie tego nawet wyobrazić.Ludzie potrzebują towarzystwa,a takie duże grono na pewno zniwelowałoby tę potrzebę.W dodatku tyle różnych osobowości!Z każdą można porobić coś innego,okazywać jej przeróżne...

Że co?! Że jak? Że...co...
Na prawdę nie wiedziałam co mam zrobić najpierw: roześmiać się niczym dzika histeryczka czy zalać się łzami i utopić. Miałam kompletny mętlik w głowie. Jedyna w miarę trzeźwa myśl,która kręciła się w kółko w moim umyśle brzmiała: jak?jak?jak?jak? JAKIM CUDEM MAM PIĘCIORO RODZEŃSTWA?!
Patrzyłam na rodziców z wciąż rozdziawioną buzią, czułam jak powieka zaczyna mi nerwowo tikać i czekałam. Czekałam na jakiekolwiek słowo wyjaśnienia albo co było w tej chwili bardziej pożądane, potwierdzenie, że to tylko głupi żart, który im baaaardzo nie wyszedł. Ale milczenie jakie między nami zapadło było dobitnie przerażające. Oboje wciąż podziwiali nasz obrzydliwie mdły dywan. Postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce. Odetchnęłam głęboko i spytałam.
- Jesteś królikiem? - Spojrzałam mętnym wzrokiem na mamę.
- C-co? wykrzesała z siebie matula.
- Co, co? Czy jesteś królikiem?
- Nie rozumiem...
Wywróciłam potępieńczo oczami.
- Czy jesteś królikiem!? - wrzasnęłam.
- Nie!
- Więc jakim cudem nasz 5 dzieci, do tego urodzone w odstępach jednego cholernego roku?! Moja powieka zaczęła żyć własnym życiem, mama schowała twarz w dłoniach i wybiegła z pokoju a ojciec podniósł na mnie swój przeszywający wzrok pełen zawziętego postanowienia i rzekł.
- Córko. Zamilknij i zanim wydasz na nas swój osąd posłuchaj co mam ci do powiedzenia.
Z biegiem jego opowieści cała moja złość ustępowała miejsca szokowi, niedowierzaniu i przerażeniu. Nie miałam pojęcia, że będąc młodą kobietą moja mama przeszła przez takie piekło. Jej ojciec zapożyczył u mafii sporo pieniędzy na rozkręcenie biznesu, który niestety nie wypalił. Mafiozi porwali więc mamę w ramach spłaty długu. Na jej nieszczęście spodobała się szefowi, który siłą ją poślubił. Mama wcale tego nie chcąc co roku rodziła mu kolejne dzieci, aż w końcu miała dość i postanowiła uciec. Pomógł jej w tym mój tata, który w tamtym czasie był kierowcą herszta bandy. I który szaleńczo się w niej zakochał. Udało im się wyjechać z miasta i ukryć dzieci u różnych rodzin, tak aby były bezpieczne.Teraz postanowili, że po tylu latach spotkają się wszyscy razem i zawczasu chcieli ze mną porozmawiać. Przeprosiłam mamę za swoje zachowanie a spotkanie doszło do skutku. I wcale tego nie żałuję. To cudowni i ciepli ludzie, którzy od razu pokochali mnie jak rodzoną siostrę. Nie macie pojęcia jak się cieszę, że mam ich wszystkich przy sobie.

Że co?! Że jak? Że...co...
Na prawdę nie wiedziałam co mam zrobić najpierw: roześmiać się niczym dzika histeryczka czy zalać się łzami i utopić. Miałam kompletny mętlik w głowie. Jedyna w miarę trzeźwa myśl,która kręciła się w kółko w moim umyśle brzmiała: jak?jak?jak?jak? JAKIM CUDEM MAM PIĘCIORO RODZEŃSTWA?!
Patrzyłam na rodziców z wciąż rozdziawioną buzią, czułam jak...

Jak zareagowałabym na wieść, że mam pięcioro rodzeństwa? Odpowiedź jest prosta. Natychmiast zgłosiłabym nas do Familiady! Co prawda jedna osoba musiałaby siedzieć na widowni, ale to nic, ktoś powinien przecież kibicować. Taki wspólny udział w teleturnieju byłby świetną zabawą i niezapomnianym przeżyciem. Moglibyśmy się zintegrować, wspólnymi siłami walczyć o zwycięstwo. Takie rzeczy zbliżają ludzi do siebie. Mielibyśmy co wspominać, z czego się razem śmiać i cieszyć. Uważam, że każda rodzina powinna kiedyś coś takiego przeżyć, bo wtedy zapomina się o wszystkich problemach i trzeba wspólnie działać. Poza tym moglibyśmy wygrać pieniądze, za które potem zorganizowalibyśmy jakiś wspólny wyjazd!

Jak zareagowałabym na wieść, że mam pięcioro rodzeństwa? Odpowiedź jest prosta. Natychmiast zgłosiłabym nas do Familiady! Co prawda jedna osoba musiałaby siedzieć na widowni, ale to nic, ktoś powinien przecież kibicować. Taki wspólny udział w teleturnieju byłby świetną zabawą i niezapomnianym przeżyciem. Moglibyśmy się zintegrować, wspólnymi siłami walczyć o zwycięstwo....

W chwili, gdy rodzice powiedzieli mi o tym, że nie jestem ich jedyną córką, nie mogłam w to uwierzyć. Skrajnie załamana uciekłam do swojego pokoju, by wylać w poduszkę hektolitry łez.
Po chwili usłyszałam dźwięk skrzypiących drzwi. Mama usiadła obok mnie i czułam tylko, jak delikatne głaszcze mnie po głowie.
Odwróciłam się powoli, by spojrzeć jej w oczy. Ona odgarnęła z mojej twarzy sklejone od łez włosy.
- Jak mogliście ukrywać to przede mną tyle czasu? - zaczęłam krzyczeć. Serce pękało mi na drobne kawałki. - Czy wy naprawdę musicie traktować mnie jak dziecko?
Kolejne łzy spływały po moich policzkach. Mama zbliżyła się do mnie i wtuliła moją głowę w swoje piersi. Cały ból zniknął. Zrozumiałam, że moi rodzice po prostu chcieli dla mnie jak najlepiej.

W chwili, gdy rodzice powiedzieli mi o tym, że nie jestem ich jedyną córką, nie mogłam w to uwierzyć. Skrajnie załamana uciekłam do swojego pokoju, by wylać w poduszkę hektolitry łez.
Po chwili usłyszałam dźwięk skrzypiących drzwi. Mama usiadła obok mnie i czułam tylko, jak delikatne głaszcze mnie po głowie.
Odwróciłam się powoli, by spojrzeć jej w oczy. Ona odgarnęła z...